Mud runs

Sommige mensen doen het voor hun plezier: door de modder rennen, waden, tijgeren en kruipen. De zogenaamde mud runs. Soms wordt de modder speciaal aangelegd als er in de omgeving niet voldoende natuur is. Mariniers stellen het parcours samen. Ik heb zelfs vernomen dat er organisaties zijn die modder gaan testen voordat ze hem bestellen. Meestal wordt de omgeving zo uitgekozen dat er van nature veel modder aanwezig is.

Als pontjesvaarders hebben wij geen keuze: de pontjes liggen, waar ze liggen.

De Wijzend

‘Neem je goede schoenen mee, want er moet wat loopwerk verricht worden om bij de pontjes te komen en het is erg drassig,’ had ik Josephine al gemaild.

In de Beemster lagen drie pontjes op ons te wachten. De eerste was in de buurt van Kwadijk en Hobrede. De aanwijzing luidde: ‘ga op de Oud-Raeffeldamweg een hek over, het weiland in’.

De eerste schoenenwissel

Eerst de waterdichte wandelschoenen aan. Bij het hek is het drassig, maar allengs wordt het droger. Na 500 meter vinden we het pontje. We varen heen en weer over de Wijzend en lopen weer terug.

Zelfbedieningskabelveerpont over de Wijzend

 Wandelschoenen weer uit en op de fiets naar Oosthuizen waar de volgende twee pontjes klaar liggen.

De Beemster

We kennen allemaal Leeghwater die in de 17^e eeuw o.a. het open water Bamestra (3 meter diep) drooglegde. De waterbeheersing is nu zo nauwkeurig mogelijk afgestemd op de bestaande verschillen in hoogteligging, aard en gebruik van de landerijen. De kaarsrechte kavels met links en rechts sloten herinneren aan dit verleden. Het levert ook mooie vergezichten op. We genieten van het vlakke landschap met landerijen, verspreide boerderijen, clusters woonhuizen en wilgenrijen. En daarboven de beroemde Nederlandse wolkenlucht.

Dit landschap zagen de schilders van de Haagse school ook

Kijk over de Kogenroute

De volgende pontjes liggen in de buurt van Bezoekerscentrum De Breek. Een makkie om die te vinden, dachten wij.
De weg loopt op een gegeven moment dood bij een hek. In de verte zien we de molen Etersheim, maar hoe komen we daar? Op de site van de Vereniging Vrienden van de voetveren had ik gezien dat op de pontjes witte hekken staan. In de verte zie ik een paar witte hekken. Weer de carroussel van fietsschoenen naar wandelschoenen en opgewekt gaan we op pad, zorgvuldig de min of meer uitgesleten sporen volgend. Na verloop van tijd zien we dat de witte hekken, gewoon witte hekken zijn. Daar aangekomen, besluiten we het water te volgen. Voor ons uit zien we een hele serie hekken, voorzien van een ‘kissing gate’.

Een kissing gate

 

Een kissing gate in een ander seizoen

Een kissing gate is een hek naast een groot hek, waar mensen wel door kunnen maar dieren niet. Het korte hek zit binnen een driehoek. Je loopt de driehoek in, haalt het korte hek voor je langs naar de andere kant en loopt eruit.

Het principe van een kissing gate is eenvoudig, maar wij hadden grote moeite om bij die hekken te komen en deze weer te verlaten, omdat het zo drassig is. Onze schoenen zuigen zich vast in de zeeklei en soms golft het water over de rand. Nadat we op deze wijze zes hekken hebben overwonnen, meen ik het eerste pontje te zien.

Een ongewenste 'mud run'

 Dat geeft ons moed en we glibberen voort. Bij het pontje gekomen, moeten we weer over een hek, maar we zijn er!

We hebben nu zoveel ervaring dat we snel het tweede pontje bereiken. Ondanks de vermaning dat we op de paden moeten blijven, steken we dwars over naar de weg en lopen naar onze fietsen. Een tweede glibbertocht, daar hadden we geen zin in.

Klaar voor de schoenenwissel

Dik Trom

 ‘Welkom in het land van Dik Trom’ staat er onder het plaatsnaambord van Etersheim. Een bordje verwijst naar Het schooltje van Dik Trom. We zien een saai gebouw aan het einde van het dorp met in de gevel ‘O.L. School’ en op het hek de bekende afbeelding van de deugniet op een ezel. Het is nu een museum:

In het Kinderboekenmuseum Het Schooltje van Dik Trom maakt u kennis met het leven van Dik Trom, een echte Noordhollandse jongen, vrijheidlievend en behulpzaam. Ondeugend en soms brutaal, maar eerlijk en met een hart van goud. Sommige mensen vinden hem een beetje te baldadig, anderen vinden hem in deze tijd juist te braaf en voorspelbaar. Oordeelt u zelf als u in een oude schoolbank plaats neemt.

Wij nemen niet plaats in de schoolbank. We willen naar huis.

Ondanks dat we voortdurend treinen door het landschap zien rijden, moeten we naar Hoorn fietsen om een station te vinden. We volgen de Westfriese Omringdijk en passeren Schardam en Scharwoude. (Het woord ‘schar’ betekent ‘oever'.) 

In Hoorn zijn we verbaasd over de grote stroom jonge reizigers die de trein verlaten.
Twee-en –half uur later ben ik thuis.

Drie pontjes gedaan, nog 59 te gaan.

10 januari 2014.