Help! – Josephine emigreert naar Antwerpen

Het blijkt dat je nooit te oud bent om van werk te veranderen. Josephine bewijst dat met haar overstap naar een Belgische uitgeverij. Het betekent niet alleen verandering van de werkomgeving, maar ook van woonplaats. Josephine gaat hartje Antwerpen wonen.

De schrik slaat de trouwe lezers natuurlijk om het hart: Hoe moet het nu verder met de pontjes? Wees gerust, we gaan gewoon door. Misschien wat minder frequent, maar we blijven gestaag doorgaan. De volgende tocht staat gepland voor 5 maart 2016.
Trouwens: in Noordwest-België varen zo’n 30 pontjes.

IJveer 51

 

Motorveerpont voor voetgangers en wielrijders

Josephine moet haar vrije dagen opmaken en dat geeft ons de gelegenheid om door-de-weekpontjes te doen. Alle pontjes achter Amsterdam CS hadden we al gedaan. Deze echter nog niet omdat hij alleen op werkdagen vaart.

Een flinke zuidwesterstorm blies ons vanaf het station naar de Westerdoksdijk. Het IJveer vaart om het half uur. Overdekt konden we met de andere passagiers wachten. Allemaal jonge mensen en een schooljongen met een vishengel.

Een rustmoment

Aan boord was iedereen verdiept in zijn mobieltje, behalve de visser. Die was zijn vistuig aan het controleren.

Aan de overkant

Voort gaat het vanaf de Distelweg richting Zaandam. Aldaar een Pannenkoekhuis googelen: Het Pannenkoekenpaleis in de Wilhelminastraat is de uitkomst.

Tijdelijke verkoop van vuurwerk, dus geen pannenkoeken

Mmm, vuurwerkverkoop. Inderdaad het paleis wordt gesloopt en 20 januari 2016 gaat hij weer open. Daar kunnen we niet op wachten. Dan maar een lekker gebakje bij de koffie respectievelijk thee in de serre van een van de vele zaakjes op het plein. Het laatste sponsorgeld van de Vereniging Vrienden van de Voetveren gaat eraan.

Het Inntel-hotel - vlak bij het station - met de in het oog springende gevel van zeventig losse Zaanse huisjes, uitgevoerd in vier kleuren Zaans groen

De omgeving ziet er hartstikke leuk uit met al die Zaanse huisjes, maar waar is nu de ingang van het station? Uiteindelijk vinden we hem altijd, maar het is ons nog nooit in één keer gelukt.

Ik pak de rechtstreekse sprinter naar Nieuwerkerk aan de IJssel; Josephine rijdt een halte mee en stapt in Amsterdam Sloterdijk op de intercity naar Den Haag.

Of gaat het allemaal automatisch?

Een jonge vrouw (adolescent) gaat met haar vader tegenover me zitten.
‘Mm, wat ruik ik. Het is een geur van snoepjes, die ik vroeger zo lekker vond.’
‘Citroen,’ zegt de vader.
‘Oh,’ antwoordt ze.
‘Zit er eigenlijk nog iemand op de trein,’ vraagt ze even later.
‘Bedoel je een conducteur?’ vraagt de vader.
‘Nee, iemand die de trein bestuurt. Hoe heet ‘ie ook alweer?’
‘De machinist?’
‘Ja, die. Of gaat het allemaal automatisch?’

Ik probeer mijn aandacht bij mijn boek “De ijsmakers’ van Ernest van der Kwast te houden, maar dat valt niet mee met die harde stem en voor mij onnavolgbare zinnen.

Jarenoverzicht

De pontjesjaren wisselen in de hoeveelheid pontjes, die zijn gedaan en de aantallen gereden kilometers. Voor de statistici onder u, de getallen:

1998    6
1999    1          645 km
2000    0          215 km
2001    2          225 km
2002    7          200 km
2003    14        370 km
2004    8          272 km
2005    16        383 km
2006    33        670 km
2007    15        664 km
2008    14        557 km
2009    18        593 km
2010    26        493 km
2011    10        497 km
2012    16        434 km
2013    13        565 km
2014    16        545 km
2015    17        375 km

Niet veel kilometers gereden in 2015. Dat komt hoofdzakelijk door het Waddenweekend. We hebben toen 6 pontjes gedaan in drie dagen en maar 110 kilometer gefietst.

Een gedaan. Nog 55 pontjes te gaan.

22 december 2015.

Feijenoord, Feyenoord of Fijenoord?

Toen ik extra Nederlands doceerde op het Albeda College op Rotterdam Zuid had ik een oefening bedacht met woorden met een ‘ei’, ‘ij’ of ‘y’. Daar was één woord bij, dat niemand fout spelde en dat was ‘Feyenoord’. Voor de leerlingen was het geen vraag of ik de voetbalclub (Feyenoord) bedoelde of het stadsdeel (Feijenoord).

Nu ik met de Waterbus ‘Gemini’ van de Plantagelaan in Kralingen naar de Piekstraat in het stadsdeel Feijenoord vaar, zie ik dat aan de overkant ‘Fijenoord’ staat.
‘Ah, maar dat is de naam van de scheepswerf en machinefabriek, die hier van 1825 tot 1929 stond.’

Kralingen

Dat gebeurt niet vaak: zo'n duidelijke bewegwijzering

In onze queeste om alle pontjes van Nederland te bevaren, hebben we niet alleen te maken met seizoen, maar ook met veren, die alleen in het weekend waren of alleen doordeweeks. En aangezien Josephine de laatste weken van het jaar de vrijdagen heeft vrij genomen, kunnen we de doordeweekse doen. Daarvoor moet je natuurlijk in een werkstad als Rotterdam zijn.

We hebben afgesproken elkaar bij de veerstoep te ontmoeten. Voor mij is het immers een thuiswedstrijd. De aanlegsteiger ligt 8 kilometer van mijn huis. Door het park ‘Oude Plantage’ bereik ik de veerstoep. Om het kwartier zie ik de Gemini aankomen en weer vertrekken. Bij de derde keer is Josephine gearriveerd en gaan we aan boord.

De conducteur checkt onze OV-kaart in en uit.
‘Dat is dan één euro.’
‘Met de RET reis ik als 65-plusser gratis,’ antwoord ik.
‘Ja, het is raar dat het niet voor de waterbus geldt, die wordt ook door de gemeente Rotterdam gesubsidieerd.’

Feijenoord (stadsdeel)

 

De veerstoep in Feijenoord

We komen nu in het Rotterdam van mijn oma, opa, moeder, tante Betty en Oom Piet terecht. In de Oranjeboomstraat woonden mijn opa en oma. Beneden was een bakkerij, op de eerste etage woonden mijn opa en oma en daarboven een jong echtpaar. Het was een echte volksbuurt. De vrouwen hingen gezellig uit de ramen om een kletspraatje te houden.

Mijn moeder keek later hiernaar met strak opeengeperste lippen. Zij was dit milieu inmiddels ontgroeid. Zij was nu een vrouw van een middenstander met een tuinderij. In 1932 was ze door haar ouders naar een tante en een oom in Voorburg gestuurd om 14 dagen voor ze te zorgen. Het is uiteindelijk 14 jaar geworden. En daar heeft ze mijn vader leren kennen, waarvan de voorouders eeuwenlang in Voorburg hebben gewoond.

De oorspronkelijke huizen staan er niet meer. Die typische bovenhuizen met het spionnetje, het spiegeltje waarmee je de straat in de gaten kon houden.
Nu zie ik veel schotels op de balkons. Ik herinner me dat begin jaren zeventig – toen mijn opa en oma nog leefden - de eerste gastarbeiders in deze straat kwamen wonen.

In dit stadsdeel lag ook de Oranjeboombrouwerij, waar mijn oom Piet als kuiper werkte en zo in contact kwam met de zus van mijn moeder, Betty. Omdat er op een gegeven moment geen werk meer voor hem  was, zijn ze naar Weert vertrokken, waar mijn oom bij de Werthabrouwerij ging werken.

Josephine vraagt of ik een nostalgische tour wil maken langs verschillende adressen. Ik wijs dat af. Dat doe ik in de zomer wel een keertje alleen.

Katendrecht

We richten ons op ons volgend doel: de Aqua Shuttle die vertrekt vanaf de Lloydstraat in Katendrecht.

Allemaal nieuwbouw. Er is niets meer over van de zeemanskroegen en zogenaamde boardinghuizen; waar zeelui in afwachting van werk op een volgend schip verbleven. Een louche buurt waar werd gegokt, gestolen spullen geheeld en prostitutie bedreven.

De catamaran 'Aqua Shuttle'

 Er komt een waterbus aanvaren, maar die hebben we al in 2007 gedaan. Ik vraag of de Aqua shuttle hier ook aanlegt. 

‘Nee, die vaart vandaag een andere route. En wij varen ook naar Heijplaat, hoor.’
Ik geloof hem niet en besluit niet te vertellen waarom wij per se met de shuttle willen varen. Een paar minuten later komt de Aqua Shuttle aangevaren. We gaan aan boord en checken in bij Arriva: € 2,50. Een duur dagje qua overtochtgeld.

Heijplaat

We arriveren op de oude RDM-werf en lopen op een gebouw af waar met grote letters SOCIALE ZAKEN op staat. De voorloper van P&O en HR, stellen wij vast. In het Dokkaffee serveren ze de lekkerste appeltaart van Nederland uit de bakkerij van Dudok Patisserie. Het één na laatste tientje van de Vereniging Vrienden van de Voetveren gaat eraan.

De kranen op het stoere terrein van RDM Rotterdam.

We weten niet wat de originele bestemming is geweest van dit gebouw, maar we dromen weg bij de ramen die aan de bovenzijde kunnen worden geopend en in ijzeren armen vallen, lampen aan grote haken aan de muur, die naar het midden gedraaid kunnen worden en verwarmingsspiralen met ventilator, die in de nok hangen.

‘Fietsen we terug of gaan we met de boot terug?’ We besluiten tot dat laatste.
De scheepswerven gaan langzaam over in de hoogbouw van Rotterdam. Je hebt de Spido niet nodig om te genieten van de Rotterdamse Maas.

De stoere bootjes van de watertaxi met hun gele dak schieten overal doorheen.

We stappen uit bij de Erasmusbrug en bellen nog even bij Diny aan om een kopje thee te drinken. Maar helaas, ze is niet thuis. 

Een keertje vroeg thuis is niet erg.

Langs de Maasboulevard en de ’s Gravenweg fiets ik weer naar huis.

Twee gedaan. Nog 56 pontjes te gaan.

6 november 2015.

Wat zou jij doen?

Onze overtochten verlopen bijna altijd gladjes. We worden eens nat gespetterd of we moeten het laatste stukje door het water waden. Spannender wordt het niet. Dat het ook anders kan, blijkt uit een artikel in de Nieuwsbrief van de Vereniging van Vrienden van de Voetveren.

‘Onbedoelde paniek bij voetveer Loozen’

In Overijssel vaart er bij Loozen een elektrisch zelfbedieningspontje over de Vecht. Een scholiere zorgde voor onbedoelde paniek toen er met het pontje een storing optrad.

Het pontje werkt automatisch. Je gaat aan boord, drukt op de knop, en de elektronica zorgt ervoor, dat het pontje met een elektromotor naar de overkant wordt getrokken. Althans, zo hoort het te gaan. 

Een scholiere was onderweg van huis naar school, toen het pontje halverwege ermee uitscheed. Gebeld naar de gemeente, maar hulp kwam niet binnen 5 minuten. Ze kon goed zwemmen, woonde niet ver van het pontje af, dus ze besloot om naar de kant te zwemmen, thuis droge kleren aan te trekken en met een andere fiets naar school te gaan; de fiets op de pont zou ze later wel ophalen. 

Omstanders vonden echter een fiets en geen persoon, en waarschuwden de hulpdiensten. Ondanks dat de ouders van het meisje netjes de gemeenten hadden geïnformeerd, rukten brandweer en ambulance uit om te zoeken naar een drenkeling. Gelukkig bleek het allemaal wel mee te vallen, en konden de diensten weer snel naar huis. De fiets is later, toen het pontje was gerepareerd weer opgehaald.

Elektrisch aangedreven zelfbedieningskabelveerpont over de Overijsselse Vecht

Dit pontje hebben wij gedaan in 2013 en wij – control freaks als we zijn – hadden ons maar met moeite overgegeven aan de techniek.
Ik meld het verhaal aan Josephine en ik vraag of we voortaan een zwempak moeten meenemen.

Josephine antwoordt: ‘Geweldig. Ik blijf wel op het pontje.’

‘Betekent dit, dat ik wel overboord ga en hulp ga zoeken. Is dat ook mijn taak?’

‘Ja. Weet je dat niet meer? Dat hebben we op de laatste ledenvergadering besloten…’ antwoordt Josephine ad rem.

-------

Vandaag gaan we onze fout (het verkeerde pontje gedaan) in het voorjaar herstellen.

Venlo

Via het bedrijventerrein Venlo-Blerick komen we in het stille buitengebied. Groente- en sierteelt bepalen het beeld van de streek. De akkers worden afgewisseld door kleine bospercelen.

Arcen

In Arcen is er markt. Een vrouw beveelt verschillende worsten aan, waarvan één met provinciale kruiden, in plaats van Provençaalse. De rest van de dag blijven we ons afvragen wat voor kruiden dat dan wel mogen zijn.

Fiets- en voetveer Arcen-Lottum

Tussen twee huizen zien we een steegje afdalen naar de Maas. Dat moet wel naar de veerstoep leiden, schatten wij zo. Dat klopt, maar eerst koffie met vlaai. We hebben nog steeds koffie- en gebakgeld van de Vereniging van de Vrienden van de Voetveren.

Vanaf het terras volgen we het heen en weer varen van de Elektroveerboot over de spiegelgladde Maas.

Fiets- en voetveer Arcen-Lottum

Dag van de stilte

Aan boord worden we begroet door schlagermuziek. Ik geloof niet dat we eerder muziek aan boord van een pontje gehoord hebben. We varen over naar het ‘rozendorp’ Lottum en aan de overkant horen we … niets. Het is doodstil, geen geruis van een weg, geen wind, geen stemmen, geen motoren. Helemaal niets. Dat maak je in de Randstad niet mee. Het schiet me ineens te binnen dat het vandaag de Dag van de stilte is.

Als we omkijken, zien we hoe compact het vestingstadje Arcen is.

Vestingstad Arcen

Ongehinderd door auto’s of ander verkeer fietsen we door de herfstkleuren verder naar het station van Horst. Eikels schieten onder onze banden vandaan.

Railcatering

De jongeman van de Railcatering die op het balkon de inventaris aan het opmaken is, heb ik een paar maanden geleden ontmoet op dit traject. Moeiteloos pakken we ons gesprek weer op. We concluderen dat de opvolger van Neelie Smit-Kroes, de Deense Eurocommissaris, Margrethe Vestager, ook een pittige tante is. Starbucks en Fiat moeten alsnog veel belasting betalen.
In Rotterdam Blaak verlaat ik de trein. Hij moet nog een keer op en neer naar Roosendaal.

Met deze tocht hebben we de fout van het voorjaar goed gemaakt.

Eén gedaan. Nog 58 pontjes te gaan.

25 oktober 2015

De Mekongdelta versus de Kennemer Duinen

Op het fietsbalkon is de eerste uitwisseling, die plaatsvindt met de andere reeds aanwezige fietsers: ‘Waar moet u eruit?’. Vervolgens worden de fietsen in de juiste uitstapvolgorde gezet. De volgende vraag is van waar naar waar de ander gaat fietsen.

In de trein naar Zandvoort moet ik er het eerste uit. Het reeds aanwezige echtpaar gaat van Zandvoort naar Den Haag fietsen door de duinen. Ik vertel altijd natuurlijk over ons doel om alle pontjes van Nederland te doen. Steevast wordt gevraagd: ‘Heeft u het pontje bij ….. al gedaan?’ Meestal is dat een obscuur pontje in Nederland, maar vandaag werd ik verrast door de vraag of ik de pontjes in de Mekongdelta al gedaan had. Daar had ik niet van terug.

Haarlem

Op station Haarlem ontmoet ik Josephine. De pont vaart pas om 13:15 en we hebben alle tijd om naar de veerstoep te rijden. We fietsen door Overveen en Bloemendaal. In Santpoort stuiten we op de ruïne van Brederode. 

De ruïne van Brederode

Volgens de borden wordt de ruïne gerestaureerd. De hele Nederlandse geschiedenis is voorbij dit kasteel gekomen: Hoekse en Kabeljauwse twisten, de opstand van het Kaas- en Broodvolk en de Watergeuzen.

Ruïne van Brederode

Voort gaat het naar Driehuis en Velsen. Daar rijden we parallel aan het Noordzeekanaal tegen een flinke wind in en een behoorlijk stijgingspercentage. Als we bovenaan uithijgen, bespreken we de voordelen van een e-bike. We besluiten nog even door te sparen.

De Koningin Emma

Motorveerboot 'Koningin Emma'

We volgen de borden Newcastle. Niet dat we daar naartoe willen, maar de veerstoep is daar dichtbij. Als we bij de ferry van DFDS zijn aangekomen, zien we dat de Koningin Emma zich losmaakt van de wal van het Forteiland. Nu moeten we ons nog haasten. We halen hem net.

Strandpaviljoen Timboektoe

Strandpaviljoen 'Timboektoe'

Op het strand van Wijk aan Zee gaan we eerst uitpuffen.

Een Zee van Staal

Wijk aan Zee was in 1999 Cultureel dorp van Europa. Elf beeldhouwers uit verschillende landen maakten grote beelden uit staal. 

Op de voorgrond werk van Herbert Nouwens, daarachter 'Playing waves' van Jaak Soans

Bij de Hoogovens mochten ze ruimte, materiaal en gereedschappen gebruiken. De naam van het park is ‘Een Zee van Staal’. Prachtig liggen ze in de duinen met op de achtergrond de rokende schoorstenen van de Hoogovens (Tata Steel).

Uitkijkpunt De Kruidberg

Even verderop treffen we Schotse Hooglanders aan in een duinpan met water.

Schotse Hooglanders

Duin op en duin af bereiken we de Kruidberg, een uitkijkpunt. Tijd voor een boterham. Er staat een lege buggy bij de trap naar boven. Is er een kindje gekidnapt? Ligt er een bom in? We raken niet in paniek en eten rustig onze boterham op. Weldra komt een jong gezin de trap af, de buggy wordt bevolkt en weg zijn ze.

Bejegening

Bij het in- en uitstappen van de trein met de fiets en de trappen op en neer gaan op de stations, werd mij een paar keer gevraagd of ik hulp nodig had. Heel aardig bedoeld, maar bepaald niet goed voor je zelfvertrouwen. Was ik in een maand zoveel ouder en hulpelozer geworden?
Blijkbaar zag ik er op de terugreis fitter uit, want toen riep een jongen ‘High five?’ Al fietsend voerden we een perfecte high five uit.

Tevreden

Nee, wij hoeven niet naar Vietnam. Het landschap van vandaag heeft ons voldoende geboden. Wij zijn dik tevreden.

Eén gedaan. Nog 59 pontjes te gaan.

20 september 2015

TV-TAS

De hoofdletters staan voor de volgorde van de wadden-eilanden: Texel, Vlieland, Terschelling, Ameland, Schiermonnikoog. (Rottumerplaat/Rottumeroog).

We dachten de hele afkorting wel in een weekend te kunnen doen, maar bij het aan elkaar breien van de veerboten bleek dat de een al was vertrokken voor de ander aankwam. Als de pontjes wel op elkaar aansloten, bleek bij die afvaart geen fietsen mee te mogen.
Kortom, we hebben de Wadden maar in stukjes geknipt. Dit weekend doen we alleen de TV.

Den Helder

We hebben wat vertraging met de trein en missen de boot van half elf. We hebben een kaartje zonder tijd, dus het maakt niet uit. Aan boord nemen we een saucijzenbroodje. Voor ik hem op heb, zijn we al aan de overkant.

Texel

Op het eiland zijn twee zelfbedieningspontjes over het Eijerlandse kanaal in het Noord-hollandswandelpad. We kiezen ervoor om verschillende knooppunten te volgen. Op deze wijze slingeren we een beetje door het landschap, zodat we niet altijd de wind pal tegen hebben, maar af en toe ook van opzij. Het is windkracht 5/6. 
Vanaf de boot slaan we rechtsaf en we zijn gelijk de meute kwijt. Rechts de dijk en links de Prins Hendrikpolder met zijn vele schapen.

 Het Eijerlands kanaal

Bij knooppunt 67 moet het voetveer liggen in het Noord-Hollandpad. Wegens agrarisch gebruik gelden hier de volgende regels: vee niet voeren of opjagen, alleen wandelaars toegestaan, alleen de kruin bestreden, geen afval achterlaten, honden niet toegestaan en hekken niet openen. Het lijkt ons niet zo moeilijk om dit uit te voeren. We lopen braaf over de kruin. De schapen kijken ons verontwaardigd aan, maar vluchten toch voor ons uit. En daar beneden ligt hij dan.

We vervolgen onze weg naar het volgende pontje over het Eijerlands kanaal. Hier hoeven we onze fiets niet af. Met wat evenwichtskunst rijden we over het zandpad naar ons doel.

We varen heen en weer.

De Vriendschap

‘Reserveren kan alleen via e-mail,’ was het antwoord dat we kregen op ons verzoek om mee te mogen varen. Uit de informatie op de website begrepen we dat de afvaart om 18:55 was. Voor alle zekerheid nog even gebeld. ‘U kunt ook om 16:00 of 17:00 mee.’

Ruim op tijd zijn we bij het strand met zijn beroemde steiger op palen.

In de verte zien we de oude vissersboot De Vriendschap als een nietig scheepje in de golfen op en neer gaan. Slik.
Het valt me op dat sommige van de passagiers, die van de boot af komen, nat zijn.

We gaan over de vlonder naar de boot, onze fietsen worden aangenomen en vastgesjord. We gaan al deinend op weg. Ineens spoelt er een golf over het dek. Iedereen krimpt in elkaar door het koude water.

Na 10 minuten heeft niemand nog een droge draad aan zijn lijf.

  

Aan de overkant worden we opgewacht door een truck van de Vliehors Expres, die ons over de zandvlakte van Vlieland naar de bewoonde wereld zal brengen.

Onze chauffeur, een man met een hoogblonde krullenkop vertelt: ‘Met z’n 25 vierkante kilometer is de Vliehors de grootste zandvlakte van Noord-West Europa. Een deel van de Vliehors is militair gebied. Ik meld bij de luchtmachttoren dat we eraan komen, zodat ze even ophouden met schieten. Meestal gaat dat goed.’
Wij maken ons niet ongerust: Defensie heeft toch een tekort aan kogels?

Het zand dat door de Vliehors Expres wordt opgeworpen, waait de cabine in en hecht zich aan onze natte kleding.

Gezandstraald en moe van de wind drinken we eerst wat bij het Posthuys. We maken onze bril schoon, waar we nog nauwelijks doorheen kunnen kijken en drogen onze kleding.
Nog 10 kilometer tegen wind voordat we bij het hotel zijn. Om half zeven arriveren we daar. Ik ben exact 12 uur onderweg geweest. Mijn man zit al op het terras te wachten. Hij is via Harlingen overgevaren met een comfortabele veerboot.

Harlingen

De volgende ochtend vertrekken we met een luxe veerboot naar het vasteland en verkennen de mooie havenstad. Twee zogenaamde ‘tall ships’: de ; Europa’ en de “Wylde swan’ maken een tussenstop voordat ze naar IJmuiden varen voor Sail Amsterdam.

Op het terras van Hotel Zeezicht hebben we uitzicht op alle schepen, groot en klein, die vanaf de Waddenzee een rustplaats zoeken voor de nacht.
Ineens komt er een enorme boegspriet in beeld. Het doet mij denken aan zo’n horrorfilm waarin je ineens een eng groot beest voorbij ziet schuiven.

Maar nee, het is de Wylde Swan, die vertrekt naar IJmuiden. Alle terrassen stromen leeg om dit spektakel te aanschouwen. Wij kunnen blijven zitten, we zitten eerste rang.
Hij moet verschillende malen heen en weer steken voordat hij de bocht om is. Vooruit vaart een klein rubber bootje, waarin twee mensen zitten, die deze manoeuvre begeleiden.

Wasstraat

Als ik ’s ochtends over mijn gezicht wrijf, voel ik nog steeds zandkorrels.

Een dagje zonder aan de wind, zeewater en zand bloot gesteld te zijn, heeft ons goed gedaan. Welgemoed stappen we op onze fiets.

Even buiten Harlingen rijden we langs een autowasstraat en daar spuiten we onze fietsen schoon, na de ontberingen van eergisteren.

Plaatsnamen eindigend op –um (um betekent heem)

Onder een gunstige wind rijden we door Sopsum, Hitsum, Doijum, Tzum, Wjelsryp naar het pontje van vandaag.
Maar eerst nog het (enkel)spoor over. Een hek met een klink sluit de opgang af, het hek is niet op slot.

Unheimisch staan we voor het spoor, dat we eindeloos kunnen afkijken in beide richtingen. Een voor een steken we over.

Alle wille (Veel plezier)

Twee mannen wachten ons al op als we de veerstoep oprijden. De door zonne-energie gedreven veerboot Jacob Petrus vaart rap naar de overkant. Daar wacht ons koffie/thee, limonade en gevulde koek. Het veerhuis is weggewerkt in het omringende landschap. Ik zie dat de vlag van de Vrienden van voetveren, verschoten en gerafeld is en ik bied een nieuwe aan. Zo, de pormotie van de vereniging is weer gedaan.

Stroomstoring bij Gouda

We halen net de intercity in Leeuwarden . In de Reisplanner zien we dat er een storing is bij Amersfoort en bij Gouda. We volgen alle aanwijzingen op: uitstappen, overstappen, naar een ander perron. Uiteindelijk strand ik dan toch in Alphen aan den Rijn. De NS zet bussen in. Ik overwin mijn schroom en vraag of de fiets ook mee kan. De chauffeur legt hem zorgvuldig onderin onder het mompelen dat hij geen claim aanvaardt als er iets met de fiets gebeurt. We slingeren alle plaatsen door die op de weg van Alphen naar Gouda voorkomenVoor mijn gevoel stoppen we bij elke lantarenpaal. 
Als er vier Ajax-supporters naast mij plaatsnemen op de achterbank wordt het toch nog gezellig. Een van hen legt uit hoe ik van station Gouda naar de IJssel kan komen. Vanaf daar weet ik het wel weer.
Op een gegeven moment zie ik dat we de Julianasluis van Gouda naderen. Dat zou een gunstig punt zijn om uit te stappen. De Ajax-aanhangers stimuleren me om het gewoon te gaan vragen. De chauffeur voldoet aan mijn verzoek en even later rijd ik langs de IJssel naar huis. Om kwart voor zeven ben ik thuis.

Nog dagen daarna proef ik zout als ik mijn lippen lik.

Zes gedaan. Nog 60 pontjes te gaan.

13, 14 en 15 augustus 2015

Dan kijk je de trein in de kont

‘Ik geniet het meeste van de verhalen over de mensen, die je in de trein tegenkomt,’ schrijft een van mijn trouwe volgers. Soms liggen de verhalen voor het oprapen. Andere keren heb ik geen zin om te praten; sommigen geven je echter geen kans om je terug te trekken. Zoals deze keer, twee spraakwatervallen verenigd in een Brabants echtpaar.

Stadsvesten langs de wallen in Veere

Volgens de routeplanner zou de fietsafstand van Middelburg naar Veere 7 kilometer bedragen. Het eerste bordje gaf 9 kilometer aan, het volgende 5 en de daarop volgende 8. Gooi het maar in mijn pet.

In Veere aangekomen zien we gelijk al wallen, maar geen pontje. Na wat heen en weer gerij, schieten we toch maar een wandelend echtpaar aan. ‘Je kunt Veere op twee manieren binnenkomen. Jullie zijn aan de oostkant binnengekomen. Je moet aan de andere kant zijn. Dus, bij het kruispunt linksaf en dan zie je een klaphekje en een bank.’
Een paar honderd meter verder zien we inderdaad een hekje en een bankje en even verder ligt het pontje mooi te wezen.

Zelfbedieningskabelveerpont over de Veste van Veere

Meestal is zo’n trekpontje een eenvoudige ijzeren bak en een hekje met daardoor heen het touw. Hier was echt aandacht aan de vorm besteed. De bak was schuitvormig en de touwen liepen door fraaie bogen.

Elegant oog waar het touw doorheen gaat

Fraai vormgegeven mechaniek

Arnemuiden

Op weg naar het andere pontje van ‘s-Gravenpolder naar ’s Heer-Abtskerke komen we bij Arnemuiden. De Gereformeerde gemeente, de Gereformeerde gemeente, de Hervormde gemeente en de Hersteld Hervormde gemeente heten ons welkom. De koffie/thee kunnen we wel op onze buik schrijven.

Mallardtunnel

Wat een rare naam voor een tunnel. Mallard is het Engelse woord voor ‘wilde eend’.
Een monument geeft het antwoord. In de Tweede Wereldoorlog was de Sloedam (destijds een dijk van 1.000 meter lang en slechts 45 meter breed) de enige toegang tot Walcheren vanuit Zuid-Beveland.
Zowel aan het begin als aan het eind van de oorlog is er hier hevig gevochten. Engelse, Franse en Canadese soldaten  streden voor onze vrijheid tijdens de operatie Mallard van 30 oktober tot 5 november 1944. Het ontroert me altijd dat  soldaten uit andere landen bereid zijn om te sneuvelen voor de vrijheid van jou.

Lewedorp

De Sloedam is verworden tot een slapersdijk. Walcheren loopt naadloos over in Zuid-Beveland. In Lewedorp is zowaar cafetaria De Goede Verwachting open. Een cappuccino, een thee en twee appelgebak worden precies gedekt door het sponsortientje van de Vereniging van Vrienden van Voetveren. De voorspelling van Buienradar komt dreigend dichterbij in de vorm van grijze wolken. We fietsen gauw naar Goes om daar de trein te pakken.

Dan kijk je de trein in de kont

Op het treinbalkon staan al twee fietsen van hetzelfde merk als die van Josephine: Santos.
Dwars daarop staat twee gevouwen vouwfietsen. Onze fietsen kunnen er nog net bij. Op de tegenoverliggende bank worden twee plaatsen voor ons vrij gemaakt door een Brabants echtpaar. De fiets van Josephine wekt altijd bewonderende blikken.  De riemaandrijving en het antidoordraai balhoofd worden steevast geprezen. Troostend wordt gezegd dat ik ook een mooie fiets heb.

Van het echtpaar zijn de vouwfietsen. Ze keren van hun caravan in Zeeuws-Vlaanderen met twee volle weekendtassen met vuil wasgoed terug. De bagagedrager is vervangen door een handig rek waar de weekendtassen goed op passen.

Vandaag hadden ze geluk: De trein sloot aan op de boot van Breskens naar Vlissingen. De man sluit af met: ‘Het is toch sneu als je een trein in de kont kijkt.’

Een gedaan. Nog 66 pontjes te gaan.

26 juli 2015