‘Weet u hoe ik zadelpijn kan vermijden?’ vraagt een vrouw aan mij op het station van Gouda. Ik begin te vertellen dat het onder andere afhankelijk is van de afstand tussen de twee zitbeenderen. Dat verder belangrijk is dat het zadel op de juiste hoogte staat, wat meer naar voren of naar achteren is geplaatst en eventueel wat gekanteld. Ik adviseer haar om naar een goede fietsenzaak te gaan. Ze kijkt me ongelovig aan.
De vrouw van een echtpaar vraagt zich af of ik last heb van mijn slot als ik moet opstappen. Ik antwoord dat ik gewoon mijn been over het zadel zwaai en er dus geen hinder van heb. ‘Dan moet je wel opletten dat er niets boven het zadel uitsteekt’ zegt haar man als ervaringsdeskundige. Ik geef toe dat ik ook wel eens moeite heb om mijn been erover heen te zwaaien, als ik moe ben.
Het fietsbalkon in de trein staat vol. ‘Rijdt u ook mee met Leontien Ladies Ride?’ Ik ontken.
In Amersfoort vinden we snel de boot van de Eemlijn. Het is grappig om midden in de stad op het bovendek van een boot te zitten. De boot stroomt vol en iedereen stelt zich voor en feliciteert elkaar met Ria’s verjaardag. In het begin roepen we nog dat we niet bij het gezelschap horen. ‘Mogen we u dan geen hand geven?’ Ja, natuurlijk mag dat wel. We geven ons verzet op en nemen de felicitaties in ontvangst.
Als de boot gaat varen, vertelt een van de bemanningsleden iets over de omgeving. Het verhaal duurt drie keer zo lang, omdat jarige Ria iedere keer een aanvulling heeft. Bij de eerste halte, Soest, stappen ze uit en wij blijven verweesd achter. We kruipen achter de motor om het een beetje warm te krijgen. Uiteindelijk gaan we beneden zitten. De man achter de bar vertelt dat ze op DVD Pontje doen staan en hij vraagt of ik die ken. Ik bevestig dat ik hem ken en dat wij er ook op staan.
Na 2 uur zijn we het zat en we stappen uit bij Eemdijk. Tot twee maal toe waarschuwt de barman dat het pontje bij Eemdijk niet vaart en dat we helemaal naar Baarn moeten rijden om de andere pont te bereiken.
Dat brengt me op de reactie van Nel Groenenberg op het vorige weblog:
Hallo Bettie,
Weer een pontje dat niet of nog niet vaart. Ik kan nooit uit het verhaal opmaken dat jullie daar niet enorm van balen. Ik zou het vreeeeeeeselijk vinden, maar nee, jullie vervolgen gewoon de route, het liefst een andere weg. Ik bewonder jullie voor je doorzettingsvermogen.
Wanneer jullie in dit tempo doorgaan hebben jullie in 2015 alle pontjes gehad. Jullie moeten dan wel feestelijk worden binnen gehaald. We gaan het t.z.t. regelen.
Groetjes, Nel
Nee, wij balen bijna nooit als een pontje niet vaart. Het is onderdeel van het avontuur. We halen onze schouders op, drinken en eten wat, kijken over het water uit en bestuderen de kaart voor het gewijzigde vervolg van onze tocht. Ik betwijfel trouwens of we in 2015 klaar zullen zijn. De pontjes die overblijven, zijn steeds moeilijker te combineren met andere pontjes, omdat ze te ver uit elkaar liggen. Maar ik houd Nel wel aan haar belofte om ons feestelijk binnen te halen.
Het is heerlijk om weer te bewegen en we vinden het helemaal niet erg dat de pont bij Eemdijk niet op zondag vaart. We waren al eens een keer tevergeefs deze kant op gefietst, maar uiteindelijk hebben we hem op een zaterdag in 2004 gedaan. We vinden het niet erg om via Baarn naar het trekpontje over de Eemnesservaart te fietsen.
We kunnen beter aan deze kant van het water blijven, volgens Josephine. We halen het pontje van de overkant naar ons toe en varen naar de overkant. Aan de andere kant stapt een echtpaar op en ze zijn natuurlijk verbaasd dat wij weer mee terugvaren.
We fietsen naar Hilversum en onderweg worden steeds meer kruisingen afgezet, zodat wij ongehinderd kunnen oversteken. We weten nu hoe het is om de koningin te zijn. Later bleek dat de wegafzetting bestemd was voor een grote groep motorrijders, die gehandicapten meevoerden op hun motoren. Josephine en ik zouden op sommige motoren ook wel willen meerijden. Vooral die waar je als passagier hoger zit dan de bestuurder.
Veel kilometers hebben we niet gefietst vandaag, maar we hebben wel de 2 beoogde pontjes gedaan.
Nog 66 te gaan.
dinsdag 16 juni 2009
woensdag 3 juni 2009
Europoort
Als je op de vraag ‘Waar heb je gisteren gefietst?’ antwoordt ’Europoort’ kun je rekenen op verbaasde gezichten. Wie gaat er nu in Europoort fietsen? Als pontjesbedwinger moet je wel. De pontjes bepalen onze fietstochten. De motorveerboot ‘Rhoonsche Veer’ voor voetgangers en fietsers over de Oude Maas en het Spui zou vanaf mei in de vaart zijn. Als we dan ook nog de fast ferry bij Hoek van Holland namen, konden we mooi een rondje rijden.
Voor mijn werk bij Elsevier Kennis Management (EKM) rijd ik minstens 1 keer per week naar mijn klanten in Europoort. Als projectleider zorg ik ervoor dat onze freelance auteurs de aanwezige bedrijfsinformatie uit papieren, computers en de hoofden van de medewerkers halen en verwerken tot een compact en helder kennissysteem. Dit kennissysteem bestaat meestal uit een map met tekeningen, foto’s en begeleidende teksten waardoor je in een oogopslag kan zien, hoe een installatie werkt. Bij calamiteiten weet men dan onmiddellijk wat men moet doen. Uiteraard leveren we dit kennissysteem ook digitaal.
Op het moment dat we daar reden, wist ik al dat we op dinsdag een mededeling zouden krijgen, waar we niet blij mee zouden zijn. Inderdaad, onze afdeling wordt per 1 januari 2010 opgeheven.
Bij het metrostation De Terp blijkt de lift stuk te zijn, maar gelukkig gaat de enkele roltrap de goede kant op (naar boven). Ik check uit in Schiedam Centrum via het poortje bij de lift. Daar aangekomen, zie pas het lampje ‘Buiten dienst’ branden. Ik probeer via het poortje weer terug te gaan naar het perron, maar het display vermeldt ‘Onbruikbare pas’. Zou ik hier nu eeuwig moeten blijven? De aloude truc om het pasje langs je kleding te halen, werkt. Via de trap naar beneden. Op dit station zijn de metro en de trein geïntegreerd. Om een kaartje te kunnen kopen, moet ik eerst uitchecken en daarna weer inchecken. Maar zo kan ik weer niet bij de lift komen. Maar weer inchecken, uitchecken en inchecken. Nu sta ik eindelijk voor een andere, kapotte lift. Gelukkig had ik een kwartier overstaptijd en ik ben ruim op tijd op het goede perron, waar Josephine al zit te wachten. Jaloers hoorde ik aan dat zij alleen maar het perron had hoeven over te steken.
Bij Hoek van Holland Haven aangekomen, vinden we snel de RET fast ferry. We zijn de enige passagiers. Binnen is het lekker warm. We eten snel een boterham. Onderweg zien we een stel gekleurde bomen. Jammer dat we daar niet langs fietsen. We stappen uit bij de Landtong en zien recht tegenover ons de gekleurde bomen staan. Blijkbaar heeft de ferry een bocht gemaakt. Het is inmiddels droog geworden. De Noordzeeweg over de landtong is 10 kilometer lang en we hebben de wind tegen. Het eerste stuk rijden we nog beschut tussen struiken en bomen, maar bij de Maeslantkering komen we vol in de wind. We rijden er omheen en constateren dat de schuif van de kering enorm groot is. Tevreden kijken we naar dit onderdeel van de Deltawerken. Ik vertel Josephine dat onze afdeling EKM het proces van de werking van deze kering heeft beschreven, zodat alle operators goed weten wat ze dagelijks moeten doen. En uiteraard wat er moet gebeuren als er calamiteiten zijn. De kering sluit automatisch bij hoge waterstand, krachtige wind en andere parameters. Het sluiten duurt een uur. Gedurende dat uur kan het crisisteam besluiten om de sluiting ongedaan te maken, omdat sluiting ongewenst is.
Het fietspad buigt plotseling af naar een duingebied met paarden en wilde runderen. Wat een verrassing. We slingeren er doorheen en de zon begint door de wolken heen te breken. Aan het einde van de landtong vervolgen we onze weg naar Spijkenisse, nog steeds tegen wind. Josephine stelt voor om landtongen te gaan fietsen, als we de pontjes 'af' hebben. Dat vind ik wel wat, maar dan voor de wind.
Links de petrochemische bedrijven en rechts de A 15. Trots vertel ik Josephine bij welke bedrijven EKM in dit gebied de processen hebben beschreven en zo aan de veiligheid hebben bijgedragen. Ik zie dat de Biomassa Energie Centrale (BEC) van de Afvalverwerking Rijnmond weer werkt. Afgelopen week hadden ze verschillende stress tests gedaan en de centrale lag dus regelmatig stil.
Josephine en ik zijn beiden geïnteresseerd in techniek. We rijden hier door de echte economie. Josephine gaat nog een keer terug om bij mooi weer met een strakke blauwe lucht foto’s te maken van verschillende fabrieksonderdelen. We zien al allerlei mooie invalshoeken voor ons.
Nadat we in Spijkenisse koffie hebben gedronken, fietsen we richting De Beerenplaat waar het driehoeksveer het ‘Rhoonsche Veer’ vaart. Onderweg rusten we uit met een kopje soep en kijken we alvast waar we van het veer zullen stappen en welke trein of metro we zullen nemen. Het laatste stuk rijden we heerlijk voor de wind en we nemen ons voor dat we deze weg niet terug gaan rijden als het pontje niet vaart. Aangekomen bij de veerstoep staat in de dienstregeling dat de dienst start op 23 mei. We zijn een week te vroeg. We hoeven inderdaad niet dezelfde weg terug. Met een bocht rijden we terug naar Spijkenisse, zodat we afwisselend wind van voren, opzij of tegen hebben. In de metro blikken we tevreden terug op onze tocht, die mooier was dan we hadden gedacht.
De lift doet het nog steeds niet, maar nu gaat de roltrap ook weer de goede kant op (naar beneden). Bij de automaat print ik het logboek van de 12 laatste transacties met mijn OV-chipkaart om te controleren of het voortdurend in- en uitchecken nog financiële gevolgen heeft. Mijn strapatsen zijn duidelijk geregistreerd, maar hebben geen consequenties.
Nog 68 te gaan.
Uitslag oplossing raadsel (vervolg)
Heel erg leuk dat we de fietsbel mochten winnen.
Onze dochter, Sanne, is 6 jaar geworden en heeft voor haar verjaardag een nieuwe fiets gekregen. Een mooie fiets met een niet zo'n hele mooie fietsbel (klein zwart racefietsbelletje). Zij was dan ook heel blij met deze "fietsbel upgrade"!
Stefan
Voor mijn werk bij Elsevier Kennis Management (EKM) rijd ik minstens 1 keer per week naar mijn klanten in Europoort. Als projectleider zorg ik ervoor dat onze freelance auteurs de aanwezige bedrijfsinformatie uit papieren, computers en de hoofden van de medewerkers halen en verwerken tot een compact en helder kennissysteem. Dit kennissysteem bestaat meestal uit een map met tekeningen, foto’s en begeleidende teksten waardoor je in een oogopslag kan zien, hoe een installatie werkt. Bij calamiteiten weet men dan onmiddellijk wat men moet doen. Uiteraard leveren we dit kennissysteem ook digitaal.
Op het moment dat we daar reden, wist ik al dat we op dinsdag een mededeling zouden krijgen, waar we niet blij mee zouden zijn. Inderdaad, onze afdeling wordt per 1 januari 2010 opgeheven.
Bij het metrostation De Terp blijkt de lift stuk te zijn, maar gelukkig gaat de enkele roltrap de goede kant op (naar boven). Ik check uit in Schiedam Centrum via het poortje bij de lift. Daar aangekomen, zie pas het lampje ‘Buiten dienst’ branden. Ik probeer via het poortje weer terug te gaan naar het perron, maar het display vermeldt ‘Onbruikbare pas’. Zou ik hier nu eeuwig moeten blijven? De aloude truc om het pasje langs je kleding te halen, werkt. Via de trap naar beneden. Op dit station zijn de metro en de trein geïntegreerd. Om een kaartje te kunnen kopen, moet ik eerst uitchecken en daarna weer inchecken. Maar zo kan ik weer niet bij de lift komen. Maar weer inchecken, uitchecken en inchecken. Nu sta ik eindelijk voor een andere, kapotte lift. Gelukkig had ik een kwartier overstaptijd en ik ben ruim op tijd op het goede perron, waar Josephine al zit te wachten. Jaloers hoorde ik aan dat zij alleen maar het perron had hoeven over te steken.
Bij Hoek van Holland Haven aangekomen, vinden we snel de RET fast ferry. We zijn de enige passagiers. Binnen is het lekker warm. We eten snel een boterham. Onderweg zien we een stel gekleurde bomen. Jammer dat we daar niet langs fietsen. We stappen uit bij de Landtong en zien recht tegenover ons de gekleurde bomen staan. Blijkbaar heeft de ferry een bocht gemaakt. Het is inmiddels droog geworden. De Noordzeeweg over de landtong is 10 kilometer lang en we hebben de wind tegen. Het eerste stuk rijden we nog beschut tussen struiken en bomen, maar bij de Maeslantkering komen we vol in de wind. We rijden er omheen en constateren dat de schuif van de kering enorm groot is. Tevreden kijken we naar dit onderdeel van de Deltawerken. Ik vertel Josephine dat onze afdeling EKM het proces van de werking van deze kering heeft beschreven, zodat alle operators goed weten wat ze dagelijks moeten doen. En uiteraard wat er moet gebeuren als er calamiteiten zijn. De kering sluit automatisch bij hoge waterstand, krachtige wind en andere parameters. Het sluiten duurt een uur. Gedurende dat uur kan het crisisteam besluiten om de sluiting ongedaan te maken, omdat sluiting ongewenst is.
Het fietspad buigt plotseling af naar een duingebied met paarden en wilde runderen. Wat een verrassing. We slingeren er doorheen en de zon begint door de wolken heen te breken. Aan het einde van de landtong vervolgen we onze weg naar Spijkenisse, nog steeds tegen wind. Josephine stelt voor om landtongen te gaan fietsen, als we de pontjes 'af' hebben. Dat vind ik wel wat, maar dan voor de wind.
Links de petrochemische bedrijven en rechts de A 15. Trots vertel ik Josephine bij welke bedrijven EKM in dit gebied de processen hebben beschreven en zo aan de veiligheid hebben bijgedragen. Ik zie dat de Biomassa Energie Centrale (BEC) van de Afvalverwerking Rijnmond weer werkt. Afgelopen week hadden ze verschillende stress tests gedaan en de centrale lag dus regelmatig stil.
Josephine en ik zijn beiden geïnteresseerd in techniek. We rijden hier door de echte economie. Josephine gaat nog een keer terug om bij mooi weer met een strakke blauwe lucht foto’s te maken van verschillende fabrieksonderdelen. We zien al allerlei mooie invalshoeken voor ons.
Nadat we in Spijkenisse koffie hebben gedronken, fietsen we richting De Beerenplaat waar het driehoeksveer het ‘Rhoonsche Veer’ vaart. Onderweg rusten we uit met een kopje soep en kijken we alvast waar we van het veer zullen stappen en welke trein of metro we zullen nemen. Het laatste stuk rijden we heerlijk voor de wind en we nemen ons voor dat we deze weg niet terug gaan rijden als het pontje niet vaart. Aangekomen bij de veerstoep staat in de dienstregeling dat de dienst start op 23 mei. We zijn een week te vroeg. We hoeven inderdaad niet dezelfde weg terug. Met een bocht rijden we terug naar Spijkenisse, zodat we afwisselend wind van voren, opzij of tegen hebben. In de metro blikken we tevreden terug op onze tocht, die mooier was dan we hadden gedacht.
De lift doet het nog steeds niet, maar nu gaat de roltrap ook weer de goede kant op (naar beneden). Bij de automaat print ik het logboek van de 12 laatste transacties met mijn OV-chipkaart om te controleren of het voortdurend in- en uitchecken nog financiële gevolgen heeft. Mijn strapatsen zijn duidelijk geregistreerd, maar hebben geen consequenties.
Nog 68 te gaan.
Uitslag oplossing raadsel (vervolg)
Heel erg leuk dat we de fietsbel mochten winnen.
Onze dochter, Sanne, is 6 jaar geworden en heeft voor haar verjaardag een nieuwe fiets gekregen. Een mooie fiets met een niet zo'n hele mooie fietsbel (klein zwart racefietsbelletje). Zij was dan ook heel blij met deze "fietsbel upgrade"!
Stefan
Abonneren op:
Posts (Atom)