Wat voor spel speelt u?

In de 21 jaar dat we samen pontjestochten doen, is de rolverdeling in beton gegoten. Josephine heeft de fietskaart bovenop haar fietstas aan het stuur en zegt resoluut de te volgen richting. Waarbij haar gebaar voor gaat op wat ze zegt. Zegt ze links en wijst ze naar rechts. Dan bedoelt ze rechts. Maar vandaag ging het toch even wat anders.

Nadat we onze fietsen van de auto hadden gehaald, die bij Gemeenschapshuis "De Jachthoorn” in Sint Hubert stond, gingen we op pad naar het pontje, dat niet zo ver van onze parkeerplek lag.
Toen we voor de derde keer het vaan met ‘Fietspauze?’, het bord met ‘Voor al uw hout- en metselwerkzaamheden’ en de slogan ‘Brabantwater: het lekkerste drinkwater van Nederland’ waren gepasseerd, vond ik het toch tijd worden om in te grijpen: ‘Moeten we niet de andere kant op?’ Zo gezegd zo gedaan. Eindelijk vonden we het zandweggetje De Lange Raam. Nu nog de IJzerbroekseweg op en daar lag hij verscholen in het riet: het pontje D’n Hôpsen Diek. Op de teller stond al 10,76 kilometer terwijl de afstand naar onze auto 1,6 kilometer is.
We keken elkaar aan: ‘Dit wordt – sportief gezien - helemaal niks vandaag.’

Het pontje 'D'n Hôpsen Diek' over het riviertje de Raam.

We varen over en eten eerst een boterham. Een wandelaar komt aangelopen en we laten ons door hem naar de overkant trekken. Hoe geëmancipeerd we ook zijn, we gedragen ons ineens als een vrouw zodra er een man bij een pontje verschijnt. We bekennen het ruiterlijk. De Duitse man zegt dat hij geen Nederlands spreekt, maar wel heeft begrepen wat we gezegd hebben. We wensen elkaar: ‘Guten fahrt’.

Geocaching (met behulp van je telefoon een verstopte schat vinden)

Als we op de pont staan, horen we ineens 'gevonden'.

Een ouder echtpaar is driftig aan het zoeken rond een betonnen paal. Hier moet ergens een schat verborgen zijn. ‘Wat voor spel speelt u?’ vraagt de vrouw. Aan haar blik kan ik zien dat ze ons ‘spel’ maar saai vindt.

We ploegen door het zand voort tot we de verharde weg naar Wanroij bereiken. De bakker met vlaaien is gesloten en bij restaurant Raadhuis Wanroij serveren ze alleen appelgebak. We verwachten Brabantse gezelligheid, maar de kopjes en het gebak worden op tafel gesmeten. Het vorkje is met grote kracht in het gebak gedreven. De ober heeft een brace om zijn arm. Hij zal pijn hebben, vermoeden wij.

De Velderhoeve zaait in voor biodiversiteit

Hier is toekomst voor vogels, vlinders en bijen en andere insecten. Een rijkdom aan natuur, dankzij boeren die kruiden inzaaien op hun akkers. Dit in samenwerking met het Collectief Agrarisch Natuurbeheer Oost-Brabant. De vogels kunnen er hun nesten in bouwen, voedsel zoeken en hun jongen groot brengen. Deze bloemrijke akkers zorgen voor schoner water in de sloten en dragen bij aan natuurlijke plaagbestrijding.

De koeien van deze boer zijn in ieder geval vrolijk en reageren enthousiast op een echtpaar met paarden. Ze rennen naar de omheining om hen te begroeten.

Na zoveel enthousiasme besluit Josephine haar verantwoordelijkheid voor de te volgen route los te laten en zomaar weggetjes in te slaan, die ons leuk lijken. Meestal eindigen die in een zandpaadje.
En zoveel mogelijk tegen de wind in fietsen. Immers: voor de wind kom je altijd terug.

Josephine krijgt een paar keer een paniekaanval: Waar zijn we nou? Maar we zetten dapper door en ineens rijden we Wilbertoord binnen dat tot de gemeente Mill en Sint Hubert hoort. De wind blaast ons naar de auto toe.

We hebben slechts 32 kilometer gereden, maar als we de zandpaadjes dubbel tellen hebben we veel meer gedaan.

Eén pontje gedaan:
Nog 27 Nederlandse pontjes te gaan.
Nog 28 Belgische pontjes te gaan

26 mei 2019.