‘Er
is een nieuw pontje over het Spaarne gekomen. Hebben jullie zin om een bakkie
te doen als jullie met dit pontje overvaren? vraagt Gea, onze oud-collega.
Consumpties worden door ons zeer gewaardeerd op onze pontjestochten en als je
dan ook nog een sympathieke oud-collega kunt ontmoeten, is het dubbel feest.
Metro en trein
In ontdek dat ik helemaal door kan rijden met de metro
naar Schiedam-Centrum en daar eenvoudig kan overstappen op de trein en zo een
krappe en drukke overstap in Rotterdam of Amsterdam kan mijden.
Een metrostation kun je niet verlaten zonder in- of uit
te schecken, maar de NS is nog steeds in staat de paaltjes zodanig te verbergen
dat je ze of voorbijloopt of niet kan vinden. Als je de lift neemt bij de metro
staat de in-/uitscheckpaal voor de lift, zodat je het niet kunt vergeten. Op
spoor 5 van de NS kan ik de incheckpaal niet vinden. Hij blijkt zich beneden in
de tunnel te bevinden. Hindernis genomen en tevreden ga ik in de trein zitten,
totdat de conducteur komt… ik ben vergeten een fietskaartje te kopen. ‘Volgend
jaar komen er OV-chipkaarten voor fietsen,’ troost hij mij en loopt door. Op
station Haarlem koop ik gauw een dagkaart voor de fiets.
Haarlem
Volgens de routeplanner is het vanaf het station 3,3
kilometer naar de veerstoep van Het Spaarneveer. We moeten naar het zuiden
rijden richting Haarlemmer Houttuinen, maar we zien geen bordjes. Google Maps
laat wel de speld zien waar we zouden moeten zijn, maar de onderliggende kaart
ontbreekt. Dan maar even aan die mevrouw vragen die haar plantenbak aan het
verzorgen is. ‘Wacht, ik pak even m’n telefoon,’ en ze loopt naar binnen en
even later toont ze de route op haar telefoon. ‘Jullie hebben lekker weer om te
fietsen, ik moet zo gaan werken, veel plezier.’ Met wat slalommen, rijden we
ineens op het veer aan. Mmm, we hebben er al 6,3 kilometer op zitten. Toch niet
helemaal goed gegaan.
Het Spaarneveer op zonne-energie verbindt twee stadsdelen
met elkaar. Het veer fungeert als een soort dorpspomp: nieuwtjes worden
uitgewisseld en weer verder verteld met de pontbaas als spil.
Het Spaarne
Aan de andere kant van het Spaarne vervolgen we onze weg
naar Gea. Door een andere oud-collega, Anneke ben ik gewezen op het mooie liedje
van Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot:
Het Spaarne stroomt, het
Spaarne stroomt
Het Spaarne stroomt voorbij voorbij de stad
Waar niets meer wordt geladen
Er liggen voor de Waag geen schepen meer
Ze varen door want de bolders en kaden
Hebben plaats gemaakt voor het verkeer
Volgens de routeplanner is het maar 5,8 kilometer naar
Gea, maar toch slagen we er weer in om meer kilometers te maken, maar in zo’n
mooie stad als Haarlem is dat niet erg. Precies op de afgesproken tijd
arriveren we. De voortuin staat vol met fietsen. ‘Ja, dat heb je tegenwoordig
met extended families,’ legt Gea uit.
Binnen worden we opgewacht door Hans, Peter, Menno en Femke èn heerlijke warme,
verse, zelfgebakken appeltaart.
Extended family
We
trappen niet in de valkuil om over oud-collega’s te praten (behalve de groeten
over en weer). Het is een interessant gezelschap met een rijk pallet aan
interesses. Zo was er Hans, docent bij INHolland, hogeschool voor toegepaste
wetenschappen, Menno, in het 3e jaar van de middelbare school, Gea, Integratief
psychotherapeut en coach, Femke, de bakker van de taart en brownies, Peter, de
beeldhouwer. Hans is een bevlogen docent, die probeert de leerlingen nog meer
mee te geven dan de verplichte lesstof, Menno weet zeker dat hij een ondernemer
wil worden en daarmee rijk. Hij vertelt ons over de verschillende niveaus waarop
de wiskunde kunt doen afhankelijk van je studierichting. Femke laat zien aan de
hand van een vriendinnetje met lang haar wat voor verschillende soorten
vlechten er zijn.
Gea denkt erover om zich te specialiseren in verliesverwerking; daar kan ik bij aansluiten met mijn specialisatie als Aspergercoach. Zo komen we toch nog even in het verleden terecht:
Gea denkt erover om zich te specialiseren in verliesverwerking; daar kan ik bij aansluiten met mijn specialisatie als Aspergercoach. Zo komen we toch nog even in het verleden terecht:
een lange werkdag in
een kelder van Hotel Kijkduin tijdens het project om de losbladige uitgave Gids
Hulpverlening Jeugdigen op het web te kunnen zetten; daartoe moesten we minutieus
onderzoeken welke data nu eigenlijk bij elkaar hoorden en of ze als zoekgegeven
zouden kunnen gelden. Ik – als Asperger – had helemaal geen moeite met het
vastbijten in de details, maar de anderen wilden wel graag even uitwaaien op
het strand en dat is ook gebeurd.
Daarna stelde Josephine ons op de hoogte van
de huidige stand van digitalisering in uitgeversland.
Peter is bezig met een project met beelden voor Den
Helder die het ambachtelijke verleden van deze gemeente moeten verbeelden.
Zodra alle beelden klaar zijn en geplaatst, kunnen we een pontjestocht naar Den
Helder plannen om ze allemaal te aanschouwen.
Weer een boeiende tocht en ons doel niet uit het oog
verloren.
Nog 78 te gaan.
11 november 2012.