Bij de voorbereiding
voor de pontjestocht van morgen zie ik dat het pontje een roeiboot is. Dat
hebben we nog niet eerder gehad. Mijn gedachten gaan terug naar 1968 toen ik
gevraagd was om leidster (stuur) te worden van de scoutinggroep Satoko Kitahara.
Ik moest leiding geven aan watergidsen
van 12 jaar en ouder (en in het bezit van een zwemdiploma). Ik viel met mijn
neus in de boter: Ik mocht gelijk mee op kamp op het terrein Nova Zembla van
een Aalsmeerse scoutinggroep. Ik hoefde alleen maar het winkeltje te beheren. Zo
leerde ik al snel de meisjes kennen. De eerste beginselen van het roeien en
zeilen werd mij bijgebracht.
.jpg) |
| In 1968 met een sleep vletten op weg naar Aalsmeer. |
We parkeren op de kruising van de Driemolensweg en de Zederikkade
in Lexmond (Ut). Josephine pakt Google maps erbij en ze schiet in de lach: ‘Het
is maar 4 minuten lopen naar het pontje.’ We glibberen de Zederikkade op waar
de papperige sneeuw van gisteren is opgevroren vannacht. En dan zien we hem
Josephine begint met het eenvoudigste deel: het pontje
naar onze kant halen.
 |
| De lier. |
Nu nog instappen.
 |
| Het pontje als roeiboot. |
Als we allebei zonder ongelukken zijn ingestapt en ik de zitmatjes op de bevroren sneeuw van de bankjes heb gelegd, begint het avontuur. De riemen zitten met een ketting vast. Moeten die ringen op de riemen nu rechtsom of linksom?
We kunnen nog niet roeien. Aha er zitten handvatten op de steiger. Zo slepen we
ons de Oude Zederik op.
Nu komt mijn roeicarrière van pas. Om gelijk te
roeien, is het commando ‘haal op … gelijk’ bedacht. Met matig succes voeren we
het uit. We komen naast de steiger terecht en met wat manoeuvreren, krijgen we
hem op z’n plaats.
 |
| De ingenieuze constructie: hij kan niet wegdrijven, maar komt wel in beweging als aan de overkant aan de lier wordt gedraaid, doordat hij dan buigt. |
We bestuderen de groene buis en haken de lus aan een
deel van de vork. ‘Aha,’ zegt Josephine ‘er zit een veer in de paal en als je
aan het touw trekt, glijdt de lus eraf en kun je de boot aan de overkant naar je toe halen.’ Gerustgesteld
volgen we het plankier door het riet.
 |
| Het plankier tussen het riet. |
Kunnen we een rondje lopen? Nee. Dan gaan we terug.
We stappen in en zetten af en inderdaad de lus loopt soepel van het paaltje af.
We zigzaggen naar de overkant. Door de door mij
gevolgde spierkrachttraining ben ik duidelijk sterker dan Josephine. Ze vraagt
me te stoppen, maar ik ben te ongeduldig en begin alweer te roeien als het nog
niet nodig is. Let op de boom op de achtergrond.
‘Zouden we gewoon naar het pannenkoekrestaurant kunnen roeien? Hoeveel
kilometer is dat?’
‘Acht. Nee, dat kunnen we niet, de boot zit vast aan een lijn.’
 |
| Aan de overzijde ook een vernuftig paaltje met verende onderkant. |
Aan de overkant moeten we weer de boot vastleggen. Het
touwtje is al een keer gebroken geweest en er zit geen lus aan. Op scouting heb
ik knopen en steken geleerd. Ik maak een lus met een paalsteek en doe hem om de
oranje paal met veer heen. En controleer of hij er soepel vanaf loopt. Dat is
zo.
Een echtpaar loopt voorbij. De man komt met ferme stappen op ons af. Hij ziet
me er niet bijster intelligent uit. Hij kijkt naar mijn constructie, draait
zich om, geeft zijn vrouw een arm en loopt weer door.
Hij had een mooie bril.
Het eerste pontje van dit jaar gedaan.
Nog zoveel leuke pontjes te gaan.
21 januari 2023
