De gewone Nederlander

‘U spreekt met Talpa, wij hebben gehoord van uw leuke hobby en dat past goed binnen het concept van ons programma De Vloggende Hollanders. Het wordt een nieuwe dagelijkse realityshow waarin tientallen landgenoten hun leven delen met heel Nederland. Dit kan van alles zijn van iemand die zijn droom wil waarmaken of een stel dat gaat trouwen. Maar ook de kleinere onderwerpen komen aan bod zoals jullie doel om alle pontjes van Nederland te bezoeken per fiets! 

De “gewone” Nederlanders die mee doen aan dit programma vloggen over hun bevindingen tijdens het ‘avontuur’ of laten zien welke voorbereidingen zij allemaal treffen. Hierin is het de taak om zelf dit allemaal te vloggen, maar uiteraard zal je ook bijgestaan worden door onze eigen cameraman waardoor bepaalde belangrijke momenten worden opgenomen.

Eerst ben ik wel enthousiast. Het trekt me wel aan om te leren vloggen. Maar Josephine – nuchter als altijd – lijkt het geen goed idee: ‘Heb je wel gezien wat voor soort vloggen het zijn, ik zag er een die haar bevalling gaat filmen. En veronderstel dat de mensen op ons stemmen, dan moeten we blijven doorgaan.’ 
Tja, daar had ik niet aan gedacht.

De gewone Nederlanders

We zoeken de weldadige rust op van Noord-Beveland. Het regent als we aankomen. De lantaarns van café ‘De Patrijs’ lokken ons naar binnen. We worden ontvangen door het rustgevende getik van biljartballen. Er is een driebandentoernooi aan de gang.

Waar zijn de degelijke houten biljartscoreborden van vroeger gebleven?

De scheidsrechter roept de stand op beschaafde toon door naar de man achter de lap top die met een beamer is verbonden. Zo kunnen alle bezoekers de stand volgen. In de blauwe balk zien we de namen van de deelnemers. Prachtige Zeeuwse namen komen langs: Gillis, Bartel, Leendert en Stoffel.

Even later komen schalen met kaasblokjes, plakjes leverworst en snijworst.

Een robuuste spoelbak

Als ik op het toilet een ouderwetse spoelbak zie, weet ik dat niemand zich hier afvraagt wat de gewone Nederlander is. Ze zijn het gewoon.

Colijnsplaat

De druppels lopen nog steeds van de ramen af. We zullen toch echt op pad moeten. Onze regenpakken hebben we niet voor niets meegenomen.

Voor het café staat het monument ‘Houen jongens’

"Houen jongens" van Jan Haas

In de helse nanacht van 1 februari 1953 hielden de dorpsbewoners de wankelende vloedplanken op haar plaats, totdat een losgeslagen schip op de kade werd geworpen en de taak overnam. Zo bleef het dorp voor overstroming gespaard.

Voetveer

In de Nieuwsbrief van Vrienden van de Voetveren van 15 juni 2016 werd aangekondigd dat de Stichting Landschapsbeheer Zeeland vijf kleine trekpontjes in werking had gesteld: Alle liggen ze over een kleine watergang, en alle zijn gelegen in een wandelroute.

Vandaag doen we de laatste uit die serie van vijf. Ze hebben alle vijf de typerende haken waardoor het blauwe trektouw is gespannen. We varen heen en weer over de Valkreek.

 

Zelfbedieningskabelveerpont

Aan de kust was harde tot krachtige wind voorspeld. Terwijl we tegen de wind in zwoegen, vragen we ons af of we aan de kust rijden. Het bord aan de rand van het dorp geeft uitsluitsel: Colijnsplaat: “Parel aan de Noordzee.”

Kortgene

Zodra we een weg zien, die ons zal verlossen van de tegenwind, slaan we af. Dan zien we Wissenkerke maar niet.
In Kortgene is het gezellige familiehotel De Korenbeurs-Willem4 open. We bestellen een Zeeuwse bolus. Die zijn helaas op. Doe dan maar appelkruimelgebak. Als ook dat op blijkt te zijn, stellen we ons tevreden met appelgebak.

Zou het door Willem IV komen dat alles hier oranje is?

We weten dat we op de terugweg meer voor de wind zullen hebben dan tegen, maar we moeten toch nog behoorlijk buffelen. Het lijkt wel een triathlon: met een trekpontje varen, fietsen en nu nog een hoge brug over lopen.

(Brom)fietsers afstappen

Tevreden over onze prestaties sluiten we weer aan bij het publiek van het  driebandentoernooi. De koffie en het fris hebben hier en daar plaats gemaakt voor bier. In plaats van kaas en worst worden nu bitterballen, vlammetjes en kipnuggets gepresenteerd.

Eén gedaan. Nog 36 pontjes te gaan.

19 november 2017

De ponton

Wij zijn wel wat gewend als het gaat om pontjes die niet kunnen aanleggen. Soms moeten we een aanloop nemen om naar de kant de springen. Bij hoog of laag water moet de pont ergens anders aanleggen. We moesten ook wel eens waden naar de kant. Vandaag een nieuw fenomeen. Een ponton ligt dwars voor de aanlegsteiger.

 De ponton is te hoog voor de loopplank van het pontje. De veerbaas en zijn vrouw bieden hun excuus aan. Wij stellen ze gerust. Of we nu aan deze kant van de Maas fietsen of aan de andere kant, ons maakt het niet uit.

Het lijkt wel tegenwerking van een zeer charmant pontje en veerhuis. Zo ontwikkelt, exploiteert en onderhoudt de stichting Uit®waarde,  in het Lingegebied, Betuwe , Over-Betuwe, Land van Maas en Waal en Bommelerwaard de toeristische en dagrecreatieve infrastructuur. En pontjes horen daar natuurlijk bij. Op hun website worden tien pontjes genoemd. Het pontje van vandaag komt niet voor.
Het pontje is ook niet opgenomen in het knooppuntennetwerk. Dat scheelt natuurlijk pontjesklanten, maar ook koffiedrinkers.
Is hier sprake van oneerlijke concurrentie?

Het Oude Veerhuis

We varen terug en drinken nog wat op de uitnodigende veranda van het Oude Veerhuis.

Het zonlicht wordt gefilterd door de moderne glas-in-loodramen.

Eigenlijk willen we hier blijven zitten. Zelfs slapen behoort hier tot de mogelijkheden. De kamers naast de gelagkamer zien er aantrekkelijk uit.

We vermannen ons en gaan nog even een rondje fietsen. Het duurt inderdaad lang voor we het eerste knooppunt vinden. Op de Waaldijk stoppen we bij een monument.

Monument 43rd Reconnaissance Regiment

Het monument herdenkt 4 jonge (19,19, 22 en 29) Britse soldaten die op 26 oktober 1944 een verkenningsvlucht uitvoerden boven dit rivierengebied.
De scheur in het beeld is veelbetekenend.
De tekst op het monument eindigt met:

WE WILL REMEMBER THEM

Dat komt uit het vierde couplet van het gedicht ‘For the Fallen’

They shall grow not old, as we that are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning,
We will remember them.

Ondanks het zachte herfstweer krijg ik het koud als ik aan mijn bezoek aan de Menenpoort in Ieper denk. Sinds 1928 (uitgezonderd 1940 tot 1944) wordt hier iedere avond, klokslag acht uur door een groep klaroenblazers van de Stedelijke Brandweer de Last Post gespeeld. Daarna worden deze regels opgelezen en de aanwezigen (in de zomer kunnen dat 1.000 mensen zijn) herhalen de laatste regel.

Rossum

Bij Rossum dat zowel aan de Waal als aan de Maas ligt, kijken we op een bankje naar de schepen op de driesprong van rivieren.

Op de voorgrond ligt rood- en zwartbontvee door elkaar.

We mijmeren over Raymond, Reginald, Ron en Jack die over dit rivierenlandschap hun verkenningsvlucht uitvoerden en zo zijn dood gegaan.

WE WILL REMEMBER THEM

Eén gedaan. Nog 37 pontjes te gaan.

17 september 2017

Krimpende wind en uitgaande vrouwen zijn niet te vertrouwen

‘In juli en augustus varen we meerdere keren per week’, staat er op de website van skutsjeverhuurhaghe. Wij zijn wel gewend aan niet varende veren, maar om nu helemaal naar Friesland te reizen en te ervaren dat hij niet vaart, gaat ons toch te ver. In april is het rooster nog niet bekend, maar de schipper antwoordt op mijn vraag,

‘Ga er maar van uit dat wij in ieder geval zaterdag 12 augustus het beurtveer varen van Heeg naar Balk v.v. Het is dan volop vakantietijd en de ervaring leert dat er dan meestal genoeg boekingen zijn.’

Zeilende veerdienst met skûtsje “Aleida Hendrika”

Sybren en Erik wachten ons in Heeg op met koffie en koek. ‘Er komt nog een gezelschap van 13 personen en dan is de boot vol.’ We mogen/moeten meehelpen met het hijsen van de zeilen en het bedienen van de zwaarden. Josephine wordt aan het werk gezet met het aan boord hijsen van de fietsen.

Waar vroeger vee, turf, bakstenen, mest en dergelijke werd gestouwd, mochten onze fietsen nu staan.

Op de motor varen we de haven uit. We steken Het Heeger Meer over en varen door een kanaal met rechts het natuurgebied Gouden Boayum. Onder leiding van Erik op het voordek wordt het fok gehesen. Sybren zet iemand aan het roer.

Sybren Boschma leunt ontspannen op de giek, maar zijn alerte blik blijft op het water gericht.

Leunend op de giek vertelt hij over de omgeving. Het lijkt of hij niet oplet, maar hij houdt de koers scherp in de gaten. Af en toe moedigt hij de roerganger aan om af te vallen of op te loeven. De vrouw heeft vroeger gezeild en zij denkt bij afvallen niet aan de lijn. Ze weet dat ze dan van de wind moet afdraaien.

De brug in Woudsend gaat voor ons open.

Bij het naderen van de brug bij het dorp Woudsend worden de zeilen gestreken, de motor gestart en Sybren neemt het roer over. 

Op het Slotermeer begint het echte zeilen. Met ‘aan de wind’ zeilen zouden we rechtstreeks naar Balk kunnen varen, maar voor ons vermaak wordt er gelaveerd.

Een rondje met drie pontjes

De volgende dag: Eerst maar het meest veraf gelegen pontje nemen: de motorveerboot Gastvrij Grou over de Rechte Grouw.

De motorveerboot brengt ons over de Rechte Grouw.

De veerbaas veert op bij onze komst en binnen de kortste keren zijn we aan de overkant. Daar wacht een jongen die werkt in het restaurant aan de overkant. Hij gaat twee keer per dag met dit veer.

Door naar Terherne, het Kameleondorp, voor het pontje over de Nije Wetering.

Ons toegangsbewijs tot de Fiesta Versa, de veerpont op zonne-energie over de Nije Wetering.

Een melkbus met stokken met groene bovenkanten staat klaar. De eerste 15 aangekomenen kunnen zeker met het pontje mee. Je moet wel zo bijdehand zijn om een stok te pakken. De groene stok is dus je toegangsbewijs.

Over een eindeloos slingerend schelpenpad fietsen we naar Goingarijp. Noodgedwongen rijden we achter elkaar. De vrouw voor ons kijkt voortdurend om tot we haar geruststellen dat we geen haast hebben. Zo kunnen we rustig genieten van de zeilboten op het Sneeker Meer en Goingarijper Poelen.

Bij restaurant de Klokkenstoel kun je overvaren naar de jachthaven over de Lijkvaart. Een lijkvaart is bevaarbaar water, dat naar een kerk of kerkhof voert.
Bij zelfbedieningspontjes is het altijd handig om vooraf te kijken hoe hij werkt, voordat je in het zicht van een vol terras gaat stuntelen. Ah, je moet twee knoppen tegelijk indrukken. Een ter hoogte van je kruis en de ander hoog boven je hoofd.

De zelfbedieningskettingveerpont over de Lijkvaart in Goingarijp.

Oudehaske versus Ouwsterhaule

De laatste dag is een eenvoudige tocht naar het oosten, naar Luinjeberd. Maar ja, als je denkt dat Oudehaske hetzelfde is als Ouwsterhaule beland je 10 kilometer bezuiden je doel.

De flink verhoogde begraafplaats van Ouwsterhaule ligt als een door flinke bomen en struiken omzoomd eiland in de weidsheid van het Friese landschap. De klokkenstoel in het midden heeft een helmdak. Geen kerkhof zonder bankje. We eten een boterham en mijmeren over hoe het zou zijn om hier begraven te zijn. Vanaf de grafheuvel kijken de schots en scheve grafstenen over het wijde landschap uit.

De begraafplaats in Ouwsterhaule met een klokkenstoel.

Gesterkt door de doden stappen we weer op. We zijn blij als we het bordje Pontje De Deelen zien. Er staat alleen niet bij dat het nog 4 kilometer weg is.

De zelfbedieningskettingveerpont over de Hooivaart in Luinjeberd.

‘En nu rechtstreeks naar huis,’ zeg ik. 

Uiteindelijk hebben we 59 kilometer op de dagteller staan als we arriveren bij ons huisje in Langweer.

Josephine gaat dinsdag met de twee fietsen naar huis, waar met de hulp van de buurman mijn fiets in de berging belandt.

We worden steeds handiger in het opladen van de fietsen.

Opera Nijetrijne

Wij blijven nog een nachtje. ’s Middags lunch met Alie en Nanne in Driewegsluis en ’s avonds naar de openluchtopera Nijetrijne: ‘De Wereld op d’r Kop’ van Antonio Salieri.

De natuurlijke gang op een door vrouwen gedomineerd eiland wordt verstoord door de komst van de Graaf en de Markiezin.

Grotere variëteit kunnen we niet wensen op een pontjesweekend: een skûtsje, een veerpont op zonne-energie, een motorveerpont, een zelfbedieningskettingveerpont met twee bedieningsknoppen en een zelfbedieningskettingveerpont met draaimechanisme.

Met beelden van zeilen die in de verte door het landschap glijden, van plukjes bomen met de houten kerktorentjes erboven uitstekend en van oranje daken van monumentale koprompboerderijen, nemen we afscheid van Friesland.

Vijf gedaan. Nog 38 pontjes te gaan.

12 t/m 14 augustus 2017

Een snelle aanpassing

Als een paar synchroonzwemmers draaien we het parkeerplaatsje in de Dorpsstraat van Ellemeet op.

Bij het ontbijt zag het er niet naar uit dat we elkaar zo precies op tijd zouden ontmoeten.

Ik controleerde nog even vanaf welk tijdstip het pontje vaart. Tot mijn schrik lees ik:

Openingstijden: 

Op dit moment vaart het pontje niet in verband met vakantie. De nieuwe vaartijden worden op een later moment bekend gemaakt.

‘Wat doen we? Toch gaan en een rondje fietsen daar. Of gauw een ander pontje zoeken?’

‘Zoek een ander pontje.’

Op Schouwen-Duiveland moet we die nog bij Noordwelle doen.

Noordwelle en Zuidwelle

Noordwelle werd gesticht ten noorden van een dam, oftewel “welle” en maakte samen met het ten zuiden van de dam gelegen (verdwenen) Zuidwelle deel uit van de heerlijkheid Welland. Een ringdorp met de huizen rondom de uit 1450 stammende Corneliuskerk met slechts een paar honderd inwoners.

Het ringdorp Noordwelle, de huizen staan rondom de kerk.

Het pontje moet recht tegenover het Hof van Renesse liggen. We melden ons aan bij de balie voor een kopje koffie. De eigenaresse heeft net het ontbijt geserveerd en is niet van plan om open te gaan voor passanten. Het wordt slecht weer. Wij zijn verbaasd. Volgens ons is het en blijft het prima weer.

De app Overzetveren

Ik start de app. We zijn slechts 2 minuten verwijderd van het pontje. We gaan rechtsaf. Hé, nu zijn we ineens 5 minuten van het pontje vandaan. Zeker de verkeerde kant opgegaan. 

Het is nauwelijks voor te stellen dat deze gronden regelmatig onderliepen door de natuur of door oorlogsgeweld.

We rijden terug, voorbij het Hof van Renesse en slaan rechtsaf. De weg gaat over in een pad met steenslag. Al hobbelend arriveren we bij het pontje. Ook weer zo’n prachtig nieuw pontje. De blauwe touwen lopen door rechthoeken en worden zo droog gehouden. We varen heen en weer over een kreek.

De Graanhalm

Van het rustige kwelderlandschap met hier een daar een toefje bomen fietsen we het drukke, toeristische Burgh Haamstede binnen.

In de tuin van Pannenkoekenmolen de Graanhalm schuiven we aan bij een tafel met vier Zwitsers. Deze bestellen twee pannenkoeken en de serveerster vraagt of ‘zwei Teller’ extra moet geven. Ja, dat is goed. We bestellen zoals altijd een pannenkoek naturel en een met spek en appel. Mmmm, het zijn volkoren pannenkoeken. Onze tafelgenoten kijken met belangstelling naar het hanteren van de schenkstroop. Of ik een beertje teken? Nee, een aapje.

Genderneutrale toiletten?

Ik heb vaak grote moeite om de als leuk bedoelde afbeeldingen van het dames- of herentoilet te onderscheiden. Ik gok goed.

Burgh Haamstede

De terrassen rijgen zich aaneen in Burgh Haamstede. Wij zoeken de rust op van de Vroongronden. Een aantrekkelijk gebied met door houtwallen omzoomde weilandjes. Bij Renesse rijden we ineens op de oprijlaan naar Slot Moermond.

Terug in Ellemeet. De fiets op de fietsdrager en op naar huis.

Een gedaan. Nog 43 pontjes te gaan.

2 juli 2017