Het schrijven van een familieverhaal is confronterend. Nu ik het verhaal van mijn moeders kant aan het beschrijven ben in ‘Hoe de twee zussen Bos 169 kilometer van elkaar verwijderd raakten’ valt me de fantasie van mijn moeder op. Ze zag er niet tegenop om de gebeurtenissen fraaier, spannender en uitgebreider te maken. Ik heet een kind van mijn vader te zijn. Maar in fabuleren lijk ik toch echt op mijn moeder. Zo heb ik me in het vorige verhaal vergaloppeerd met de betekenis van ‘stoof’ in de Stoofstraat. Het verwijst niet naar een dubieus badhuis.
Mijn trouwe volger Wim Kusee van www.pontjes.nl hielp me uit de droom:
"Met plezier heb ik je verhaal weer gelezen
over het modderploeteren in de Zeeuwse klei. Je schrijft over de straatnaam de
"stoofstraat", dat die naam zou ontstaan zijn uit een
"stove", ene badhuis. Ik zet daar grote vraagtekens bij.
In Zeeland en het westen van Brabant werd namelijk vroeger veel meekrap
geteeld. Daaruit werd kleurstof gemaakt, en de bewerking daarvan gebeurde in
een meekrapstoof.
Een leuk artikel erover kun je vinden op
Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Meekrapstoof
Ik heb grote vermoedens, dat de straatnaam
in Poortvliet is genoemd naar zo'n meekrapstoof die hier vroeger gestaan heeft.
Hartelijke
groeten, Wim Kusee"
Ik zal me vandaag inhouden.
Klaiendam
Oh nee, ik rijd het
carnavalsgebied binnen waar de coronabesmettingen pieken.
In de Van der Dussenlaan 28 in Dussen ontmoeten Josephine en ik elkaar. We vergelijken
onze aantekeningen en het blijkt dat ik een fout heb gemaakt door haar een
verkeerde link naar het pontje te sturen. We zijn er gauw uit: dan doen we dat
andere pontje.
We rijden op een
slingerende asfaltweg naar Babyloniënbroek, waar vorig jaar een ommetje is
aangelegd door de dorpsraad Babyloniënbroek. Tijdens de wandeling kun je een
watergang oversteken met een nieuw aangelegd touwveerpontje.
Babyloniënbroek
 |
| Wielrenster van geelgekleurde buizen |
Na haar overwinning tijdens de Olympische Spelen in Peking (2008) werd Marianne Vos door de inwoners van Babyloniënbroek op een "gouden fiets" naar het gemeentehuis gebracht. In de kelder van Den Biekûrf, een basisschool én dorpshuis worden haar shirts en prijzen tentoongesteld.
Maar waar is nu het
ommetje? Verkiezingsposters zijn er genoeg, maar geen aanwijzing van het
ommetje. Een mevrouw die de auto staat te wassen, denkt dat het pad bij het
grote huis even terug is. Nee, dat is privéterrein. De eigenaar stuurt ons nog
verder terug: ‘Na het kanaal, zie je het pad.’ We rijden een paar keer heen en
weer tot Josephine in de verte het pontje ziet.
 |
| Het touwveerpontje |
n wschuwing voor wie wil overvaren: je moet erg veel kracht zetten om de p
Echt een pad is er niet. We strompelen door het boerenland naar het pontje. Maar waarom zitten die touwen zo hoog?
Zo nu eerst een boterham
en een kopje thee. Tijdens ons heen-en-weer-rijden hadden we al een bankje in
de zon gezien. Terwijl ik het ministatief probeer te installeren, komt er een
mevrouw naar buiten en vraagt of zij de foto moet maken. Ondanks dat we graag
zelf prutsen om een foto te maken, zeggen we ja.
Josephine haar speurtocht op internet brengt ons naar ‘De Vissershang’ in Hank.
Voordat ik ga speculeren dat dit wel een plaats zal zijn geweest waar vissers
rond hingen, vraag ik het aan de serveerster:
‘Na de vangst hingen de vissers hun netten hier bij de kreek te drogen.’
’s Avonds lig ik in bed nog na te gloeien van de zon die ons de hele dag heeft beschenen.
Eén pontje gedaan.
Nog zoveel leuke pontjes te gaan.
6 maart 2022
