Wegens personeelsgebrek gesloten

Het schrijven van een familieverhaal is confronterend. Nu ik het verhaal van mijn moeders kant aan het beschrijven ben in ‘Hoe de twee zussen Bos 169 kilometer van elkaar verwijderd raakten’ valt me de fantasie van mijn moeder op. Ze zag er niet tegenop om de gebeurtenissen fraaier, spannender en uitgebreider te maken. Ik heet een kind van mijn vader te zijn. Maar in fabuleren lijk ik toch echt op mijn moeder. Zo heb ik me in het vorige verhaal vergaloppeerd met de betekenis van ‘stoof’ in de Stoofstraat. Het verwijst niet naar een dubieus badhuis.

Mijn trouwe volger Wim Kusee van www.pontjes.nl hielp me uit de droom:

"Met plezier heb ik je verhaal weer gelezen over het modderploeteren in de Zeeuwse klei. Je schrijft over de straatnaam de "stoofstraat", dat die naam zou ontstaan zijn uit een "stove", ene badhuis. Ik zet daar grote vraagtekens bij.
In Zeeland en het westen van Brabant werd namelijk vroeger veel meekrap geteeld. Daaruit werd kleurstof gemaakt, en de bewerking daarvan gebeurde in een meekrapstoof.

Een leuk artikel erover kun je vinden op Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Meekrapstoof

Ik heb grote vermoedens, dat de straatnaam in Poortvliet is genoemd naar zo'n meekrapstoof die hier vroeger gestaan heeft.

            Hartelijke groeten, Wim Kusee"

Ik zal me vandaag inhouden.

Klaiendam
Oh nee, ik rijd het carnavalsgebied binnen waar de coronabesmettingen pieken.
In de Van der Dussenlaan 28 in Dussen ontmoeten Josephine en ik elkaar. We vergelijken onze aantekeningen en het blijkt dat ik een fout heb gemaakt door haar een verkeerde link naar het pontje te sturen. We zijn er gauw uit: dan doen we dat andere pontje.

We rijden op een slingerende asfaltweg naar Babyloniënbroek, waar vorig jaar een ommetje is aangelegd door de dorpsraad Babyloniënbroek. Tijdens de wandeling kun je een watergang oversteken met een nieuw aangelegd touwveerpontje.

Babyloniënbroek

Wielrenster van geelgekleurde buizen

Na haar overwinning tijdens de Olympische Spelen in Peking (2008) werd Marianne Vos door de inwoners van Babyloniënbroek op een "gouden fiets" naar het gemeentehuis gebracht. In de kelder van Den Biekûrf, een basisschool én dorpshuis worden haar shirts en prijzen tentoongesteld.

Maar waar is nu het ommetje? Verkiezingsposters zijn er genoeg, maar geen aanwijzing van het ommetje. Een mevrouw die de auto staat te wassen, denkt dat het pad bij het grote huis even terug is. Nee, dat is privéterrein. De eigenaar stuurt ons nog verder terug: ‘Na het kanaal, zie je het pad.’ We rijden een paar keer heen en weer tot Josephine in de verte het pontje ziet.

Het touwveerpontje

n wschuwing voor wie wil overvaren: je moet erg veel kracht zetten om de p

Echt een pad is er niet. We strompelen door het boerenland naar het pontje. Maar waarom zitten die touwen zo hoog?

‘Dit vind ik niet inclusief,’ zegt Josephine. ‘Ik ben 1.57 m en ik moet toch ook kunnen overvaren?’ Ze heeft voor haar beurt gepraat. Het blijkt dat we het lager gelegen touw moeten hebben. Het pontje komt maar moeizaam in beweging, maar we halen de overkant, stappen af en varen weer terug.

Zo nu eerst een boterham en een kopje thee. Tijdens ons heen-en-weer-rijden hadden we al een bankje in de zon gezien. Terwijl ik het ministatief probeer te installeren, komt er een mevrouw naar buiten en vraagt of zij de foto moet maken. Ondanks dat we graag zelf prutsen om een foto te maken, zeggen we ja.

En nu koffie, respectievelijk thee. Cafetaria ‘Het pleintje’ is wegens personeelsgebrek gesloten. Restaurant ‘De koppelpaarden’ gaan pas om 5 uur open door gebrek aan personeel.

Josephine haar speurtocht op internet brengt ons naar ‘De Vissershang’ in Hank. Voordat ik ga speculeren dat dit wel een plaats zal zijn geweest waar vissers rond hingen, vraag ik het aan de serveerster:
‘Na de vangst hingen de vissers hun netten hier bij de kreek te drogen.’

’s Avonds lig ik in bed nog na te gloeien van de zon die ons de hele dag heeft beschenen.

Eén pontje gedaan.
Nog zoveel leuke pontjes te gaan.

6 maart 2022