Wij nemen het niet zo nauw

Mijn pontjesvriendin mag nog steeds België niet verlaten en kunnen we dus geen pontjestochten doen. Maar elkaar ontmoeten bij de grens kunnen we wel. Ik had uitgerekend dat als ik van knooppunt nr. 19 naar het Belgische 20 zou fietsen en zij vanaf nr. 20 naar het Nederlandse nr. 19 we elkaar zouden moeten tegenkomen

Schaluinen

Ik dacht dat ik knooppunt 75 had ingegeven in het navigatiesysteem van de auto, maar ik kwam uit bij nummer 91. Dat knooppunt stond niet op mijn beperkte uitgeprinte route, maar ik begon maar naar 92 te fietsen over het Bels Lijntje. Een verdwenen spoorwegtracé dat Tilburg met Turnhout verbond. Na 100 meter ga ik de grens over met België. Dat was niet de bedoeling, ik moest in Nederland blijven! Even later rijd ik Nederland alweer binnen. En zo zal het gedurende de hele fietstocht gaan.

Geen grenspalen, maar kruisen op de weg geven de grens aan.

Naar het westen

Ik had de route zo uitgestippeld dat ik heen tegen wind zou rijden. De beloofde windkracht 3 in het zuidoosten kwam niet uit. Het was eerder kracht 5. Ik had ruim de rijd genomen en met de 11 kilometer per uur zou ik er ook wel komen.

In totale eenzaamheid rijd ik uren lang. Af en toe zie ik in de verte een flits van wielerploegen in fluorescerende kleuren.

Eerst koffie. Ik installeerde mijn trapje op het fietspad. Er was in velden noch wegen iemand te bekennen. Alleen de honden blaften bij de boerderij.
Zomers zal het hier vast druk zijn. Nu blijf ik maar in die leegte van de Brabantse Kempen fietsen. Vanaf het einde van de 19^e eeuw zijn de heidevelden dankzij de invoering van de kunstmest omgebouwd tot landbouwgronden. Eindeloze vlakten worden afgewisseld met kleine bospartijen. Hier en daar een verdwaalde boerderij. Hier geen coronawandelaars waar ik tegenwoordig in het westen omheen moet slalommen.

De ontmoeting

Nu gaat het spannend worden. Op naar nummer 20 en daarvoor de grens. Ik vraag aan een tegemoetkomende fietser hoe ver het nog is naar de grens: ‘Vijf kilometer,’ roept ze.
Ik blijf stug doorfietsen. Ik ben blij dat ik een jongetje heen en weer zie fietsen op de oprit van zijn huis. Eindelijk iemand om te vragen waar ik ben. Zijn vader antwoordt in het Vlaams en zegt dat ik in Heerle ben. ‘Bent u over een zandpad gekomen?’ Daar moet u weer naar terug.’
Ik ploeter weer over het zandpad en zie rood, wit, blauwe randjes langs de huisnummer. Aan de boer die met zijn tractor bezig is, vraag ik waar de grens is. ‘Ergens in dat bosje met het zandpad, maar het staat nergens aangegeven.’ Ik ploeter weer over het zandpad en op de weg aangekomen, zie ik dat ik eerder het bordje 20 heb gemist. Ik sla links af. Wellicht kom ik zo Josephine tegen. 

Ik houd een echtpaar met een vriendin aan en ik verontschuldig mij voor het feit dat ik illegaal in België ben.
‘Wij kijken niet zo nauw,’ stellen ze mij gerust. ‘Rijd maar achter ons aan,’ zeggen ze bemoedigend. Bij het zandpad stoppen we
‘Maar dit pad heb ik al drie keer afgereden,’ protesteer ik.
‘Twee kilometer verderop is een kapelleke. Daar kunt u beter afspreken.’
Op hetzelfde moment gaat de telefoon. ‘Waar ben je?’ ‘Ja, dat kan ik ook aan jou vragen.’ Toevallig kijk ik achterom en op 200 meter zie ik Josephine aan de overkant staan, met de rug naar mij toe. ‘Draai je om.’
Ik bedank mijn helpers en Josephine en ik rijden het zandpad af en bij het riviertje stoppen we en bepalen dat hier de grens is en pakken onze stoeltjes, drinken koffie respectievelijk thee met wafels van de Antwerpse markt en gevulde koeken van bakker Klootwijk in Capelle.
Het begint te hagelen en we schieten in de lach. We wisselen nieuwtjes uit en na anderhalf uur stappen we weer op om ons voor de wind naar huis te laten blazen.

Ontmoeting bij de Nederlands/Belgische grens.

Nu ik de foto van onze ontmoeting weer zie, realiseer ik me dat het toch mis is gegaan. Ik zit in het Belgische deel en Josephine in het Nederlandse.

Nul pontjes gedaan.
Nog 15 Nederlandse pontjes te gaan.
Nog 28 Belgische pontjes te gaan.

14 maart 2021.