Het kan nog net

Terwijl in Nederland de avondklok wordt aangekondigd, beperkt België de maatregel voor het land te verlaten of in te reizen. Van de Nederlandse maatregel hebben we geen last van, want we zijn meestal voor het avondeten binnen. De tweede heeft grotere gevolgen: Josephine kan niet naar Nederland reizen om samen met mij een pontje te doen, ten minste: een pontje doen is geen essentiële reden. Gelukkig gaat de maatregel pas a.s. woensdag in.

Het weer

Om 7 uur loop ik naar beneden om de fiets op de fietsdrager te zetten. De auto en de fietsdrager zijn met een dikke laag ijs bezet. Is het nu wel verantwoordelijk om te gaan?
Kom op, we hebben wel voor hetere vuren gestaan. Met veel moeite krab ik een kijkgaatje in het ijs op de voorruit en zet de auto op een zonnige plaats.
Om kwart over negen heeft het magere zonnetje zijn werk gedaan en het ijs vliegt eraf.
Een stralend blauwe lucht zal ons de gehele dag vergezellen.

Ammerstol

Bij het beeld van de zalmvisser van Roel Bendijk in Ammerstol draai ik het Kerkplein op. Ik verwacht elk moment weggejaagd te worden door kerkgangers, omdat ik oneigenlijk gebruik maak van de parkeerplaats. Onder het klokgelui begin ik mijn fiets af te laden. De kerkgangers knikken me toe. Door het mondkapje kan ik hun gemoedstoestand niet peilen.

 

Het beeld van de zalmvisser in Ammerstol.

Josephine is inmiddels ook gearriveerd, ze stopt haar lange coronaharen onder haar muts en als we reisvaardig zijn, stappen we op onze fiets om gelijk aan de steile beklimming van de Lekdijk te beginnen. Josephine haalt het; ik moet voortijdig afhaken. De beenoefeningen van ‘Nederland in beweging’ zijn blijkbaar niet intensief genoeg geweest.

Lekdijk-West

Over het nieuwe wegdek van de dijk rijden we het dorp uit, richting Lekkerkerk. We passeren het pontje over de Lek, dat we in 2019 hebben gedaan. Bij Bergstoep zien we de wegwijzers naar de motorveerpont naar Streefkerk die we in 2005 hebben gedaan. De argeloze lezer vraagt zich af waarom we deze pontjes en die van vandaag niet op één dag doen. Die van Ammerstol is echter pas in de vaart sinds 2009, die van Bergstoep sinds 1969 en die van vandaag sinds 2018. Dat is ons lot. Er komen steeds maar weer toeristische pontjes bij.

De dijk slingert zich door de Krimpenerwaard. Rechts beneden ons ligt het slagenlandschap met zijn lange, smalle en evenwijdige percelen gescheiden door kilometerslange ontwateringssloten. Het wemelt van de ganzen.
Links schittert de zon in de Lek met zijn grote vrachtschepen.

 

Het landschap zoals de schilders van de Haagse school het graag zagen.

Polder den Hoek

Het uithangbord van boerderij De Vrijheid herinnert ons aan onze vergeefse tocht in 2019 toen we het pontje over de Molensloot wilden doen. En hoe warm het was: 27 graden. Toen lag het pontje er niet vanwege het broedseizoen.
Het beoogde pontje zien we nu in de verte in de Molensloot liggen, maar we moeten omrijden om er te komen. Bij de Hoekseweg maken we een steile afdaling en slaan rechtsaf  een slecht verharde weg in met grove stenen. Bij het vogelscherm gekomen moeten we een hek over en te voet verder.

 

Via het vogelscherm op de achtergrond zou je ganzen, kleine zwanen en smienten moeten kunnen zien.

We glibberen over het graspad en komen een echtpaar met kleinkinderen tegen. Bram (5) begint enthousiast te vertellen dat opa gisteren in het water is gevallen bij het pontje. Gijs (7) en Roos (net vier geworden) moesten keihard huilen.

‘En jij?’vraag ik.
Hij schudt zijn lange blonde coronaharen uit zijn ogen.
Opa vertelt: ‘Ik liep naar achteren om een foto te maken en toen viel ik ineens in de sloot.’
‘En heeft u uw fototoestel nog?’
‘Op de bodem van de sloot.’ antwoordt hij.

En daar is ‘íe dan.

 

Het trekpontje ligt in een wandelroute dat recreatiegebied De Kwakels verbindt met die van de Lekdijk.

En kijk eens: op de vier hoeken een bankje. Eerst overvaren en dan kunnen we een boterham eten en thee drinken uit de thermosfles.

Josephine doet net alsof het geen moeite kost om het pontje voort te bewegen.

We zitten in alle rust te eten en te drinken en bevragen elkaar over onze ervaringen met de pandemie. ‘Lethargie’ is de alomvattende conclusie.

Ineens staan er mensen aan de overkant. We roepen dat ze het pontje naar zich toe kunnen trekken. We laten ons majesteitelijk terugvaren om vervolgens te blijven zitten en weer naar de andere kant mee te varen.

 

De Molensloot. Zo mooi blauw zie je het water niet vaak.

We zitten lekker in het zonnetje en uit de wind, maar we moeten toch echt weer terug, voordat het te koud wordt. We varen terug, lopen over het zompige graspad, trotseren het deels onverharde pad om weer op het asfalt uit te komen en daar is de opgang naar de dijk weer.
Nadat we op adem zijn gekomen op de kop van de dijk, fietsen we naar de auto.

De fietsdrager

Thuis slaat een oude man met de handen op z’n rug gade hoe ik de fietsdrager van de auto afhaal.
‘Krengen zijn het,’ zegt hij met zijn hoofd wijzend naar de fietsdrager.’Ik heb het altijd rotkrengen gevonden.’
Om te vervolgen met ‘ik zag je vanochtend weggaan en toen dacht ik “die gaat fietsen” ‘.

Josephine en ik maken een afspraak voor 14 maart … voorlopig.

Een pontje gedaan.
Nog 15 Nederlandse pontjes te gaan.
Nog 28 Belgische pontjes te gaan.

24 januari 2021.