Klipperaak Linquenda II

Dat er grote verschillen zijn in de pontjes die we bevaren, weten de vaste lezers inmiddels. Bij het woord ‘zeilcharter’ op de folder van het pontje van vandaag, krijg ik visioenen van oude koffie, donkere kombuizen, taaie appeltaarten, droge tosti’s en een schelle stem uit luidsprekers die in het Nederlands, Engels en Duits uitlegt wat we moeten zien.

Vandaag was alles anders.

Bij de vuurtoren in Hellevoetsluis aangekomen: geen zeilschip. Even later zagen we bij het andere havenhoofd twee masten zich in beweging zetten. Daar komt ‘ie.

Majestueus komt de aak aanvaren. Helaas niet onder zeil, maar het blijft prachtig zo’n oude vrachtboot uit 1914 te zien naderen. Onze fietsen worden door de schipper Jan Ruitenga aan boord gezet. In zijn armen wegen onze fietsen niets. Bezorgd kijken wij naar de plaats waar ze staan. Achteloos leunen ze tegen het grootzeil. Bij latere controle blijkt dat er een touw omheen was geslagen.

We gaan in de kuip zitten, zo zitten we een beetje uit de wind. Een groep mensen met een klein meisje zijn in paniek, want ze zijn de luiertas vergeten. Of ze die nog even mochten halen. Het schippersechtpaar stelt ze gerust. Ga maar halen. Die vijf minuten maken ons niet uit.

Geen vreemde talen

De moeder van het kindje arriveert met de tas en we kunnen vertrekken. De groep mensen bestaat uit een Nederlands echtpaar en buitenlandse gasten. Ik denk dat ze uit Rusland komen, Josephine denkt uit Griekenland. Zij zal wel gelijk hebben.
‘Ik spreek geen Engels,’ zegt de schippersvrouw.
Heerlijk, denk ik. Gewoon je moerstaal spreken en je niet aanpassen.

Huiselijk

We kijken met bewondering naar schippersvrouw Simone die soepel over alle hoge drempels stapt. De geur van appelgebak drijft me naar binnen.

Ja, daar staat ‘ie, vers gebakken. Ik draai me om en ik zie een oude kachel. Het boerenbontservies is door latten beschermd tegen vallen. De lampen zwaaien lichtjes heen en weer.

‘We hebben hier met onze vier kinderen gewoond en nu ze de deur uit zijn, hebben we ruimte voor onze gasten gekregen,’ vertelt Simone terwijl ze de appeltaart aansnijdt.

Buiten ligt de hond, een border collie, in zijn mand aan de voeten van zijn baas aan het stuurwiel.

Het Haringvliet

De grote rivieren monden hier uit. De schipper vertelt over de miljoenen trekvogels die de delta gebruiken als belangrijke tussenstop voor de lange tocht van de noordelijke toendra’s naar Zuid-Europa en Afrika én omgekeerd. In de zomermaanden zie je hier grote sternen en lepelaars, maar ook de majestueuze vis- en zeearend vliegen regelmatig over.
Op de tafel ligt een overzicht van vogels, die je onderweg kunt zien. We hebben onze verrekijker niet meegenomen en genieten van de vogels zonder ze echt te herkennen.

Middelharnis

Wij zijn de enigen die hier afstappen. Onze fietsen worden keurig voor ons gereed gezet aan de wal.

Met de wapperende driekleur varen zij de haven uit en wij beginnen aan onze fietstocht. Al snel rijden we in het lege landschap van Goeree over een dijk met links en rechts uitgestrekte landerijen. Af en toe wordt de dijk omzoomd door opgeschoren meidoorns.

Bij Stellendam draaien we de Haringvlietdam op en constateren dat de schuiven gedeeltelijk openstaan. Met het Kierbesluit uit 2000 besloot de regering de sluizen in beperkte mate open te stellen. Hierdoor ontstond een overgangsgebied van zoet naar zout water.

Hellevoetsluis

Via de vesting rijden we Hellevoetsluis binnen en wachten naast het standbeeld van Jan Blankens Jansz, een waterbouwkundig ingenieur, tot de brughelften weer gesloten zijn.

Eén pontje gedaan:
Nog 21 Nederlandse pontjes te gaan.
Nog 28 Belgische pontjes te gaan.