Aardenburg
Om ervoor te zorgen dat we wat kilometers in de
benen krijgen, parkeren we onze auto in Aardenburg (Zeeuws-Vlaanderen), bij de
Jumbo en niet vlakbij een van de pontjes.
Binnen twee honderd meter zien we al een aankondiging van pannenkoeken. Dat bewaren we voor de terugweg.
Binnen twee honderd meter zien we al een aankondiging van pannenkoeken. Dat bewaren we voor de terugweg.
Er is ons zon beloofd en winkracht 3. Beide zijn
niet waar. Het Zeeuwse landschap kan het hebben. De kaarsrechte bomenrijen die
uit de nevel opdoemen, blijven fascinerend.
Het eerste pontje
We steken de grens over, die hier kaarsrecht van noord naar zuid loopt, en rijden tegen het Leopoldkanaal aan bij Sint Laureins.De steile trap naar het pontje |
Oeps, hoe moeten we hier met de fiets vanaf? Er
is bovendien geen fietsgootje. Ah, het is ook niet de bedoeling. Het is een
voetveer.
In liften probeer ik altijd uit te rekenen van
welk gewicht men uitgaat bij het berekenen van de maximale belasting. Hier kom
ik uit op 87,5 kilo per persoon.
Het Nieuwsblad van België geeft raad: ‘De Belgische mannen zijn gemiddeld 1,76
meter groot en wegen gemiddeld 79 kilogram. Bij Belgische vrouwen bedraagt de
gemiddelde lengte 1,64 meter en het gemiddelde gewicht 66,7 kilogram.’
Het nog niet soepel lopende mechanisme |
Het mechaniek is nog niet soepel en maakt een
hoop herrie. We kijken verontschuldigend om ons heen. De huizen staan weliswaar
op enige afstand, maar die mensen zijn hier vast voor hun rust gaan wonen.
Het tweede en het derde pontje
We blijven dus aan deze kant. De betonplatenweg
gaat over op een landweg met in het midden een strook gras en links en rechts
uithollingen. We pakken beiden een uitholling en worstelen ons voort.
Veldrijden |
We varen heen en weer met het tweede pontje. Het
pad gaat over in een verharde weg met diepe kuilen met daarin plassen. Al
slalommend bereiken we het derde pontje. We varen heen en weer.
De drie pontjes zijn exact hetzelfde.
Op naar de aangekondigde pannenkoeken in
Aardenburg.
Het Kleine Café
Als we de deur open doen, gaapt een donker gat ons aan, waar hardrock uit
schalt. De vrouw achter de bar gereageert verschrikt als we onze bestelling doorgeven: een
pannenkoek naturel en een met spek. In onvervalst Amsterdam vraagt ze zich af
of ze die pannenkoeken kan serveren. Op onze vraag welke ze dan wel kan laten
bereiden, leidt tot overleg met de keuken. Het oordeel luidt: ze kunnen beide
bereid worden.
Inmiddels zijn wij verkast naar een zaal achterin. Hier is de muziek minder goed te horen. Tussen de opgestapelde terrasstoelen, vaatwerk, een stofzuiger, een teddybeer en ander ongeregeld goed eten we onze pannenkoek op. Hij smaakt voortreffelijk. Beide pannenkoeken hebben een vleugje kaneel.
Inmiddels zijn wij verkast naar een zaal achterin. Hier is de muziek minder goed te horen. Tussen de opgestapelde terrasstoelen, vaatwerk, een stofzuiger, een teddybeer en ander ongeregeld goed eten we onze pannenkoek op. Hij smaakt voortreffelijk. Beide pannenkoeken hebben een vleugje kaneel.
Eigenlijk waren ze nog niet open |
Tijdens het afrekenen, kijk ik in het rond. Het
duurt even voordat de optelling van een Icetea, cappuccino, pannenkoek spek en
naturel is voltooid. Nu begrijp ik het Amsterdamse accent van de gastvrouw. We
zijn in een Amsterdamse enclave beland. Ajax parafernalia, vlaggen met de drie
kruisen van Amsterdam, obscure motorhesjes, tekeningen van André Hazes en Johan
Cruijff sieren de wanden.
Het was een dag van tegenstellingen: de urenlange
rust van het landschap ten opzichte van
de hardrock in Het Kleine Café. Gedurende de bijna twee uur lange autorit
naar huis luister ik naar pianomuziek.
Nog 35 Nederlandse pontjes te gaan.
Eén gedaan. Nog 35 Belgische ponten te gaan
25 maart 2018
3 opmerkingen:
Ha Bettie,
Was weer gezellig om te lezen.
Gezellige paasdagen,
Noortje
Heel mooi verslag ( weer )!
Hans
Lieve Bettie,
Ik heb weer genoten van je verhalen.
Liefs Diny
Een reactie posten