Bedreigingen

Tot op heden waren de grootste bedreigingen voor onze hobby: uitvallende treinen en pontjes. Daar is het afgelopen halfjaar bijgekomen dat Josephine naar Antwerpen is verhuisd en dat bij mij aderverkalking is geconstateerd in de kransslagaders. Josephine heeft inmiddels een fietsdrager voor haar auto gekocht en bij mij zijn drie stents geplaatst. Wij zijn dus weer toekomstbestendig.

Zou het hoge water ons parten spelen vandaag?

Werkzaamheden rondom Utrecht Centraal

Afgelopen week beklaagden reizigers zich over de vertragingen ten gevolge van de uitbreiding van het netwerk rondom Utrecht Centraal. Bij het plannen van de treinreis stonden de werkzaamheden prominent in beeld. Optimistisch als ik ben, ging ik toch op pad. De trein in Nieuwerkerk arriveerde op tijd, net zoals die in Gouda en Utrecht Centraal. Op het geplande tijdstip 10:29 uur stond ik op het vernieuwde station Arnhem, alwaar Josephine mij bezweet opwachtte. Die was voor het eerst met de fiets achterop de auto uit Antwerpen komen rijden, die ze gestald had bij het Gelredome.

Giesbeek

De voorspelling is 27 graden en 2 tot 4 Beaufort uit het Noordoosten. Over de dijken langs de Nederrijn met ondergelopen uiterwaarden fietsen we in noordoostelijke richting. Gelukkig hebben wij geen last van hooikoorts, want de grassen staan kniehoog in de bermen. Die sierlijk wuivende aren stemmen ons  vrolijk.

 

De uiterwaarden staan vol water.

We volgen trouw de bordjes naar Westervoort. We hebben het idee dat we in cirkels rond rijden en we moeten voortdurend bruggen op en af, maar dat is waarschijnlijk voor onze eigen veiligheid.
Zo eenzaam als wij ’s winters fietsen, zo druk is het nu met korte broeken, sandalen, vrolijke zomerjurken op veelal elektrische fietsen. We vragen ons altijd af waar al die mensen verborgen hebben gezeten in de andere seizoenen.

Gieseplas

De Gieseplas, is een recreatieplas, die in de jaren zeventig is uitgegraven.
Kunnen we koffie met appelgebak al niet weerstaan, laat staan een wafel met aardbeien en slagroom. We hebben er al ruim 18 kilometers op zitten. Dus, het is toegestaan. Nog 1,8 kilometer naar het beoogde pontje.

 

De motorveerpont koplader arriveert in Giesbeek.

Het fietspad eindigt in het water. Daar komt het pontje al aan. We steken de smalle strook in de Gieseplas over. Onderweg overhandig ik de schipper het vlaggetje van de Vereniging Vrienden van Voetveren.
We willen nu ‘boven langs’ de Nederrijn terug fietsen, zodat we niet eindeloos bruggen over moeten. Daar slagen we in.

Hoog water

We passeren het pontje bij Rheden over de IJssel (reeds gedaan in 2008). ‘We rijden nu van Arnhem af,’ merkt Josephine op. Navraag bij een wandelend stelletje bevestigt dit vermoeden. Als we ons gereed maken om te keren, zegt de man ‘Maar je kunt ook het pontje bij Huissen nemen.’
Die hebben we ook al in 2008 gedaan, maar het is niet verboden om een pontje 2 maal te doen.

 

De originele veerstoep staat onder water.

We moeten omrijden om bij de tijdelijke veerstoep te komen, die is aangelegd voor het geval het hoog water is. Op de gewone veerstoep zien we dat het wachthokje kniediep in het water staat. We zijn blij dat er voorzorgsmaatregelen zijn genomen, zodat we toch kunnen overvaren.

Stadsblokkenwerf

Op de fundamenten van de roemrijke ASM-werf (Arnhemsche Scheepsbouwmaatschappij) realiseren vrijwilligers een kleinschalige, historische scheepwerf: de Stadsblokkenwerf.

Op de terugweg rijden we zomaar tegen het bordje Veerpont Stadsblokkenwerf aan. We volgen de opeenvolgende borden om bij het laatste bordje te zien dat er geen fietsen mee mogen i.v.m. het hoge water.

 

Improvisatie I.

Onderaan de steile, betonnen trap zien we water dobberen, dat daar klaarblijkelijk niet hoort. Na de onderste trede liggen planken en pallets die ons droge voeten beloven naar het pontje, de ASM 1. Een zogenaamde crew tender warmee vroeger de bemanning van boord naar de wal werden gebracht op het IJ. Door vrijwilligers is hij helemaal opgeknapt om dienst te doen als pontje.

 

Improvisatie II

Een jong gezin staat al te wachten op de kant. ‘Misschien mogen jullie fietsen toch wel mee,’ zegt de vader hoopvol. ‘Ik zal jullie dan wel helpen om de fietsen aan boord te krijgen.’
Als het pontje arriveert, loopt hij naar beneden en we horen hem zeggen ‘dames’ en ‘alle pontjes van Nederland’. Het antwoord is – terecht - negatief.

De veerman roept stoer: 'Hij kan uit zichzelf varen, hoor.'

We lopen naar beneden en stappen aan boord. Wij zijn dankbaar dat het pontje vaart en dat we met droge voeten aan boord kunnen. Het ongemak dat de fietsen niet mee mogen, nemen we voor lief.

 

Hier werkten de mannen aan de schepen.

Het schippersechtpaar is oprecht nieuwsgierig naar onze wens om alle pontjes van Nederland te doen. De man wil graag de URL van de website hebben. Ik geef mijn kaartje.
Als ik hem het vlaggetje van de Vereniging Vrienden van Voetveren overhandig, is hij oprecht blij. ‘We zijn lid, hoor.’

Naar huis

Voor de Nelson Mandelabrug naar de overkant nemen Josephine en ik afscheid. Zij gaat weer naar het Gelredome en ik naar het station.
Ik rijd niet met de beoogde treinen naar huis. De NS is creatief met oplossingen. Intercity’s stoppen waar ze normaal gesproken niet stoppen om iedereen de gelegenheid te geven om vandaar op een alternatieve manier verder te reizen. Ook worden extra treinen ingezet. Om kwart voor zeven ben ik weer thuis met 60,35 kilometer op de teller.

Twee gedaan. Nog 51 pontjes te gaan.

5 juni 2016.