In de war

Vandaag leek de bekende grap dat het IQ in beide landen erop vooruit gaat als Limburg bij België wordt gevoegd, enigszins op waarheid te berusten.

‘Zo, ik heb zes kaartjes voor de treinreis naar Goes moeten kopen, voordat ik zeker wist dat me bij controle niets zou gebeuren,’ zegt Josephine als ze op de bank naast de fietsen neerploft. 
Dit is de eerste pontjestocht waarbij zij vanuit Antwerpen met de trein en de fiets naar Nederland reist .

Vrouweputje

In het begin is het altijd een beetje zoeken, voordat we de juiste richting naar het pontje te pakken hebben. 
Voor de wind rijden we naar het zuiden. Een bord met Vrouweputje doet ons stoppen.

Welput waaraan een geneeskrachtige werking wordt toegeschreven.

 Het blijkt te gaan om een welput waarin volgens de overlevering eens een Mariabeeld uit de hemel gevallen was. Reden genoeg om het water uit de put een geneeskrachtige werking toe te schrijven. De originele bron is bij de herverkaveling van het gebied rond 1975 verdwenen en ligt nu onder de nabijgelegen A58.

’s Heer Arendskerke versus ’s Heer Abtskerke

Als we een bordje van de fietsknooppunten tegenkomen, vraag ik of deze op de kaart staan. Volgens Josephine niet.
‘We moeten niet de grote weg over, dus gaan we hier naar rechts.’ We slingeren door het Poelbos over een schelpenpaadje met links en rechts vennetjes, zoals het Vrouweputje. We geven ze allemaal namen: het Jozefputje, het Petrusputje, het Johannesputje enz. Als we uit het bos komen, zijn we vlakbij de snelweg.
‘Laten we even kijken hoe we verder moeten,’ zegt Josephine terwijl haar vinger ’s Heer Arendskerke aanwijst. ‘Maar we moeten naar ’s Heer Abtskerke,’ zeg ik. ‘Trouwens, ik zie de knooppunten wel op je fietskaart staan.’ Josephine schiet in de lach. ‘Zou mijn intelligentie na drie maanden Antwerpen al zo gedaald zijn, dat ik het allemaal niet meer kan volgen?’ Ik troost haar dat ik dat niet geloof. We zijn toch met z’n tweeën en ik heb thuis de kaart al bestudeerd op Google maps.

Nederlands Hervormde Kerk in 's Heer Abtskerke.

 Met een boog rijden we naar ’s Heer Abtskerke, alwaar een bakstenen kruiskerk met forse toren ons al uit de verte wenkt. We volgen hoopvol de bordjes naar het Dorpshuis, maar die is helaas gesloten. ‘Ja, het is hier een dood dorp,’ zegt een passerende vrouw. We eten een boterham op een stenen muurtje rond de kerk.

Vliedberg

We verlaten ’s Heer Abtskerke via de Polderweg en slaan rechtsaf op de Bergweg. ‘Hier moeten we na een sloot het weiland in en het pontje ligt in een bocht,’ heb ik gezien op Google maps. We zien een bordje met Vliedberg. Zou het hier zijn?

Restant van vroeger, met grachten omringde aarden verdedegingswerk.

Mijn primitief getekende kaartje geeft geen uitsluitsel. Een enthousiaste, zwarte labrador komt ons tegemoet. Dat is een goed teken. Hondenuitlaters kennen de omgeving goed. De bijbehorende vrouw legt uit: ‘Rechtdoor rijden, twee keer rechtsaf, voor de weg naar links gaat, ziet u een flinke boerderij, volg het wandelpad en u komt het pontje vanzelf tegen. En u komt mij dan ook tegen.’

Trekvlot

We zetten onze fietsen op slot; we zijn tenslotte Randstedelingen. Een man met een herdershond roept: ‘Als je dat pad afloopt, kom je bij een trekvlot. Het is leuk om daarmee over te varen.’ We kijken elkaar verbaasd aan. Staat het op ons voorhoofd geschreven dat we pontjesvaarders zijn? Na een korte wandeling komt de labrador ons weer blij begroeten, gevolgd door zijn bazin.

Zelfbedieningskabelveerpont over een sloot tussen 's Heer Abtskerke en 's Gravenpolder.

 Tot nu toe hebben we het droog gehouden. Op de veerstoep begint het te regenen, gevolgd door hagel. Ik schiet in de lach. ‘We zijn aan de andere kant van de Vliedberg.’ Snel varen we heen en weer en lopen in de striemende hagel terug naar de fietsen. Waar we ontdekken dat we onze handschoenen onder de snelbinders hebben laten zitten. Lekker slim.

Wafel met ijs, slagroom en kersen

We nemen de kortste weg naar Goes. Grand Café Terminus bij het station is gesloten. Ik vraag aan een jonge vrouw waar we koffie kunnen drinken. ‘In de stad, zegt ze, ‘dat is zo’n 5 à 10 minuten fietsen.’ Binnen een minuut rijden we tegen Grand Café De Smederij aan. In de weldadige warmte eten we een wafel met ijs, slagroom en kersen.

Ik beschouw de stelling Als Limburg bij België wordt gevoegd, neemt het IQ in beide landen toe als onwaar. Op Josephine haar aanwijzingen hebben we het trekvlot gevonden en we zijn weer veilig in Goes teruggekeerd.

Een gedaan. Nog 53 pontjes te gaan.

24 april 2016