Verbindingen

 Buiten de verbinding tussen twee oevers, die door een pontje overbrugd worden, zijn er ook nog sociale verbindingen. Vandaag gaan we die twee samenbrengen.

Op de reünie van scouting had ik Tonny de Graaf weer ontmoet waarmee ik in 1975 de fietsvierdaagse van Borculo had gedaan. We haalden herinneringen op.

Fietsvierdaagse van Borculo in 1975

De achterbank had ik uit mijn lelijke eend gehaald en onze fietsen lagen oncomfortabel boven op elkaar achter ons. Tonny haar moeder had nog zorgzaam wat kussentjes ertussen gestopt, zodat we bij een noodstop niet ineens de fietssturen in ons nek hadden. Wij op weg.
Plotseling kruiste een spoor de provinciale weg en de alarmbellen rinkelden en het rode licht knipperde. Ik stopte en we verbaasden ons erover dat we geen spoorbomen zagen. ‘Hoor jij dat ook?’ Heel zachtjes hoorden we ‘boem, boem, boem’ in een mooie cadans. Ineens ging ons een licht op. We stapten uit. En ja hoor, we stonden onder de spoorbomen die op het linnen dakje bonsden.

Tonny woont weer in Groningen, haar geboortestad. Ze nodigde ons uit om het pontje bij Noordlaren te doen samen met haar. Nu combineren we wel vaker pontjestochten met bezoeken aan mensen die we kennen. Oud-collega Arina Vermaas in Winterswijk, Inge van ’t Spijker in Maastricht en Gea Boschma in Haarlem waren haar voorgegaan.

Intercity naar Groningen

Tot mijn verbazing bestond de intercity maar uit één treinstel. En dus maar één fietsbalkon. Op dit balkon stonden al acht fietsen met hun baasjes. Ik kon niet anders dan instappen en me niet meer verroeren. Even controleren. Wie moet er waar uit. Twee jongens bij Hollands spoor. Mooi, dan kan Josephine er weer bij. Een man en een vrouw bij Leiden. Een ouder echtpaar in Amsterdam. Twee dames reden ook mee naar Groningen.

Als haringen in een ton

Tussen de fietsen door zaten nog een paar lopers voor de marathon van Leiden. Pas na Amsterdam waren we met z’n vieren over en konden we een zitplaats gaan zoeken.

Groningen

Op het perron stond Tonny ons al op te wachten. We rijden gezwind de stad uit en komen al snel in het prachtige natuurgebied Meerwijck. Deze oude veenafgraving vormt een onderdeel van de ecologische verbinding tussen de Drentse A, het Hunzedal en Westerbroek. Het bestaat uit moerasbos van elzen en ruigtekruiden. Enkele oude dichtgegroeide petgaten zijn opnieuw uitgegraven om moerasplanten een kans te geven. Veel watervogels en Schotse Hooglanders. Een marter schiet de berm in. We slalommen om de harige rupsen (van de Grote beervlinder?) heen die in een rap tempo over het fietspad lopen.

Hoeveel mensen passen er op een veerpont?

‘Let op! Max. 10 personen op de pont’ waarschuwt een bordje op de zelfbedieningskettingveerpont. Daar trekt niemand zich iets van aan. En wie toevallig bij het draaiwiel staat, is aan de beurt om te draaien. De achterste sluit de ketting. In een vloek en een zucht zijn we aan de overkant.
‘We kunnen hier koffie drinken of even verderop,’ kondigt Tonny aan. Nog maar even doorfietsen, want we kennen onszelf. Als we eenmaal zitten, zijn we moeilijk weer in beweging te krijgen. In de tuin van Herberg De Blankehoeve halen we herinneringen op aan de fietsvierdaagse.

Hoe zat het ook al weer?

‘Hoeveel fietsten we op een dag?’ ‘Honderd kilometer.’ ‘En dat op een gewone fiets!’

‘Herinner je nog die jongen, Bart, die achter mij aanzat?’ ‘Ja, nu je het zegt: een leuke knul met krullen.’ ‘Precies, ik heb nog een tijdje met hem gecorrespondeerd. Het was trouwens de eerste jongen die achter me aan zat. Ik vond het wel spannend. Maar ik had jou als chaperonne bij me. Er kon me dus niets gebeuren.’

‘Wat moet ik er trouwens van denken dat een van je zonen Bart heet?’ ‘Dat heeft daar niets mee te maken; ik heb het altijd een mooie naam gevonden. En toevallig heet mijn zwager Bart; zo was het vernoemen ook gelijk geregeld.’

‘Kookten we eigenlijk zelf?’ ‘Ja, we hadden een camping-gazstelletje bij ons. De tent hadden we van de scoutgroep Satoko Kitahara geleend.’

‘Ik weet er eigenlijk niks meer van. Wel, dat zo mijn liefde voor het fietsen is ontstaan.’

Haren

1975

2014

Via de prachtige villawijk van Haren fietsen we terug naar het station. Ik wil nog wel graag een foto van toen herhalen. We rijden wat heen en weer om een soortgelijke achtergrond te vinden. Een brede deur met een boog. Een mevrouw biedt uitkomst: ‘Als je hier terugrijdt, linksaf slaat en daarna rechtsaf, vind je zo’n deur. De bewoners zijn niet thuis. Bij het huis aangekomen, zien we verschillende auto’s staan. Maar we wagen het erop en Josephine maakt de foto.

Groningen Europa in

We rijden langs Euroborg, het stadion van FC Groningen, waar vanavond de play off voor de Europa League wordt gespeeld. Hoe dichter we het station naderen, hoe meer in groen wit geklede mannen ons tegemoet rijden.
Later schrijft Tonny: ‘Ik vond het een zeer geslaagde dag! En 's avonds allemaal blije familieleden in verband met de overwinning van FC Groningen!

Ze gaan nu "Europa in" en Bart mag met de buurman mee naar de eerste uitwedstrijd.... dat stond al een jaar of zeven op het programma; maar ze redden het steeds niet... tot nu!’

Maar… een pontje gedaan, nog 54 te gaan.

18 mei 2014