Ome Piet

Logeren was voor mij het betreden van een andere wereld. Het vaakst was ik bij mijn peettante en peetoom in Weert: Tante Betty en Oom Piet. Zij waren eind jaren dertig vertrokken vanuit Rotterdam, omdat er geen werk meer was bij de Oranje-Boombrouwerij. De Wertha-brouwerij had nog wel plaats voor een kuiper. Iemand die vaten of tonnen maakt.

Bij ons thuis werden een maal per week boodschappen gedaan. Je kinderfiets met fietstassen was dan zo zwaar beladen dat je goed voorover op je stuur moest leunen. Anders ging je fiets steigeren. Tante Betty echter ging elke dag met een rieten mandje op pad: langs de bakker en de groenteboer. Mijn tante sprak geen Limburgs, maar de middenstanders deden dat natuurlijk wel. Maar wel aangepast, zodat wij het ook konden verstaan. De bakkersvrouw was altijd ‘zo meug’. Ik genoot van de lokale verhalen.

Tante Betty en Oom Piet met mij

Toen de houten vaten in onbruik raakten, werd mijn oom bijrijder op de vrachtwagen, die de kroegen bevoorraadden. Als hij in de buurt was, kwam hij me ophalen. Gauw werden er wat kleren in een koffer gepropt. En daar gingen we dan. Bij elk café kreeg ik een glas limonade en de mannen een glas bier. Met een klotsende buik arriveerden we later op de dag in Weert.

Vandaag gaan we op pad naar een andere Ome Piet. Die over de Ringvaart Haarlemmermeer mensen overzet naar het Amsterdamse Bos.

De fietstocht naar station Nieuwerkerk verliep droog met weinig wind. In Breukelen stapten een paar Feijenoordsupporters de sprinter binnen en de regen arriveerde. Van station Duivendrecht naar het Amsterdamse Bos moet niet moeilijk zijn, maar toch slaagden we erin er anderhalf uur over te doen. De kaart was niet gedetailleerd genoeg. Het leek wel een intervaltraining: voortdurend stoppen om ons te oriënteren.

Oranje resten

In Waver, een buurtschap aan het zuidpuntje van de polder de Ronde Hoep, zien we de restanten van Koningsdag. Oranje slierten in de goot, werkloze bierpompen op een rij, ingepakte kermisattracties en een etalage met oranje attributen.

Pannekoekenboerderij Meerzicht

Ineens waren we in het Amsterdamse bos. Het frisse voorjaarsgroen licht door de regen nog feller op. We kwamen dus van de ‘verkeerde’ kant. ‘Zullen we dan maar eerst een pannenkoek eten?’
In 2006 hadden we hier al het wonder aanschouwd van een voortdurende ronddraaiende ring met koekenpannen. Zeer efficiënt.

Bij de pannenkoekenboerderij stond al een bord: ’60 meter: het veer van Ome Piet’.

‘Slechts 1 maal bellen,’ luidde de instructie. Als brave meisjes hielden we ons hieraan. Bij het pontje aan de overkant staat een aantal mannen gezellig te kouten. We worden niet opgemerkt. Het regent nog steeds en we willen naar huis. ‘Wilt u overvaren?’ klinkt het opeens van de overkant. We knikken.

https://www.youtube.com/watch?v=TtGAueRYRaI

Binnen een minuut zijn we aan de overkant. Ome Piet zijn mond staat niet stil en we krijgen aanwijzingen voor het dichtstbijzijnde station: Amsterdam Halfweg. De naamloze oom aan het roer zwijgt slechts.

Station Amsterdam Sloterdijk

Dat trekt ons niet aan en we rijden richting Sloterdijk. Het is nog een behoorlijke afstand en als we in de verte het logo van Reed Elsevier zien opdoemen, weten we dat het niet meer ver kan zijn. Ik ben nog nooit zo blij geweest bij het naderen van dit gebouw.

Hoofdkwartier van Reed Elsevier

Voor het station vraag ik een man om ons als verzopen katten te fotograferen. ‘Ik ga niet lachen, hoor,’ roept Josephine hem toe.

Door de 5 minuten vertraging haal ik de sprinter van 14:36. Het is druk. Drie jongemannen zitten op de gereserveerde plaats voor fietsen. Ik wijs de jongens op het bord Voorrang met de afbeelding van een fiets. Met een ‘kanker’ staat de ene jongen op, gevolgd door de anderen. Als ze staan, zie ik op hun jasjes AFC Ajax staan. Gelukkig niet uit vak 410, neem ik aan.

Bij Amsterdam Centraal stroomt de trein leeg en kan ik een zitplaats vinden. Ik check nog even de verregende foto’s van vandaag. Bij thuiskomst blijk ik de camera te hebben laten liggen. Online een formulier ingevuld en nu maar afwachten. En dus geen eigen foto’s bij deze blog.

Weersachterafspelling

’s Avonds weten de weermannen altijd goed het weer te voorspellen van de voorbije dag. Zaterdagavond was de voorspelling: ’s ochtends regen in het westen, ’s middags in het oosten. We zouden om half elf vertrekken van station Duivendrecht. Een uurtje regen kunnen we wel hebben, maar de hele dag, daar houden we niet zo van. Zeker niet als ons een droge middag is beloofd.

Maar… een pontje gedaan, nog 55 te gaan.

27 april 2014