Denk aan het opstapje

Ik parkeer in de Heilige Stokstraat 1 in Heeswijk.

De telefoon gaat: de stem van Josephine: ‘Ehm, ik sta in Nijmegen in de Heilige Stokstraat.
‘Hoe lang is het rijden van de ene Stokstraat naar de andere?’ vraag ik.

‘Ehm, een uur. Ga alvast een pannenkoek eten.’
Als ik de verbinding heb verbroken, bedenk ik me dat het Pannenkoekhuis pas over een uur opengaat.

Heeswijk is een gezellig plaatsje, heb ik gezien. Ik ga eerst maar eens koffie drinken. In ‘De toren’ word ik verwelkomd met ‘Kom jij ook eten?’ Ik antwoord ontkennend en ik vraag wat het wachtwoord van de Wifi is.

‘Dat is een goeie vraag.’ Ik stel alléén maar goede vragen.
‘Hij is heel erg lang en ik vergeet hem altijd. Ik heb hem opgeschreven.’ Ze rukt verschillende laden open.
‘Ga jij maar vast zitten, dan vraag ik het na.’ Even later komt ze met ‘smooiopwifi’.

Ik ga het internet op. ‘Wil jij nog een koffie,’ vraagt de serveerster in het voorbijgaan.

Als ze het gevraagde brengt, vraag ik wat ‘smooi’ betekent.

Dat is plat Heeswijks voor ‘dat is mooi’.

Het is bijna twaalf uur en ik ga op weg naar het pannenkoekenhuis ‘De koekenbakkers’. Op de deur een aanplakbiljet dat ze in verband met de gestegen energiekosten de ovens en het gas niet continu aan laten staan en alleen op bepaalde uren het eten serveren. Ongerust vraag ik of er wel pannenkoeken zijn. ‘Over een half uur beginnen we,’ luidt het antwoord.
Hier staat het wachtwoord voor de Wifi op de menukaart ‘pannenkoeken’.
Op het moment dat de keuken opengaat, komt Josephine binnen.
De menukaart is eindeloos, maar we bestellen wat we altijd bestellen: een naturel en een met appel en spek.

Op naar de Kilsdonkse molen, waar de toegang is naar het beoogde pontje.
We horen de molen kraken en stampen. Op eigen risico mogen we naar binnen. Om de 30 tellen, klinkt er een harde klap. Josephine krimpt ineen, ik geef geen krimp. Ik heb mijn hoorapparaten niet in en mechanische geluiden hoor ik beperkt.

Maar welk pad moeten we nemen? Aan een oude man, die de krant uit zijn brievenbus haalt, vraag ik welke kant we op moeten voor het pontje. Hij wijst het ons en waarschuwt voor het hoge opstapje.

 Onbevreesd gaan wij op pad. De mist, die maar niet optrekt, zorgt voor een onwerkelijke sfeer en een behaaglijke stilte.

 

We passeren Landgoed Zwanenburg, niet toegankelijk voor het publiek.

 

En daar is ‘ie dan. Wat ligt hij diep. ‘Dat bedoelde die oude man.’

Ons aan alles vasthoudend, slagen we erin op het pontje te komen en varen we naar de overkant. Daar ontmoeten we de zwarte labrador Nero met zijn bazin en zij gaan naar de andere kant. Nero springt achteloos op het pontje. Zijn bazin met lange benen heeft ook geen moeite ermee.

 

Wij lopen aan de andere kant door, want dan komen we weer bij de molen uit, heeft de oude man ons verzekerd. We zien een boom, die door een bever is aangevreten, maar niet het finale duwtje heeft gekregen.

 

Vlak voor we bij de molen komen, verspert een hek ons de weg. Het opstaphulpje rechts komt tot Josephines middel en dus een onneembare barrière.

‘Dat is dus wat die oude man bedoelde,’ concluderen wij.

Hoe zijn die vrouw en die hond hierover gekomen? Het was een lange vrouw dus die heeft dat gemakkelijk gekund en de hond is hier onder het prikkeldraad door gekomen. Kijk, er zitten nog een paar zwarte haren.
Verder zijn we niemand tegengekomen.

Wat Josephine niet kan, hoef ik ook niet te kunnen.

We lopen dezelfde weg weer terug, wat geen straf is.

 

Een pontjes gedaan.
Tien pontjes gedaan, dit jaar.
Nog zoveel leuke pontjes te gaan.