Krimpende wind en uitgaande vrouwen zijn niet te vertrouwen

‘In juli en augustus varen we meerdere keren per week’, staat er op de website van skutsjeverhuurhaghe. Wij zijn wel gewend aan niet varende veren, maar om nu helemaal naar Friesland te reizen en te ervaren dat hij niet vaart, gaat ons toch te ver. In april is het rooster nog niet bekend, maar de schipper antwoordt op mijn vraag,

‘Ga er maar van uit dat wij in ieder geval zaterdag 12 augustus het beurtveer varen van Heeg naar Balk v.v. Het is dan volop vakantietijd en de ervaring leert dat er dan meestal genoeg boekingen zijn.’

Zeilende veerdienst met skûtsje “Aleida Hendrika”

Sybren en Erik wachten ons in Heeg op met koffie en koek. ‘Er komt nog een gezelschap van 13 personen en dan is de boot vol.’ We mogen/moeten meehelpen met het hijsen van de zeilen en het bedienen van de zwaarden. Josephine wordt aan het werk gezet met het aan boord hijsen van de fietsen.

Waar vroeger vee, turf, bakstenen, mest en dergelijke werd gestouwd, mochten onze fietsen nu staan.

Op de motor varen we de haven uit. We steken Het Heeger Meer over en varen door een kanaal met rechts het natuurgebied Gouden Boayum. Onder leiding van Erik op het voordek wordt het fok gehesen. Sybren zet iemand aan het roer.

Sybren Boschma leunt ontspannen op de giek, maar zijn alerte blik blijft op het water gericht.

Leunend op de giek vertelt hij over de omgeving. Het lijkt of hij niet oplet, maar hij houdt de koers scherp in de gaten. Af en toe moedigt hij de roerganger aan om af te vallen of op te loeven. De vrouw heeft vroeger gezeild en zij denkt bij afvallen niet aan de lijn. Ze weet dat ze dan van de wind moet afdraaien.

De brug in Woudsend gaat voor ons open.

Bij het naderen van de brug bij het dorp Woudsend worden de zeilen gestreken, de motor gestart en Sybren neemt het roer over. 

Op het Slotermeer begint het echte zeilen. Met ‘aan de wind’ zeilen zouden we rechtstreeks naar Balk kunnen varen, maar voor ons vermaak wordt er gelaveerd.

Een rondje met drie pontjes

De volgende dag: Eerst maar het meest veraf gelegen pontje nemen: de motorveerboot Gastvrij Grou over de Rechte Grouw.

De motorveerboot brengt ons over de Rechte Grouw.

De veerbaas veert op bij onze komst en binnen de kortste keren zijn we aan de overkant. Daar wacht een jongen die werkt in het restaurant aan de overkant. Hij gaat twee keer per dag met dit veer.

Door naar Terherne, het Kameleondorp, voor het pontje over de Nije Wetering.

Ons toegangsbewijs tot de Fiesta Versa, de veerpont op zonne-energie over de Nije Wetering.

Een melkbus met stokken met groene bovenkanten staat klaar. De eerste 15 aangekomenen kunnen zeker met het pontje mee. Je moet wel zo bijdehand zijn om een stok te pakken. De groene stok is dus je toegangsbewijs.

Over een eindeloos slingerend schelpenpad fietsen we naar Goingarijp. Noodgedwongen rijden we achter elkaar. De vrouw voor ons kijkt voortdurend om tot we haar geruststellen dat we geen haast hebben. Zo kunnen we rustig genieten van de zeilboten op het Sneeker Meer en Goingarijper Poelen.

Bij restaurant de Klokkenstoel kun je overvaren naar de jachthaven over de Lijkvaart. Een lijkvaart is bevaarbaar water, dat naar een kerk of kerkhof voert.
Bij zelfbedieningspontjes is het altijd handig om vooraf te kijken hoe hij werkt, voordat je in het zicht van een vol terras gaat stuntelen. Ah, je moet twee knoppen tegelijk indrukken. Een ter hoogte van je kruis en de ander hoog boven je hoofd.

De zelfbedieningskettingveerpont over de Lijkvaart in Goingarijp.

Oudehaske versus Ouwsterhaule

De laatste dag is een eenvoudige tocht naar het oosten, naar Luinjeberd. Maar ja, als je denkt dat Oudehaske hetzelfde is als Ouwsterhaule beland je 10 kilometer bezuiden je doel.

De flink verhoogde begraafplaats van Ouwsterhaule ligt als een door flinke bomen en struiken omzoomd eiland in de weidsheid van het Friese landschap. De klokkenstoel in het midden heeft een helmdak. Geen kerkhof zonder bankje. We eten een boterham en mijmeren over hoe het zou zijn om hier begraven te zijn. Vanaf de grafheuvel kijken de schots en scheve grafstenen over het wijde landschap uit.

De begraafplaats in Ouwsterhaule met een klokkenstoel.

Gesterkt door de doden stappen we weer op. We zijn blij als we het bordje Pontje De Deelen zien. Er staat alleen niet bij dat het nog 4 kilometer weg is.

De zelfbedieningskettingveerpont over de Hooivaart in Luinjeberd.

‘En nu rechtstreeks naar huis,’ zeg ik. 

Uiteindelijk hebben we 59 kilometer op de dagteller staan als we arriveren bij ons huisje in Langweer.

Josephine gaat dinsdag met de twee fietsen naar huis, waar met de hulp van de buurman mijn fiets in de berging belandt.

We worden steeds handiger in het opladen van de fietsen.

Opera Nijetrijne

Wij blijven nog een nachtje. ’s Middags lunch met Alie en Nanne in Driewegsluis en ’s avonds naar de openluchtopera Nijetrijne: ‘De Wereld op d’r Kop’ van Antonio Salieri.

De natuurlijke gang op een door vrouwen gedomineerd eiland wordt verstoord door de komst van de Graaf en de Markiezin.

Grotere variëteit kunnen we niet wensen op een pontjesweekend: een skûtsje, een veerpont op zonne-energie, een motorveerpont, een zelfbedieningskettingveerpont met twee bedieningsknoppen en een zelfbedieningskettingveerpont met draaimechanisme.

Met beelden van zeilen die in de verte door het landschap glijden, van plukjes bomen met de houten kerktorentjes erboven uitstekend en van oranje daken van monumentale koprompboerderijen, nemen we afscheid van Friesland.

Vijf gedaan. Nog 38 pontjes te gaan.

12 t/m 14 augustus 2017