In de gemeente Houten zijn enkele wandelingen uitgezet welke over boerenland gaan. Ten noorden van de kern is er daarbij, vlakbij de spoorlijn, een klein trekpontje aangelegd om daarmee een sloot te kunnen oversteken. Het startpunt van het Slagmaatpad ligt bij het TOP (toeristisch overstap punt) bij fort Vechten, aldus de site pontjes.nl.
We hebben afgesproken bij P+R
Houten Castellum. Zullen we onze regenbroek maar meteen aandoen? Dan kunnen we
hem tenminste zittend in de auto aan doen. Ik doe ook gelijk mijn
schoenbeschermers aan.
Door het nieuwe centrum komen we al snel op de meanderende fietspaden buiten Houten.
De gemeente heeft duidelijk voor de fiets gekozen. We fietsen in aaneengesloten
parken waar de auto niet welkom is.
Aan deze kant?
Bij knooppunt 36 moet het
pontje liggen. We bestuderen mijn ruwe schets. Het moet aan deze kant van het
spoor liggen volgens Josephine. ‘Kijk maar hier de rode pin op Google maps.’
Ik denk echter dat het aan de andere kant van het spoor ligt. We gaan onder het
spoor door . Maar waar zou het nu moeten liggen?
Aan de andere kant?
‘Nee, we moeten terug naar
de andere kant. Ik heb daar een graspad zien liggen.’ We gaan weer onder het
viaduct door, zetten onze fietsen neer. Met deze natte ondergrond is het geen
optie om hier te fietsen. We zetten de fietsen op slot en aan elkaar vast.
Het pad loopt al snel dood.
‘Krijg nou niks. De pin op Googel maps staat weer aan de andere kant!
Grover van Sesamstraat: hier en daar
Ik voel me nu net zoals Grover van Sesamstraat als hij probeert uit te
leggen wat ‘hier’ is en wat ‘daar’. Het gaat goed als hij ‘hier’ staat en naar
de verte wijst wat ‘daar’ is. Het gaat pas goed mis, als hij naar ‘daar’ gaat
en zegt dat het nu ‘hier’ is.
‘Kijk eens, daar lopen
allemaal mensen. Dat zal vast het Slagmaatpad zijn. Maar hoe komen we daar?’
Als we weer terug bij de fietsen
zijn, komt er een jongeman aan gelopen.
Aan de andere kant?
Ik weet dat Josephine meer
vertrouwt op papieren kaarten en Google maps, maar toch schiet ik de jongeman
aan. Terwijl hij zijn oortjes uit zijn oren haalt, zegt hij: ‘Jullie doen alle
pontjes.’
Hij bestudeert mijn schets. Inmiddels roep ik op mijn telefoon de pagina van
het beoogde pontjes van de site pontjes.nl op. Hij bestudeert de foto: ‘Kijk,
hier zie je een elektriciteitsmast. Dat is die daar. Ik herken ook de boerderij
en de boomgaard. Althans dat denk ik. Ik wandel hier heel veel.’
Hij is duidelijk van goede komaf, aan zijn dictie te horen. Hij slist heel erg
aandoenlijk. Ik stel nog een vraag in de hoop dat ik de slis weer hoor.
Toch aan de ene kant?
De conclusie is dat we toch
aan de andere kant moeten zijn. We verlossen onze fietsen van de sloten en gaan
weer onder het viaduct door. Daar is natuurlijk niets veranderd en bij de
eenzame elektriciteitsmast is geen pad of pontje te herkennen.
‘Nou moe, nu staat de pin van Google maps weer aan de andere kant van het
spoor.’
De jongeman komt weer aangelopen. ‘Het is duidelijk niet hier. Ik zou naar die
andere elektriciteitsmast gaan aan de andere kant van het spoor. En bij de
landwinkel het pad opgaan en eens kijken of je het pontje dan vindt. Ik ben
zelf ook nieuwsgierig geworden. Volgende keer ga ik hem zoeken ’
Het pontje
Bij de landwinkel staan wat
bankjes en we besluiten eerst een boterham te eten. Een hond en twee poezen
volgen nauwgezet onze verrichtingen.
‘Jazeker, volg het
klompenpad hierachter. Dan kom je er vanzelf.’
We soppen door het weiland
heen. We passeren schapen, waaronder een dood schaap. We moeten een hek over
door middel van een opstapje, maar die is wel erg hoog. Mij lukt het wel, maar Josephine
heeft een onwillig been. ‘Ga jij maar. Ik blijf hier wel wachten.’
Pontjesreglement
Alle criteria die we in de loop der jaren hebben
aangelegd, zijn nooit op papier gezet, en toch zijn ze intuïtief voor beiden
duidelijk.
Ondertussen hoor ik ‘joehoe’
achter mij. Het is Josephine toch gelukt om over het hek te komen. ‘Ik wilde
niet weer langs dat dode schaap lopen,’ hijgt ze.
We soppen verder en daar is
‘ie eindelijk. Ik probeer het pontje naar onze kant te krijgen, maar ik krijg
hem met geen mogelijkheid in beweging.
Josephine slaat mijn
verrichtingen gade en zegt ‘Daar is het einde van de sloot. We kunnen omlopen!’
Terwijl we teruglopen, memoreren dat we nog nooit hebben meegemaakt dat we konden
omlopen bij een pontje. Zelfs bij het 316e pontje kun je nog iets
nieuws meemaken.
Als we teruglopen, begint
het te regenen.
Wat doen we? Het is pas half een. Laten we nog een stukje fietsen.
Via knooppunten 33 en 32
komen we bij een speelpaleis en drinken daar wat. Gesterkt gaan we verder. Via
knooppunt 27 komen we bij 68. Om bij knooppunt 67 te komen, moeten we 4
kilometer langs het Amsterdam-Rijnkanaal rijden. We hebben de wind pal tegen en
geen enkele beschutting. We versagen niet en als we eindelijk de hoek om kunnen
slaan, zien we een bushokje. Jaaa, daar gaan we even schuilen en een boterham
eten. Terwijl we benzine zitten te happen van de voorbij rijdende auto’s vragen
wij ons af waar die mooie natuur is gebleven.
‘Ik krijg het koud. Laten we verder gaan.’
P+R Houten Castellum
Gelukkig komen we weer op de autovrije paden en
bereiken het station snel. Maar waar is het P+R –terrein? We rijden een paar
keer heen en weer: de Hema, Hoogvliet, Kruidvat e.d. hebben we op dit moment
niet nodig. Ik schiet een mevrouw aan. ‘Ja, ze weet wel waar dit terrein is.’ Ze
kijkt naar links en naar rechts en nog een keer. In mijn ogenhoeken zie ik Josephine
al met haar ogen rollen. ‘Ik weet het echt wel, hoor, zegt de vrouw. ‘Is het aan
deze kant van het station?’ probeert Josephine. ‘Nee, aan de andere kant.’ En
ineens weet ze het.’ Hier onder het viaduct door en dan naar rechts.’
We hebben slechts 22 km
gefietst, maar gezien de omstandigheden: regen, harde wind en 12 graden mogen
we tevreden zijn.
Eén pontje vandaag; in
totaal 316 pontjes gedaan.
4 november 2023
