Stremmingen

‘Deze trein gaat niet verder dan Oss, wegens een stremming op het spoor. U kunt omreizen via Utrecht.’ 

Ons plan was om naar Nijmegen te reizen en al fietsend en pontjes varend naar Oss te gaan. Eerder was al gebleken dat ik niet van Rotterdam naar Utrecht kon reizen. Zodoende waren we op de zuidelijke tak van het spoor terechtgekomen.
We waren blij dat we onze fietsen bij ons hadden. De pontjes konden we ook bereiken vanaf Oss.

Op naar Ravenstein dat 652 jaar bestaat. Een gezellig plaatsje voor een koffiestop, maar er stond nog geen 20 kilometer op de teller.

Motorveerboot ‘Vice Versa’ van Ravenstein (Noord-Brabant) naar Niftrik (Gelderland)

Dit pontje is weer in de vaart gekomen na enig jaren afwezigheid. Als een pontje weer in de vaart komt, vraag ik me altijd af of we hem soms al hebben gedaan. In het nieuwe verenboekje worden de opgeheven veren niet altijd genoemd. Zo raakt m’n hele administratie in de war. Het voorgaande veer had echter op 13 juni 1975 zijn laatste oversteek gedaan. En onze eerste pontjestocht was op 15 augustus 1998. Niets aan de hand dus; we hebben hem nog niet gedaan. Op internet staat de ingebruikneming van de vorige pont in 1939 met inzegening door de pastoor. Dat waren nog eens tijden.

 Ingebruikneming gierpont in 1939

De huidige motorveerboot 'Vice Versa'

Mooi maatje

Als we goed en wel op het pontje Vice versa staan, zegt de veerbaas: ‘Mooi maatje’ tegen Josephine. We vragen niet door. Sloeg dit nu op haar kledingmaat of op haar fiets? Josephine voert namelijk een eeuwige strijd met haar gewicht. En er was zojuist weer een maatje bijgekomen. Ik laat in het midden of dit groter of kleiner was.

We besluiten dat het om haar op maat gemaakte fiets gaat. Die vangt wel vaker bewonderende blikken en zelfs een keer kreeg hij een aai van een bewonderaar.

Motorveerpont ‘Het Heerlijk Veer’ van Batenburg (Gelderland) naar Demen (Noord-Brabant)

Door de gewijzigde aanrijroute moesten we ook weer terug de Maas over. Dit pontje hadden we al in 2011 gedaan, maar als pontjesvaarder vinden we het niet erg om het nog eens te doen.
De Maas is hier een grensrivier tussen Gelderland en Noord-Brabant. ‘Gelukkig we zijn weer in Brabant,’ verzuchtte de veerbaas met Brabantse tongval. Je zou toch denken dat zo’n korte afstand niet zo veel zou uitmaken.
Aan het einde van de veerstoep ligt bierhuis ’De drie sterren‘ en daar strijken we even neer. Opeens komt de uitbaatster naar buiten met een bordje ‘GESTREMD’ onder haar arm en ze bevestigt het onder het dienstrooster van het pontje. Desgevraagd vertelt ze dat ze gebeld is door de veerbaas dat de motor stuk is. Deze keer hadden we geluk, want wij waren al overgestoken en we zijn aan de goede kant van de rivier. 

Inmiddels is de zon gaan schijnen en kunnen de jassen uit.

Megen – een rustpunt

In Megen eten we onder de goedkeurende blikken van de in steen uitgehouwen gouverneur Karel van Brimeu (1524 -1572) een boterham. Een oud mannetje komt aangesloft en vraagt of we het naar onze zin hebben. Ons bevestigend antwoord is voor hem aanleiding om zijn levensverhaal te vertellen. In korte tijd weten we dat hij 85 is, altijd in Megen heeft gewoond, dat hij van zijn verkochte tabaksbonnen in de oorlog daarna een fiets heeft kunnen kopen en dat hij daar drie jaar geleden een ongeluk mee heeft gehad en dat hij met die fiets de wereld heeft rondgereden. Dat wil zeggen dat hij er 40.000 kilometer mee heeft gereden.

Hij is ook kunstenaar. Dat hadden we wel kunnen vermoeden, want hij heeft een baret op. Zo vertelt hij dat een dame uit Limburg een keer een werk van hem heeft gekocht voor een bedrag met drie nullen. Toen hij een keer in Limburg was, heeft hij die vrouw opgezocht om te zien hoe zijn schilderij hing. Het bleek dat hij naast een Mathijs Maris hing. Ja, zover heb ik het niet geschopt met mijn verkochte schilderijen. Nu moet ik zeggen dat ik ook niet ben gaan kijken waar ze hangen. Misschien ben ik onbewust wel bang dat mijn schilderijen bij de mensen op zolder staan.

Megen - Het Kunsthuis

Verder vertelde hij dat hij (Henk van Gisteren) net buiten het historische centrum van Megen zijn werk exposeert in de voormalige Rabobank. Ooit door het Brabants Dagblad omschreven als 'kliniek voor blijheid'.

Gesticht vervolgen we onze tocht.

Nog 87 te gaan.

20 mei 2012.