woensdag 13 juni 2012

Vreemde hobby's


‘Nee, dat vind ik geen vreemde hobby,’ antwoordde een Brit die ik van mijn merkwaardige queeste, alle pontjes van Nederland te doen, vertelde. ‘Bij ons heb je “groundhoppers”, die proberen zo veel mogelijk voetbalstadions te bezoeken. Er zijn 92 Engelse profclubs en als je van al die voetbalclubs een thuiswedstrijd hebt bezocht, hoor je bij een elitair clubje en krijg je een speciale stropdas.’
Mmmm, nu begrijp ik waarom we nog geen volgers hebben. We moeten een speciale prijs in het vooruitzicht stellen.

Kinderen spelen niet meer
Het was erg druk in de trein en ik moest bij mijn fiets blijven staan op het balkon. Al gauw werd me een zitplaats aangeboden door een moeder met twee kinderen. Dat sloeg ik af.
De kinderen speelden ‘Olleke, bolleke, rebusolleke,’ waarbij de knuffelpoes ook mee mocht doen.
In de volgende trein hoor ik bij het naderen van Culemborg ik achter mij ‘We zijn er bijna,’ zingen door een peuter.
Ze zijn er nog: gewone kinderen.

Lekdijk
We fietsen over de Lekdijk naar de Liniepont, die vaart over de Lek tussen Fort Honswijk, Werk aan het Spoel en Fort Everdingen. Dit veer is opgezet in het kader van de Nieuwe Hollandse Waterlinie.

We vangen een blik over de Baarsemerwaard en de Goilberdingerwaard.

Diefdijk
Over deze dijk – op de grens van Zuid-Holland en Gelderland – die werd aangelegd in de 13e eeuw ter bescherming van de Vijfherenlanden en de Alblasserwaard, fietsen we richting Leerdam. Ineens zien we een bordje

Foto: Karel Brouwerens

Hmm, zou het hier al zijn? Voorzichtig dalen we via een onverhard pad naar de rivier. Ja, het klopt.

Culemborgse vliet

Aan de overkant van de Culemborgse vliet zien we een mooi fietspad, dat vast ook wel naar Leerdam leidt.

Heukelumse krakelingen
Bij de Glasblaserije in Leerdam bestellen we een Heukelumse krakeling. De serveerster vertelt dat een bakkerij in Heukelum alleen maar deze krakelingen bakt. ‘Worden ze internationaal verspreid?’wil ik weten. ‘Nee, alleen in de regio.’
Ze zijn heerlijk en we nemen nog een tweede.

Holletje
Het station is 347 meter hier vandaan, zegt Josephine, terwijl ze naar het scherm van haar iPhone tuurt. Een vrouw aan een belendende tafel roept: ‘Het holletje op en alsmaar rechtdoor.’ Terwijl we haar bedanken, denken we allebei: ‘Mens, bemoei je er niet mee!’ We rijden omhoog en bij de hoofdstraat aangekomen, slaan we linksaf. Even later stellen we vast dat we twee maal rechtsaf moeten slaan om bij het station te komen. ‘Oh,’ zegt Josephine, ‘we hadden natuurlijk rechtdoor moeten rijden na het holletje.’ Ja, dat krijg je ervan als je niet goed luistert. Nu hebben we 400 meter gereden in plaats van 347.

Station Dordrecht
We hebben twee minuten om over te stappen. Met de lift halen we dat niet. ‘Ga jij maar, dat haal je wel’, moedigt Josephine mij aan. Ik til mijn fiets op en loop de twee trappen af, 25 meter naar links en weer twee trappen omhoog. Twee jongelui rennen voor mij uit als jonge gazellen en ik er hijgend achteraan. Ik ben op tijd en ik kan zelfs nog naar het fietsbalkon lopen.
Als ik nahijgend in de coupé zit, denk ik: ‘Ik ben toch gek! Veronderstel dat ik me verstapt had, dan was ik met fiets en al gevallen.
Wanneer ga je je eindelijk eens als een 62-jarige gedragen?’

Nog 85 te gaan.

10 juni 2012. 








2 opmerkingen:

Anoniem zei

Weer gezellig om te lezen. Ben je nu een wandelende aspergercoach?

Hermine, via Twitter

Anoniem zei

Hij is weer leuk Bettie!

Groet

Mieke