Zalig zijn de onwetenden

Op station ‘s Hertogenbosch voelden we dat koning voetbal regeerde, toen we tussen de Ajax-fans door slalomden, maar wij waren op weg naar: Het Heerlijk Veer over de Maas. Mijn man had mij al gewaarschuwd: ‘Ik wacht niet met eten op je en om 7 uur ga ik naar Studio Sport kijken, ongeacht of jij thuis bent.’ Ik was benieuwd of hij onwetend kon beginnen met kijken. In deze informatiemaatschappij kun je toch onmogelijk onkundig blijven van de uitslag van Ajax-Twente?

Bij het uitzoeken van het te bevaren pontje raadpleeg ik mijn onovertroffen Excel sheet waarin ik heb aangegeven wanneer welk pontje vaart. Zo onovertroffen was het toch niet, constateerde ik toen bleek dat een bepaald pontje niet voer in het broedseizoen. Voor het broedseizoen geldt geen vaste periode. Het verschilt namelijk per soort. Maar in dit geval was het van 4 april tot 30 mei. Met behulp van hetzelfde spread sheet kon ik snel een alternatief vinden voor vandaag.

iPhones
Werkzaamheden aan het spoor zorgden ervoor dat wij niet rechtstreeks naar het dichtstbij gelegen station – Nijmegen – konden reizen. Zodoende kwamen wij op station ’s Hertogenbosch terecht. Via Rosmalen, Nuland en Geffen arriveren we in Oss en de teller geeft 20 kilometer aan. Ha, we mogen koffie respectievelijk thee (zonder appelgebak!). De helft van het terras zit te turen naar het scherm van een iPhone of lookalike, maar uiteindelijk verdwijnen deze om plaats te maken voor conversatie met elkaar. Josephine haalt de hare tevoorschijn om haar nieuwe fietsknopen-app(licatie) van de ANWB te laten zien:

Schermafdruk van de fietsknooppunten app op de iPhone

Josephine legt de iPhone op haar stuurtas onder de doorzichtige bovenkant. ‘Hoe houden we nu het scherm actief? ‘Door de hobbels in het wegdek?’ suggereer ik. Nee, het scherm gaat iedere keer uit en we besluiten gewoon met de papieren kaart verder te gaan. Nader onderzoek is vereist.

Het Heerlijk Veer
In Demen vinden we snel de veerstoep, de veerbaas heeft ons al gezien en komt ons snel ophalen. We zijn de enigen op het veer. Ik vraag hoeveel mensen er vandaag zijn geweest. ‘Honderd,’ is het antwoord. ‘Vorige week hadden we er vierhonderd, maar toen was het erg mooi weer.’ Ik informeer nog naar de lage waterstand en daarop antwoordt de veerbaas: ‘Op de Waal liggen alle pontjes eruit’. Een prachtige zin en ik herhaal hem voor mijzelf nog even. Ik houd van vaktaal. Zo ben ik nooit de conference Dienstmededelingen op het Centraal station van Wim Sonneveld (tekst: Simon Carmiggelt) vergeten: ‘Rangeerder Havermans, het plok is over’.

Genoeg gemijmerd, er moet weer gefietst worden. Nijmegen halen we niet meer, dan maar naar Wijchen over de Maasbandijk. Een meisje op de racefiets houdt ons aan: ‘Welke kant op is Utrecht?’ Josephine wijst welke kant ze op moet. Het meisje reed zonder enig navigatiemiddel, papier noch elektronisch. Ah, die bestaan dus nog!

Geen hond in de pot
Om 10 voor 7 stap ik het huis binnen en vind ik lauwe aardappelen, rabarber en een balletje gehakt op het aanrecht. Dit is dè gelegenheid om uit te vinden hoe je een bord eten verwarmt in de oven: Op een bord scheppen, folie eroverheen, gaatjes erin prikken, ‘auto verwarmen’ kiezen, ‘bord eten’ selecteren en na ruim 2 minuten heb ik een heerlijke prak. En mijn man zit ondertussen met veel ah’s en oh’s te genieten van de samenvatting van de wedstrijd om het kampioenschap. De presentatoren van Studio Sport spelen mee; ze verraden de uitslag niet. Dus ja, het kan.

15 mei 2011