Een van onze gouden regels is: Drink nooit koffie voor de eerste 20 kilometer is afgelegd. Toen we na ruim 10 kilometer fietsen in Moergestel een bord zagen 'Koffie met appelgebak' en wij gelijktijdig in onze remmen knepen, wisten we dat er vandaag niet veel kilometers gefietst zouden worden.
Even later zaten we eerste rang, toen er een colonne van 2-takt-auto’s voorbij reden. Misschien hadden we dit voorvoeld en waren we daarom gestopt.
Kampina
Vervolgens fietsten we door het natuurgebied Kampina dat een onderdeel is van Het Groene Woud, een omvangrijk Nationaal Landschap in de driehoek Tilburg, Eindhoven en Den Bosch. Kampina is een echt Brabants natuurgebied met afwisselend droge en natte heide, bossen, beken en vennen.
St. Janspontje
In Liempde aangekomen, vonden we snel het wandelpad Ommetje Maai, waarin het St. Janspontje moest liggen. We volgden de aanwijzingen en na enige tijd stuitten we op het pontje, dat, zoals we gewend zijn, aan de overkant lag. Tevergeefs trok ik aan het touw. Josephine ontdekte dat je gewoon met je volle gewicht aan het touw moest gaan hangen. Na verloop van tijd nam ik het over. Ineens verscheen er een gespierde arm in mijn blikveld en samen maakten we het karwei af. Mannen nemen graag het voortouw en wij laten ons dat lekker aanleunen. Aan de overkant gekomen, moesten we natuurlijk weer verklaren waarom we ook weer terug gingen. Twee mannen met hun elektrische fietsen bleken te willen overvaren. Het duurde enige tijd voor ze het mechanisme begrepen. Josephine en ik keken elkaar aan: ‘Dat begrijpen mannen toch meteen?’
Inmiddels was het half vier geworden en besloten we niet meer naar Tilburg te fietsen, maar naar Boxtel te gaan. Josephine zocht op haar i-Phone de vertrektijden op. De eerstvolgende trein zouden we kunnen halen. In Boxtel volgden we de borden P+R naar het station, maar Josephine haar gevoel zei dat het niet klopte en toen was ineens de vertrektijd van de trein verstreken. Dan gaan we nog maar op een terrasje zitten. We wilden een ijsje, maar ze hadden alleen een Dame Blanche. Ik houd niet van chocoladesaus, maar er waren nog geen vruchten, volgens de serveerster. Dus werden het twee Dames Blanche, waarvan de mijne zonder saus.
Gelukkig zijn, kun je leren
Dat het een lome dag zou worden, was al bekend op het eerste terras, maar uiteindelijk hadden we toch nog 43 kilometer gereden en ons beoogde pontje gehaald.
Voor mijn scriptie ben ik het boek Gelukkig zijn, kun je leren aan het lezen en daar kwam ik dit overzicht tegen:
Vier middelen om genoegens te versterken:
- trots
- bedanken
- zich verwonderen
- zich verwennen
Volgens mij hebben wij deze vier middelen allemaal gebruikt gisteren, vooral het laatste. We zijn elke keer weer dankbaar dat we samen deze hobby mogen en kunnen uitoefenen. We verwonderen ons telkens weer over de mooie natuur in Nederland. Elk pontje dat we weten te vinden en dat ook nog vaart, maakt ons trots.
Ergo, pontjestochten maken ons gelukkig.
Virtueel nog 27 te gaan.
17 april 2011
4 opmerkingen:
Hoi Bettie,
De Dommel is leuker om over te kanoen en relaxt met stroom mee. Dan zie je je pontje eens van de andere kant.
Groetjes Hermine
Wat een heerlijke dag weer, dames! En toch mooi dat jullie overal die borden met 'Koffie en appelgebak' tegen komen :)
Philomene
Betty, zoals al eerder gezegd: Ik vind er niets aan. Grapje.
Ik vond deze juist heel erg leuk.
Voortaan jij het ijs en ik de chocoladesaus, heerlijk.
Ik hoop dat jullie nog heel veel mooie tochten mogen maken met koffie en appelgebak.
Groetjes aan je reisgenote en natuurlijk aan jezelf.
Hallo Bettie, leuk dat we elkaar in het Groninger Museum tegenkwamen en nu weer via onze bloggen. Wat verrassend, deze pontjes beschrijvingen. Uiteraard heb ik er één uitgezocht die dichtbij Tilburg is, waar ik woon. Heel leuk om te lezen! Zo leer ik wat over de omgeving van mijn stad!
groeten, Jojanneke
Een reactie posten