Planken

Nederland is massaal aan het planken. Vijf jaar nadat een groepje Australische jongeren planking ofwel “The lying down game’ uitvond, gaan ook hier mensen strak als een plank stil liggen op een onverwachte plek: boven op een ambulance, in het vriesvak van de supermarkt, op de uitgiftebalie van een snackbar. Zouden ze het ook al bij een pontje gedaan hebben? Ik besloot het in ieder geval vandaag te doen.

Met de trein zouden we ruim 3 uur onderweg zijn naar Meppel wegens werkzaamheden aan het spoor. Maar om 2 minuten over 11 stonden we dan toch op perron 3 in Meppel.

Via Wanneperveen, een lintdorp, waar maar geen eind aan leek te komen, reden we met links en rechts water, de Beulaker Wijde, naar St. Jansklooster, waar zich het Bezoekerscentrum De Wieden bevindt. Daar liggen drie veerponten, in het Laarzenpad, een wandeling langs weilanden, moerasbos en rietlanden. Vooraf hadden we al vastgesteld dat het overvaren van één pontje in dit pad, geldt voor drie.

‘Neem schoenen mee voor de wandeling,’ had ik Josephine gewaarschuwd, want zij heeft van die speciale schoenen, die je op je trapper kunt klikken voor meer grip, maar daar loop je niet lekker mee. Josephine was nog bezig haar wandelschoenen uit te pakken, toen ik erachter kwam dat het maar 50 meter lopen was naar het eerste pontje. Nu dat kan ook wel met de fietsschoenen. De pont lag al aan onze kant en het natte touw lag op het dek. ‘Ik ga niet in die nattigheid planken,’ zei ik tegen Josephine. Op de houten veerstoep aan de overzijde vond ik een mooi droog plekje en daar ben ik vereeuwigd als een plank.

Toen we terugvoeren, filmde een man ons en ik vertelde hem dat hij zojuist twee beroemde mensen had gefilmd. Hij was onder indruk en beloofde het korte filmpje op te sturen.



De aankondiging Blokhuizer brok (speculaas met honing) konden wij niet weerstaan, maar de brok lag – achteraf bezien – toch wel erg zwaar op de maag.
Met een ruime bocht aanvaarden we de terugtocht naar Meppel. Wederom prachtige natuur en in het dorpje Belt-Schutsloot leek het wel of we in Giethoorn reden: een smal paadje met smalle bruggetjes naast het water. Voortdurend werd ons ijs aangeboden, maar wij bezweken pas toen er ook aardbeien met slagroom bij werden aangeboden. En het was echte slagroom. Bovenop de Blokhuizer brok gaf dit een stevige bodem in de maag; wij verwachtten dan ook dat we ons brood niet meer zouden opeten. Hoe anders zou het lopen!

Even voor vieren zaten we in Meppel in de trein tevreden terugkijkend op de dag; we wisten dat we nog 3 uur moesten reizen. Overstappen in Deventer, voor mij overstappen in Amersfoort. Net toen ik uit wilde stappen, werd er omgeroepen dat wie over Gouda moest reizen, moest blijven zitten. Er was geen treinverkeer mogelijk bij Gouda. Toch nog maar een boterham. Doorrijden naar Schiphol. Op Schiphol overstappen naar Rotterdam Centraal. Ik fietste naar het Eendrachtsplein en daar volgde de mededeling dat de metro niet verder ging dan Kralingse Zoom en dat je daar op een pendelmetro naar Capelse brug (overstapstation) kon overstappen. Bij Kralingse Zoom bleek dat de eerste metro pas over 27 minuten zou komen. Eerst een boterham en dan maar naar huis fietsen. Om 5 voor 8 stapte ik het huis binnen, hetgeen mijn man de opmerking ontlokte: ‘Je bent nu bijna 12 uur van huis geweest!’ Maar… we hadden ons doel gehaald.

Virtueel nog 25 te gaan.

12 juni 2011