‘Weet u hoe ik zadelpijn kan vermijden?’ vraagt een vrouw aan mij op het station van Gouda. Ik begin te vertellen dat het onder andere afhankelijk is van de afstand tussen de twee zitbeenderen. Dat verder belangrijk is dat het zadel op de juiste hoogte staat, wat meer naar voren of naar achteren is geplaatst en eventueel wat gekanteld. Ik adviseer haar om naar een goede fietsenzaak te gaan. Ze kijkt me ongelovig aan.
De vrouw van een echtpaar vraagt zich af of ik last heb van mijn slot als ik moet opstappen. Ik antwoord dat ik gewoon mijn been over het zadel zwaai en er dus geen hinder van heb. ‘Dan moet je wel opletten dat er niets boven het zadel uitsteekt’ zegt haar man als ervaringsdeskundige. Ik geef toe dat ik ook wel eens moeite heb om mijn been erover heen te zwaaien, als ik moe ben.
Het fietsbalkon in de trein staat vol. ‘Rijdt u ook mee met Leontien Ladies Ride?’ Ik ontken.
In Amersfoort vinden we snel de boot van de Eemlijn. Het is grappig om midden in de stad op het bovendek van een boot te zitten. De boot stroomt vol en iedereen stelt zich voor en feliciteert elkaar met Ria’s verjaardag. In het begin roepen we nog dat we niet bij het gezelschap horen. ‘Mogen we u dan geen hand geven?’ Ja, natuurlijk mag dat wel. We geven ons verzet op en nemen de felicitaties in ontvangst.
Als de boot gaat varen, vertelt een van de bemanningsleden iets over de omgeving. Het verhaal duurt drie keer zo lang, omdat jarige Ria iedere keer een aanvulling heeft. Bij de eerste halte, Soest, stappen ze uit en wij blijven verweesd achter. We kruipen achter de motor om het een beetje warm te krijgen. Uiteindelijk gaan we beneden zitten. De man achter de bar vertelt dat ze op DVD Pontje doen staan en hij vraagt of ik die ken. Ik bevestig dat ik hem ken en dat wij er ook op staan.
Na 2 uur zijn we het zat en we stappen uit bij Eemdijk. Tot twee maal toe waarschuwt de barman dat het pontje bij Eemdijk niet vaart en dat we helemaal naar Baarn moeten rijden om de andere pont te bereiken.
Dat brengt me op de reactie van Nel Groenenberg op het vorige weblog:
Hallo Bettie,
Weer een pontje dat niet of nog niet vaart. Ik kan nooit uit het verhaal opmaken dat jullie daar niet enorm van balen. Ik zou het vreeeeeeeselijk vinden, maar nee, jullie vervolgen gewoon de route, het liefst een andere weg. Ik bewonder jullie voor je doorzettingsvermogen.
Wanneer jullie in dit tempo doorgaan hebben jullie in 2015 alle pontjes gehad. Jullie moeten dan wel feestelijk worden binnen gehaald. We gaan het t.z.t. regelen.
Groetjes, Nel
Nee, wij balen bijna nooit als een pontje niet vaart. Het is onderdeel van het avontuur. We halen onze schouders op, drinken en eten wat, kijken over het water uit en bestuderen de kaart voor het gewijzigde vervolg van onze tocht. Ik betwijfel trouwens of we in 2015 klaar zullen zijn. De pontjes die overblijven, zijn steeds moeilijker te combineren met andere pontjes, omdat ze te ver uit elkaar liggen. Maar ik houd Nel wel aan haar belofte om ons feestelijk binnen te halen.
Het is heerlijk om weer te bewegen en we vinden het helemaal niet erg dat de pont bij Eemdijk niet op zondag vaart. We waren al eens een keer tevergeefs deze kant op gefietst, maar uiteindelijk hebben we hem op een zaterdag in 2004 gedaan. We vinden het niet erg om via Baarn naar het trekpontje over de Eemnesservaart te fietsen.
We kunnen beter aan deze kant van het water blijven, volgens Josephine. We halen het pontje van de overkant naar ons toe en varen naar de overkant. Aan de andere kant stapt een echtpaar op en ze zijn natuurlijk verbaasd dat wij weer mee terugvaren.
We fietsen naar Hilversum en onderweg worden steeds meer kruisingen afgezet, zodat wij ongehinderd kunnen oversteken. We weten nu hoe het is om de koningin te zijn. Later bleek dat de wegafzetting bestemd was voor een grote groep motorrijders, die gehandicapten meevoerden op hun motoren. Josephine en ik zouden op sommige motoren ook wel willen meerijden. Vooral die waar je als passagier hoger zit dan de bestuurder.
Veel kilometers hebben we niet gefietst vandaag, maar we hebben wel de 2 beoogde pontjes gedaan.
Nog 66 te gaan.
4 opmerkingen:
Mooie foto met die twee jongetjes. En natuurlijk weer een mooi verhaal.
Zadelpijn is vreselijk. Ikzelf fiets heel weinig, dus wanneer ik eens een keertje op de fiets spring krijg ik subiet last. Na een half uur sta ik al op de pedalen om het achterwerk van het zadel te houden. Maar een fietstocht ondernemen om vervolgens te merken dat je pont niet vaart lijkt me helemaal vreselijk. Ik zou mijn fiets met bagage en al in het water smijten van nijd. En dat zou mij vaak overkomen, denk ik. Want ik onderneem nooit iets en ik ga nooit ergens naar toe, maar áls ik iets doe dan is net de zaak gesloten (de schoenmaker op maandag), staan er net samen met jou 1,5 duizend bezoekers voor de ingang van het Louvre te wachten en staakt het personeel van de door jou te bezoeken Knossos op Kreta. Maar ja, te horen krijgen dat je afdeling per 1 januari a.s. wordt opgeheven is nog veel akeliger… Daar zou je bijna ook een soort van zadelpijn van krijgen.
Ton van Orsouw
Ik ben erbij in 2015!!
Nu de lusten van telkens een mooi pontjesverhaal en dan in 2015 de lasten van het binnenhalen van de heldinnnen...hoewel dat is eigenlijk geen last, wordt vast ook een lust.
jannetje
Een prachtig verhaal, iedere keer weer. Wel volhouden, hoor dames.
Veel plezier op de verdere tochten.En als de boot niet vaart:
Gaan jullie toch zwemmen, Betty heeft pas nog verteld dat zij dat vroeger ook veel deed. En het haar is zo weer droog en kunnen jullie verder fietsen. Groetjes!!!!
Een reactie posten