maandag 12 november 2012

Het Spaarne


‘Er is een nieuw pontje over het Spaarne gekomen. Hebben jullie zin om een bakkie te doen als jullie met dit pontje overvaren? vraagt Gea, onze oud-collega. 
Consumpties worden door ons zeer gewaardeerd op onze pontjestochten en als je dan ook nog een sympathieke oud-collega kunt ontmoeten, is het dubbel feest.

Metro en trein

In ontdek dat ik helemaal door kan rijden met de metro naar Schiedam-Centrum en daar eenvoudig kan overstappen op de trein en zo een krappe en drukke overstap in Rotterdam of Amsterdam kan mijden.
Een metrostation kun je niet verlaten zonder in- of uit te schecken, maar de NS is nog steeds in staat de paaltjes zodanig te verbergen dat je ze of voorbijloopt of niet kan vinden. Als je de lift neemt bij de metro staat de in-/uitscheckpaal voor de lift, zodat je het niet kunt vergeten. Op spoor 5 van de NS kan ik de incheckpaal niet vinden. Hij blijkt zich beneden in de tunnel te bevinden. Hindernis genomen en tevreden ga ik in de trein zitten, totdat de conducteur komt… ik ben vergeten een fietskaartje te kopen. ‘Volgend jaar komen er OV-chipkaarten voor fietsen,’ troost hij mij en loopt door. Op station Haarlem koop ik gauw een dagkaart voor de fiets.

Haarlem

Volgens de routeplanner is het vanaf het station 3,3 kilometer naar de veerstoep van Het Spaarneveer. We moeten naar het zuiden rijden richting Haarlemmer Houttuinen, maar we zien geen bordjes. Google Maps laat wel de speld zien waar we zouden moeten zijn, maar de onderliggende kaart ontbreekt. Dan maar even aan die mevrouw vragen die haar plantenbak aan het verzorgen is. ‘Wacht, ik pak even m’n telefoon,’ en ze loopt naar binnen en even later toont ze de route op haar telefoon. ‘Jullie hebben lekker weer om te fietsen, ik moet zo gaan werken, veel plezier.’ Met wat slalommen, rijden we ineens op het veer aan. Mmm, we hebben er al 6,3 kilometer op zitten. Toch niet helemaal goed gegaan.


Het Spaarneveer op zonne-energie verbindt twee stadsdelen met elkaar. Het veer fungeert als een soort dorpspomp: nieuwtjes worden uitgewisseld en weer verder verteld met de pontbaas als spil.

Het Spaarne

Aan de andere kant van het Spaarne vervolgen we onze weg naar Gea. Door een andere oud-collega, Anneke ben ik gewezen op het mooie liedje van Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot:

Het Spaarne stroomt, het Spaarne stroomt 
Het Spaarne stroomt voorbij voorbij de stad 
Waar niets meer wordt geladen 
Er liggen voor de Waag geen schepen meer 
Ze varen door want de bolders en kaden 
Hebben plaats gemaakt voor het verkeer 






Volgens de routeplanner is het maar 5,8 kilometer naar Gea, maar toch slagen we er weer in om meer kilometers te maken, maar in zo’n mooie stad als Haarlem is dat niet erg. Precies op de afgesproken tijd arriveren we. De voortuin staat vol met fietsen. ‘Ja, dat heb je tegenwoordig met extended families,’ legt Gea uit. Binnen worden we opgewacht door Hans, Peter, Menno en Femke èn heerlijke warme, verse, zelfgebakken appeltaart.

Extended family

We trappen niet in de valkuil om over oud-collega’s te praten (behalve de groeten over en weer). Het is een interessant gezelschap met een rijk pallet aan interesses. Zo was er Hans, docent bij INHolland, hogeschool voor toegepaste wetenschappen, Menno, in het 3e jaar van de middelbare school, Gea, Integratief psychotherapeut en coach, Femke, de bakker van de taart en brownies, Peter, de beeldhouwer. Hans is een bevlogen docent, die probeert de leerlingen nog meer mee te geven dan de verplichte lesstof, Menno weet zeker dat hij een ondernemer wil worden en daarmee rijk. Hij vertelt ons over de verschillende niveaus waarop de wiskunde kunt doen afhankelijk van je studierichting. Femke laat zien aan de hand van een vriendinnetje met lang haar wat voor verschillende soorten vlechten er zijn.
Gea denkt erover om zich te specialiseren in verliesverwerking; daar kan ik bij aansluiten met mijn specialisatie als Aspergercoach. Zo komen we toch nog even in het verleden terecht:

een lange werkdag in een kelder van Hotel Kijkduin tijdens het project om de losbladige uitgave Gids Hulpverlening Jeugdigen op het web te kunnen zetten; daartoe moesten we minutieus onderzoeken welke data nu eigenlijk bij elkaar hoorden en of ze als zoekgegeven zouden kunnen gelden. Ik – als Asperger – had helemaal geen moeite met het vastbijten in de details, maar de anderen wilden wel graag even uitwaaien op het strand en dat is ook gebeurd.

Daarna stelde Josephine ons op de hoogte van de huidige stand van digitalisering in uitgeversland.
Peter is bezig met een project met beelden voor Den Helder die het ambachtelijke verleden van deze gemeente moeten verbeelden. Zodra alle beelden klaar zijn en geplaatst, kunnen we een pontjestocht naar Den Helder plannen om ze allemaal te aanschouwen.
Weer een boeiende tocht en ons doel niet uit het oog verloren.

Nog 78 te gaan.

11 november 2012.

5 opmerkingen:

Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
Anoniem zei

Hallo Bettie,

Ik heb de verhaaltjes wel gelezen hoor en vooral de laatste is interessant.
Maar de twee reacties op deze laatste, daar snap ik niets van en je weet, ik ben niet "eigen" met de computer dus geef ik mijn reactie maar zo.

Ik dacht ik moet dit even doen voordat je denkt, nou, nou, van die Bep hoor ik ook niets.

Groetjes en tot ziens.

Bep L

Anoniem zei

Als verslaggever had je ook een mooie carriere kunnen maken...

Gea B.

Anoniem zei

Genoten van je reisverslag en wat een prachtig lied over het Spaarne.

Nelly