Grenzen en obstakels

In de winter zoek ik altijd pontjes dichtbij huis, omdat er maar zo’n korte periode op de dag is, dat het licht is en aangenamer van temperatuur, dan de rest van de dag. Zo had ik deze keer de zelfbedieningskabelveerpont ‘De IJsvogel’ in het natuurgebied Esscheplaat in de Hoekse Waard gekozen. 


 Afgaande op de weerkaart was dat niet echt een verstandige keuze:

Het pontje lag precies in de regenzone (zie het rode stipje), maar zoals de trouwe volgers weten: ‘Het gaat altijd door.’ 


 Op Rotterdam Blaak ontmoeten Josephine en ik elkaar in de trein naar Barendrecht. Even later stoppen we bij Rotterdam Zuid tegenover het Albeda College en ik vertel Josephine dat ik daar sinds vorige week Nederlandse (bij)les geef op maandagmiddag. 


Heinenoordtunnel 
Vanuit Barendrecht fietsen we richting het zuiden en vinden we al gauw de Oude Maas als eerste obstakel. We verwachten een brug, maar in plaats daarvan staan we ineens voor de roltrappen van de Heinenoordtunnel. Maar er is ook een lift en die nemen we en beneden aangekomen, strekt de tunnel zich voor ons uit:

Dat is weer eens wat anders, zo onder het water door. We bespreken de mogelijkheid om na de pontjes tunnels te gaan doen. ‘Dan zijn we zo klaar,’ oppert Josephine. ‘Dat ligt aan de criteria, die we aanleggen in ons tunnelreglement,’ antwoord ik. Zou er een tunnelvereniging zijn? Thuis maar eens opzoeken. 


Hagel
Via Blaaksedijk, Mijnsheerenland bereiken we Westmaas, waar een hagelbui ons overvalt. Een man, die zijn hond uitlaat, roept: ‘Wat een diehards, dat zijn de echte!’. In het dorp zien we een jongeman schuilen onder de luifel van de bakker. We schuiven aan en ik stel de vraag waar ik het antwoord al op vermoed: ‘Kun je hier ergens koffiedrinken?’ Hoe langer hij nadenkt, hoe meer ik mijn vermoeden bevestigd zie. Uiteindelijk zegt hij: ‘Misschien kunt u wel koffiedrinken in de koffiekamer van de kerk,’ en hij wijst op het verlichte raam naast de kerk. Josephine en ik staren enige tijd naar het raam. Plotseling gaat het licht uit en het lijkt wel of het ineens kouder, natter en donkerder wordt. ‘Zullen we terugrijden?’ klinkt het onverwachts uit Josephine haar mond. Dat heb ik haar nog nooit horen zeggen. Ik wik en ik weeg, we hebben reeds 18 kilometer gereden en we moeten nog zo’n afstand doen om bij het pontje te komen. Dat wordt dan 2 maal 36 kilometer en dat op een winterse dag. ‘Ik rijd liever naar Zwijndrecht of Dordrecht, we hebben meer voor de wind dan dat we terugrijden.’ Josephine gaat akkoord en we stappen weer op. 


Grens van droog en nat weer
We rijden om de Binnenbedijkte Maas heen naar Zwanegat, Cillaarshoek en Maasdam. Eindelijk vinden we een bankje in een bushaltehokje – met de rug naar de wind – om even te zitten en wat te drinken en te eten. De hele weg hebben we gereden op de grens van droog en nat weer en dat heeft maar een maal in een hagelbui geresulteerd:

‘Ha, daar hebben we twee kerstballen,’ roept een hardloper, die ons tegemoet rent. We discussiëren nog even of hij onze (ronde) vorm bedoelt of dat we er gewoon gezellig uitzien in zijn ogen.


Kiltunnel
Bij ’s-Gravendeel nemen we de Kiltunnel om de Dordtsche Kil te passeren. 


Hoe heb ik me zo vergist in de afstand? Als ik de gedetailleerde kaart raadpleeg zie ik dat we om verschillende obstakels (water, de HSL) heen moesten rijden om bij onze bestemming te komen. Bovendien zijn de polders omzoomd door vele bochtige dijken. Op zichzelf prachtig, maar het neemt te veel tijd. Van de zomer nog maar eens terugkomen. Uiteindelijk hebben we vandaag 46 kilometer gereden, wat voor een winterse dag veel is. We kijken dan ook tevreden op de dag terug. 


 Wel 2 tunnels gedaan, maar geen enkel pontje. 


 Dus, nog steeds 19 te gaan. 


 18 december 2011