"Hoeveel kilometer hebben jullie al gefietst voor het pontjesavontuur?"

Nel Groenenberg reageerde de laatste keer met deze vraag.

‘Laatst was er een man op tv. Hij zat in de trein en was dik in de 80. Hij is helemaal gek van treinen. Sinds zijn 37e heeft hij in een schriftje bijgehouden hoeveel kilometer hij met de trein heeft gereisd. Op dat moment ging hij de miljoen passeren. Mijn eerste gedachte was: "Hoeveel kilometer hebben jullie al gefietst voor het pontjesavontuur?"
Op naar de volgende kilometers.’

Ik houd het aantal kilometers wel bij, maar ik heb ze nooit opgeteld.
Dit is nu het moment:
1998 niet bekend (6 pontjes)
1999 645 km (1 pontje)
2000 215 km (0 pontjes)
2001 225 km (2 pontjes)
2002 200 km (7 pontjes)
2003 370 km (14 pontjes)
2004 312 km (8 pontjes)
2005 383 km (16 pontjes)
2006 670 km (33 pontjes)
2007 664 km (15 pontjes)
2008 557 km (14 pontjes)
2009 593 km (18 pontjes)
Totaal 4.834 km

Het minste aantal kilometers op een pontjestocht was 15 kilometer op 21 december 2008 in Amsterdam; 80 kilometer hebben we gereden op 25 augustus 2007 in Overijssel tijdens ons pontjesweekend en op 3 april 2005 in Brabant.

Als ik de uitersten weglaat, kom ik op 32 kilometer per pontje. We hebben dus zeker nog 1.400 kilometer te gaan, maar ik verwacht dat het meer zal zijn, omdat de pontjes, die we nog moeten doen,steeds verder uit elkaar komen te liggen.

Het Kruidvat
In de Arriva-trein naar Gorinchem trof ik een vrouw, die ook wilde gaan fietsen en zij vroeg mij advies welke kant het mooiste was om vanuit Gorinchem te fietsen.
Ze had een goedkoop treinkaartje van het Kruidvat. Het kaartje zat nog in de verpakking. Ze had hem dus nog niet gestempeld op het perron. Nu pas ging ze de voorwaarden te lezen en het bleek dat de aanbieding niet gold voor Arriva-treinen. De conducteur was coulant.

De watertaxi
In Gorinchem boften Josephine en ik want de watertaxi lag al klaar. De watertaxi kun je net als een gewone taxi gewoon bestellen en blijkbaar had iemand dat gedaan. We hadden de keus: drie kwartier wachten op de reguliere veerdienst of 5 euro per persoon betalen. Dat laatste hebben we gedaan en in een mum van tijd waren we in Woudrichem. Ik had deze dienst wel in het veerboekje zien staan, maar wij vonden zo’n dienst niet passen binnen onze voorwaarden, maar nu we er eenmaal op stonden, rekenen we hem wel.

Het Land van Altena
Het leek wel of we de graanschuur van Nederland binnenreden. Links en rechts wuivende graanvelden in kleurschakeringen van goudgeel, groen tot bruin. Dat is weer eens wat anders dan de monotone maïsvelden, die je elders in Nederland veelvuldig tegenkomt. “En je kunt er tenminste overheen kijken,” voegde Josephine er nog aan toe.

Pontje Steur
In de buurt van Werkendam waren 2 pontjes: een over het Steurgat en een over de Bakkerskil. Pontje Steur stond keurig aangegeven. Dit pontje moesten we heen en weer varen. We blijven altijd even aan de overkant, omdat de meeste veerbazen niet begrijpen – ook niet na uitleg - waarom iemand heen en weer wil varen. De meeste veerbazen zijn niet zo spraakzaam, maar deze kwam gezellig bij ons zitten praten op het bankje aan de overkant.

Bakkerskil
Met zijn aanwijzingen en Josephine haar richtingsgevoel en kaartleeskunst vonden we het pontje bij Nieuwendijk een honderd meter van het fietspad af. Waarom liggen zelfbedieningspontjes altijd aan de overkant? Pas na een paar minuten draaien begon het pontje zich los te maken van de overkant. En toen moesten we nog eens naar de overkant. Beurtelings draaiden we aan het wiel en toen we bijna aan de overkant waren, werden we geholpen door een echtpaar. De man van het echtpaar draaide ons ook weer naar de kant waar we vandaan kwamen. Ook dit pontje moesten we namelijk heen en weer varen; we konden aan de andere kant niet verder fietsen. Het echtpaar vervolgde al wandelend het Oostwaardpad.
In korte tijd hadden we al 3 pontjes gescoord, maar we hadden er nog 1 op het oog bij Raamsdonk.

De Bergse Maas, het Oude Maasje, de afgedamde Maas
De Bergse Maas staken we over via een brug , maar over het Oude Maasje maakten we gebruik van “ ’t Fietsveer”. In de wijde omtrek was geen spoor te bekennen. Wat is nu verstandig, naar Breda, Tilburg of Gorinchem fietsen? We kozen Gorinchem. Via Almkerk - alwaar we een ijsje nuttigden - kwamen we weer in Woudrichem aan om te ontdekken dat de veerboot net weg was en dat we drie kwartier moesten wachten. Even naar huis bellen dat het een latertje zou worden. We namen plaats op het leugenbankje, aten onze laatste boterhammen op en keken naar het gekrioel op de samenvloeiing van de Afgedamde Maas, de Boven-Merwede en de Waal. Er kwamen steeds meer mensen bij de steiger aan en wij vreesden nog even dat we niet mee zouden kunnen. Dit is nl. een zogenaamd driehoeksveer dat voortdurend heen en weer vaart tussen Gorinchem, Fort Vuren, Loevestein en Woudrichem. Er gingen maar weinig mensen van boord, maar het personeel aan boord dirigeerde iedereen rond, totdat iedereen aan boord was. Ik benijdde de kaartjesverkoper niet, die kruip door, sluip door zijn werk moest doen. Wij kregen de indruk dat er sommige mensen misbruik van de situatie maakten.

Vandaag mocht er niet met de metro gereisd worden wegens de start van de Tour de France. Vanochtend had ik me daar aan gehouden, maar nu had ik geen zin om nog eens 11 kilometer te fietsen vanaf Blaak naar huis en ik heb gewoon de metro genomen, die uitgestorven was. Even voor zeven stapte ik het huis weer binnen met 71,8 km op de teller.

Virtueel nog 44 te gaan.

4 juli 2010.