Couperose

'Vergeet je niet je in te smeren als je morgen gaat fietsen, want je hebt nu al een hoofd als een biet?' zegt Gerard de avond voordat ik op pontjestocht ga. Ik reageer niet, want ik heb geen zonnebrand in huis en ik wil niet jokken. Inderdaad hebben de afgelopen vrije dagen in de zon er behoorlijk ingehakt. Op Koninginnedag gegolft en de dag daarop de Ooievaarsroute in de Alblasserwaard gelopen.
Al sinds m’n 20e weet ik dat ik couperose heb. De schoonheidsspecialiste sprak het als een doodsvonnis uit. Uitgebreide blootstelling aan ultraviolette straling in zonlicht is een risicofactor voor het ontwikkelen van couperose, zei ze streng. Mijn gezicht vertoont inderdaad kleine, vertakte bloedvaten, maar ik ambieerde geen carrière in de schoonheidsindustrie. Bovendien werd mijn vader vroeger Rooie Nol genoemd en aangezien hij geen rood haar had, neem ik aan dat het “rooie” sloeg op zijn blozende gelaat. Ik ben dus erfelijk belast.

Zonder zonnebrand ging ik dus op pad, wel met mijn korte fietsbroek aan, want dat vond ik wel tijd worden. Op het station van Gouda zie ik bij een man een rugzak met een krukje eraan vast. Ik zeg tegen hem dat ik dat reuze handig vind. 'Jazeker,' antwoordt hij, 'ik heb hem al 20 jaar en hij is al een paar keer gerepareerd. Die rugzak was ooit een aanbieding van Drum – niet dat ik rook – en kostte iets van 15 gulden.' Hij demonstreert het krukje door er op te gaan zitten. Terwijl hij zit, laat hij zien dat hij makkelijk bij de inhoud van zijn rugzak kan. 'Zo zit ik altijd een boterhammetje te eten tijdens een wandeling. Tevens heb ik een schuimrubberen matje bij me, dat eigenlijk bedoeld is om in de tuin te knielen. Dat matje leg ik op het krukje; dat is lekker warm. Ik heb een plastic tasje waar het matje precies in past.' Net als hij het matje wil showen, rijdt onze trein binnen. Vlug vertelt hij nog dat hij op weg is naar Deventer om met een vriend – uit Zwolle – te gaan wandelen boven Deventer. Hij gaat ook een pontje doen.

In Utrecht ontmoeten Josephine en ik elkaar op perron 19b. De conducteur stapt gelijk met ons binnen en hij opent het kastje van de koersrolbediening. Ik vraag of ik even mee mag kijken. 'Kijk, onze eindbestemming is Tiel en die heeft nummer 68. Ik druk 60 in en daarna 8 en dan draait de koersrol naar het woord Tiel.' 'Kun je het ook met de hand bedienen?' 'Nee, dat gaat niet.'
Een demonstratie van de koersrol vind je hier.

Aan de Waalkade in Tiel vinden we de veerboot Hendrikus die ons naar de overkant brengt. Jaren geleden stonden we hier ook al eens, maar een uur te vroeg. Toen hebben we hem maar overgeslagen.
Van Wamel naar Druten rijden we - met de Waal links - langs huizen/woonboten die aan lange palen vastzitten, zodat deze met de getijden mee bewegen. Er zitten behoorlijk grote exemplaren bij. Zo wil iedereen wel wonen, hoewel de dichtstbijzijnde Albert Heijn wel ver weg is. De dijk is links en rechts bezaaid met het witte fluitekruid gelardeerd met het geel van het koolzaad, de boterbloemen en nog wat late paardebloemen. Bloeiende boomgaarden zien we niet; blijkbaar bevinden de boomgaarden zich ten westen van Tiel.

Bij het veer van Druten naar Ochten is een stempelpost opgericht voor de Beuningse fietstocht. Als we aankomen, vaart de pont net weg, maar het betekent wel dat we vooraan staan bij de volgende overtocht. Het begint te regenen en ik wissel mijn korte broek voor een lange en ik neem me voor om nooit meer zonder handschoenen op pad te gaan.
De veerman zet de fietsen om en om neer, wat voor een ordentelijke rij zorgt. Net als we willen roepen: “De boot is vol.” droogt de stroom van deelnemers aan de fietstocht even op. Aan de overkant stelt iedereen zich op in volgorde van de fietsen aan boord en in een mum van tijd is de boot leeg.

Ik heb Josephine al lekker gemaakt dat in Opheusden nog een echt Veerhuis is bij het veer naar Wageningen. Helaas is de gelagkamer dicht vanwege een besloten feestje. Een andere ruimte is wel open en dat volstaat. In dit Veerhuis vond vorig jaar de première plaats van de DVD “Pontje doen”.Bij het bordje ‘OPSTELPLAATS PONT’ vraag ik me af of dat nu niet moet luiden ‘BLOGPLAATS PONT’. ‘Of “TWITTERPLAATS PONT” ‘ brengt Josephine in. We hebben de pont voor onszelf. Al snel wordt het weer droog.

We hebben geen zin om de Wageningse berg te beklimmen. Daarom kiezen we voor het station Rhenen, dat we onderlangs de Grebbeberg kunnen bereiken. Dit romantische schelpenpaadje is nog niet ontdekt door het fietsknooppuntennetwerk. De uitbundig bloeiende meidoorn zorgt voor een heerlijk zoete geur.
Het station ligt in een dal en links en rechts rijzen groene wanden op. Als de trein het station verlaat, breekt de zon door. Maar wij zitten veilig achter het glas. Vandaag geen bijdrage aan de verergering van mijn couperose.

Wel een bijdrage aan onze queeste: 3 pontjes gedaan en nog 69 te gaan.