“Eet maar rustig je pannenkoek op ...

dan kom ik jullie over een uur halen” riep de pontbaas. “Helemaal niet, we zitten hier al 40 minuten en we willen ons label niet opgeven.” Josephine propt gauw de laatste happen in haar mond. Ik rol de rest van mijn pannenkoek in een servetje.

Labels
Het was voor het eerst dat we de methode van labels tegenkwamen. Toen we aankwamen zaten er nog een paar labels in het bakje en inmiddels waren er meer mensen gearriveerd dan er labels waren.
Met z’n twaalven zitten we gezellig rond de pontbaas. De pontbaas vertelt dat hij in deze zomer een keer heeft meegemaakt dat hij op 80 keer varen, slechts 1 passagier had. Een oudere man schept op over z’n fiets met hulpmotor en dat hij daarmee 4.500 km per jaar rijdt. Achteloos bedekken wij onze kilometerteller waar slechts ruim 1.000 op staat.

Vanochtend zijn we om 11 uur op het station van Ermelo gestart met ons jaarlijkse fietsweekend. Bij strand Nulde zijn we het het Horsterveer overgevaren naar Zeewolde. Een ongezellig veer met ongelooflijk veel ruimte onderin voor de fietsen. Met aan de ene zijde Flevoland en aan de andere het Veluwemeer zijn we naar het volgende veer gefietst, waarmee het verhaal aanving.

Aangekomen in Nunspeet, gooit de pontbaas de 12 gele labels weer in het bakje voor de volgende overtocht. Er moeten nog mensen achterblijven, maar zo te zien, vinden ze dat niet erg. Het is immers prachtig weer. Josephine heeft de route via de fietsknooppunten al uitgestippeld. Alle nummers staan op een blaadje onder elkaar bovenop haar fietstas. Het is heel ontspannen rijden. Je volgt gewoon de bordjes en bij een volgend knooppunt roept Josephine het volgende nummer. Op sommige stukken rijden er behoorlijk veel fietsers en even later fietsen we weer helemaal alleen.

IJzeren paarden
De volgende dag staan 3 pontjes over de IJssel op het programma. “Het wordt een zware dag” kondigt Josephine aan. Als ik de rijtjes met knooppunten voor vandaag zie staan, zakt de moed mij in de schoenen. “Reken maar op 70 kilometer” waarschuwt Josephine. “Dan moeten we onze eerste stop pas na 30 kilometer doen.” Eigenlijk moet je je eerste stop op twee derde doen.” Na enig rekenwerk kom ik uit op 46 kilometer. Naar het eerste pontje is het 27,5 kilometer. We vinden dat een mooi punt om pauze te nemen. Bij Hattem aangekomen, blijkt net de Eneco-tour langs te zijn geweest en we wurmen ons tussen de toeschouwers door die zich verspreiden. In Hattem zelf wordt de Hertog van Gelre binnengehaald. We stappen af. “Kijk, ijzeren paarden” zegt een ruiter in het gevolg van de hertog, als hij ons ziet. Bij een authentieke oven kopen we een krakeling en we hopen dat hij vers is en niet uit de Middeleeuwen.

Hoge waterstand
De mensen die van de eerste pont over de IJssel afstappen, waarschuwen ons dat het aan de overkant heel drassig is. We lachen een beetje ongelovig en stappen aan boord. Aan de overkant zien we dat het toch wel serieus is. Iedereen begint nu zijn schoenen en sokken uit te doen en de broekspijpen op te rollen. De vraag is: “Haal je de de overkant, als je hard fietst?” Het lukt verschillende mensen en ik waag het er ook op. Ineens stopt het meisje voor mij, maar ik zie door het heldere water dat de betonplaten breed genoeg zijn om haar te passeren. Met gejuich word ik ontvangen op het droge. Het water is opgespat tot aan mijn kruis, maar het droogt snel. Josephine laat zich niet gek maken. Die schrijdt rustig door het water. Dan zijn de wachtenden aan de beurt om de oversteek te wagen. Sommigen doen dat al fietsend, maar de meesten lopen. Als er een klein meisje valt, stijgt er een “ach” op.

Het kabelmotorveer “Het Wijhese Veer”. voor alle verkeer van Wijhe naar Vorchten, is een veer van duizend in dozijn, zodat we vergeten het te fotograferen. Terwijl ik pruimen koop bij een tafel met een blikje als kassa, maakt Josephine achteraf nog een foto. In de verte zie ik een bekend figuur aankomen en jawel hoor: “Het is Gert Meydam, directeur van STIPP te Deventer”. We fietsen verder door de buitenwaarden en opeens is het fietspad afgesloten, maar er rijden twee mensen om de afzetting heen. “Een klein beetje water, meer niet” roept een van hen. We rijden door en inderdaad: een lange plas en daarna nog een, maar wij kunnen nu alles aan.

Kozakkenveer
Omdat we nog een lange rit naar huis voor de boeg hebben, besluiten we nog een pannenkoek te eten. Josephine overhandigt mij meteen de flacon met crazy stroop met de woorden: “Dat lijkt me echt iets voor jou.” Ik schilder een apenkop.
Terwijl we staan te wachten op het Kozakkenveer, vertelt een vrouw dat het waterpeil het weer toelaat om te varen. Wel is er een voorziening getroffen met een rij pallets om het veer goed te kunnen bereiken. Het naam Kozakkenveer herinnert aan de kozakken die in 1813 ons kwamen bevrijden van de Fransen. Op dit smalle stuk in de rivier werd een schipbrug aangelegd van ruim twintig beurtschepen, waar de kozakken met paard en al overheen konden marcheren.

Mobiele ijssalon Jan Rozeboom
Josephine heeft hier eerder gefietst en ze heeft mij al lekker gemaakt dat 5 kilometer voor ons eindpunt een grote ijskraam staat, midden in het bos. Op het moment dat we arriveren, vliegt er een insect in mijn mond. Terwijl ik hem naar buiten werk, steekt de wesp nog gauw in mijn tong. De angel heb ik er snel uit, maar de pijn wordt almaar erger. We lopen snel naar de ijskraam en ik roep gauw: “Twee bolletjes, groen en roze.” Haastig steek ik mijn tong in het ijsje en langzaam begint de pijn weg te ebben. Was het nu toeval dat die wesp op deze plaats mijn mond invloog of was die wesp er, omdat die ijskar er stond?

Aan het eind van de dag staat er 79,5 kilometer op de teller.

De volgende dag vertrekken we op ons gemak naar het laatste pontje van dit weekend: het kabelmotorveer “Het Wijhese Veer” over de IJssel. Met dit veer zijn we over de helft! Nog 99 te gaan.