Eerst bloeiende boomgaarden zien en dan sterven.

"Jullie lijken wel gek", mompelt mijn echtgenoot bij het afscheid. Tsja, wie gaat er nu fietsen met windkracht 6 en 80% kans op regen. Wij dus. We hadden de weerberichten goed in de gaten gehouden. Zodoende wisten we dus dat we de wind schuin achter zouden hebben. Deze dag, 12 mei 2007, staan de voetveren over de Linge op het programma. Heen met de trein naar Gorinchem en terug vanuit Tiel.

Met mijn nieuw verworven OV-chipkaart check ik in bij het metrostation om naar station Rotterdam Blaak te gaan. Vanaf het metrostation kun je namelijk rechtstreeks naar het perron van de NS lopen. Verontrust vraag ik mij af hoe ik dan moet uitchecken. Als ik niet uitcheck dan denkt die kaart dat ik eeuwig op reis ben. Mijn ongerustheid was voor niets. Bij de lift stond een uitcheckpunt dat tegelijkertijd de lift in beweging zette. Er wordt € 1,63 afgeschreven. Is dat nu goedkoper of duurder dan een strippenkaart? Een 15-strippenkaart kost € 6,80 en naar Blaak had ik vroeger 4 strippen nodig. Hoe langzaam de lift ook gaat, ik kom er niet uit.

Op het fietsbalkon tref ik Josephine niet aan. Die zal wel in het andere gedeelte zitten, dacht ik. En jawel hoor. Op station Dordrecht stappen we over op de trein naar Gorinchem. Op het fietsbalkon staat al een herenfiets. Op het bankje daar tegenover zit een jonge vrouw. Nou, we zetten onze fietsen er maar tegenaan, zei ik. “Waar stappen jullie uit?” zegt de jonge vrouw. “Gorinchem” antwoordden wij. “Ik ga naar Leerdam, dus jullie kunnen jullie fietsen er gerust tegenaan zetten.” “Is dat jouw fiets dan?” “Nee, van mijn vader.” Alsof bij een herenfiets altijd een heer hoort.
Ze verbaast zich erover dat we met dit slechte weer gingen fietsen. Zelf moet ze wel op pad, want ze is vandaag verkeersregelaar bij de Glasstadwandeling van Leerdam. “Heb je dan ook zo’n stoer hesje met “verkeersregelaar” erop? Dat bevestigt zij. “Een lichtgevende stok om het verkeer te regelen, is het ultieme.” Dat begrepen wij wel. “Maar die krijg je alleen maar als je op heel drukke punten het verkeer moet regelen,” vervolgt zij. “Elk jaar worden we opgeleid door de politie.”

In Gorinchem stappen we op de fiets om de Linge op te zoeken. Het lijkt ons logisch dat de Lingebrug over de Linge ligt, maar het steekt toch anders in elkaar. Na iets te lang richting Dalen te hebben gereden, vinden we uiteindelijk toch de Linge en die hebben we daarna niet meer uit het oog verloren. Bij Fort Vuren begint het te regenen. “Regenpak aan of nog niet?” “Nog maar even wachten.” “Nu gaat het toch wel heel hard regenen” De eerste verregende deelnemers van de Glasstadwandeling komen ons al tegemoet.”

We zijn weer te laat voor de bloesem. Elk jaar neemt Josephine zich voor om een fietstocht in de Betuwe te maken als de boomgaarden bloeien. Tot op heden is ze daar altijd te laat voor of veel te vroeg. Het is maar net hoe je het bekijkt. Napels heeft ze al gezien. We maken er dus maar van “Eerst bloeiende boomgaarden zien en dan sterven.” We troosten ons met de gedachte dat het dan wel heel erg druk zal zijn. Nu hebben we het rijk alleen. Over mooie grindpaden rijden we richting het eerste pontje. “Wat raar dat die takken zo overhangen. Het lijkt wel of hier nooit iemand fietst. Ik word hier natter van dan van de regen.” En dan is daar ineens de steiger van het pontje, met bel. Als een weermannetje komt de pontbaas uit zijn huisje en hij snelt ons vanaf de overkant tegemoet. We zijn de eerste klanten. Gisteren is er niemand geweest. Hij praat aan een stuk door. Het valt ook niet mee om de hele dag te wachten. Tussendoor verklaart hij ook waarom die takken zo hangen. Dat komt door de regen. Ja, stom. Dat hadden we zelf ook wel kunnen bedenken.

Eerst maar even een boterhammetje met soep, voordat het water te veel afkoelt. De zon piept door de wolken heen. Het is toch verstandig dat we op pad zijn gegaan.

We vervolgen onze weg langs de Linge. Langs Leerdam en Fort Asperen. Aangekomen in Beesd vinden we het tijd voor koffie en chocolademelk. Het is een leuke zaak. Rechts een winkel met houten kinderspeelgoed en links de lunchroom. Waarom kom je dat soort winkeltjes altijd tegen als je net niets nodig hebt? Koortsachtig ga ik na of ik eerdaags nog naar een kinderverjaardag heb. Onzin, ik heb zelden een kinderverjaardag. Als we onze regenjacks weer aan willen doen, blijkt dat de binnen- en de buitenkant even nat. Is dat zweet of lekkage?

Josephine leest altijd de kaart en negeert bordjes van fietsroutes. Het lijkt wel eens of ze expres een andere kant op gaat. Zij stippelt haar eigen route uit. Het valt mij vandaag op dat we vandaag vaak het bordje Lingeroute volgen. Ik let namelijk altijd op de bordjes. Op het landgoed Mariënwaerdt mis ik zowaar een bordje en ziet Josephine hem wel en gaan we hem ook nog volgen! Even later zie ik ineens een bordje “veerstoep” en we buigen gelijk rechtsaf. Bij de veerstoep aangekomen, zien we aan de overkant een paar mannen staan verven. Met druipende kwasten kijken ze verbaasd naar ons alsof we geesten zijn, die uit het bos tevoorschijn zijn gekomen. Ineens dringt het tot ze door dat we wel eens zouden willen overvaren. Ook hier zijn we weer de eerste klanten. “Wie gaat er ook op zo’n dag fietsen”, vraagt de veerbaas zich af. “En verderop ligt een brug, waarom gebruiken jullie die niet?” Hier zijn we niet tegen bestand en we zwijgen. Aan de overkant maar weer een boterhammetje.

In Geldermalsen rijden we ineens tegen het station aan. Hmmm, dat is wel heel erg verleidelijk. We hebben er dan 40 km op zitten. Naar Tiel is het nog zo’n 15 km. Schuin voor de wind moet dat nog lukken. Op het station van Tiel drinken we nog wat met stuk rozijnenbrood. We stellen vast dat we 30% van de dag regen hebben gehad en dat het dus reuze is meegevallen.

Vandaag 2 pontjes gedaan, nog 108 te gaan.