Communicatie

Mijn cliënten met het Asperger-syndroom zijn niet zo goed in het aanknopen van zomaar een praatje. Dit oefen ik regelmatig met ze. Vandaag oefen ik zelf even. Op het station Nieuwerkerk zie ik een vrouw van mijn leeftijd het vrij-reizenkaartje afstempelen en ik vraag aan haar of ze zo’n kaartje weleens laat verlopen. ‘Zelden,’ antwoordt de vrouw en voor ik het weet, verneem ik dat ze normaal met de motor naar haar vriendje in Vorden gaat en dat dit een dorpje is met een grote sociale controle, dat je op tijd de gordijnen ’s ochtends moet opendoen, omdat de buren er anders wat van gaan denken en dat bij verjaardagen de vrouwen aan de ene kant van de kamer zitten en de mannen aan de andere. Zij wil graag bij de mannen zitten om te praten over motoren, maar ze wordt terugverwezen naar haar eigen kant van de kamer. Zo eenvoudig is het om mensen aan het praten te krijgen.

De Waal

We hebben al 5 kilometer afgelegd als we eindelijk Nijmegen uit rijden. Een prachtig rivierenlandschap is onze beloning. De dijk waar we op rijden, heet gewoon Dijk. Rechts zien we de Beuningse uiterwaarden waar veel gekapt hout ligt met daarachter de Waal. De bomen en struiken worden verwijderd, zodat er een geul kan worden gegraven om bij hoogwater het overtollige water op te vangen.

Bij Ewijk verlaten we de dijk en rijden tussen de stobben door naar beneden, waar de H4-De Weerder op ons ligt te wachten.

We zijn de eerste gasten vandaag. Het lijkt wel of heel recreërend Nederland de (elektrische) fiets heeft opgeborgen. Toegegeven: het is koud voor de tijd van het jaar en er dreigt regen. Aan de overkant kijken we tegen een loopbrug aan; de veerbaas helpt ons het eerste stukje op weg, omdat het nogal ‘slik’ is.

Om te vieren dat we het laatste (8^e) pontje over de Waal hebben gedaan, trakteren we onszelf op pannenkoeken bij De Pannenkoekenbakker. De muziek schalt ons tegemoet als we het lege, grote restaurant binnenkomen. Josephine vraagt of de radio uit mag. De radio wordt uitgeschakeld en een muziekband met hetzelfde geluidsniveau wordt gestart. We kijken elkaar aan. Ja, ze hebben gedaan wat we gevraagd hebben. We nemen allebei een pannenkoek met appel en kaneelsuiker. Als ons later gevraagd wordt of alles naar wens is, vragen we of de muziek zachter mag. Ook deze opdracht wordt nauwgezet uitgevoerd. Er wordt zelfs gevraagd of het zo goed is. We krijgen twee spaarzegels mee waarmee we voor het originele Pannenboekenbakker-broodrooster kunnen sparen. Er zijn 16 Pannenkoekenbakkers in Midden-Nederland. Dat moet lukken.

De zon is doorgebroken; we doen onze jassen uit. Vandaag mogen er weer geen fietsen mee in de metro in verband met de Havendagen. We moeten dus weer een treinverbinding zoeken die via Utrecht gaat. De keuze valt op Arnhem. Links en rechts boomgaarden met appels, peren en pruimen. Maar ze zijn niet open op zondag. We moeten het met de aanblik doen. Bij Driel varen de Nederrijn over naar Oosterbeek (reeds gedaan in 2008). Hoog op de kade ontwaren ijskar Pino.

Pino

Onze Pavlov-reactie proberen we te onderdrukken, maar toch komt het tot een discussie. Een medepassagier brengt in dat het afhangt van het aantal kilometers je hebt gefietst. Zij en haar man zijn net op weg, dus zij mogen nog niet. Het afgelegde kilometeraantal van 33 kilometer blijkt aan de lage kant te zijn voor deze moeilijke beslissing. Maar… we hebben wat te vieren!

Ik vraag waar de naam Pino vandaag komt. ‘Van Sesamstraat natuurlijk,’ antwoordt de ijsboer. Als ik wegloop, komt hij me achterna: ‘Nee, zonder gekheid; ik heet Guiseppe en dat wordt vaak Guiseppino of Guiseppina binnen de familie. Vandaar dat ik Pino heb gekozen.’

Wat is een trein?

Op Utrecht Centraal loopt Josephine helemaal naar het achterste balkon in het treinstel dat naar Den Haag Centraal gaat en ik loop helemaal naar voren voor het Rotterdamse deel. Op dit station weet je nooit naar welke kant de trein zal gaan rijden. Zodra de trein rijdt, kies ik een vooruit-rijstoel.

‘Aanstonds als de machinist omroept dat de trein wordt gesplitst, moet je goed luisteren en kijken welk nummer er boven de schuifdeur staat,’ zegt een vader tegen zijn zoontje. ‘Dan weten we of we in het goede gedeelte zitten.’ Hij geeft verdere uitleg aan het jongetje. Die concludeert: ‘We zitten in het goede gedeelte, want we rijden vooruit.’ ‘Waarom wordt de trein gesplitst?’ Terwijl ik over het antwoord nadenk, hoor ik de vader zeggen: ‘Dan hebben ze maar een machinist nodig vanaf Enschede naar Gouda en pas twee vanaf Gouda.’ Bij station Gouda vervolgt de vader zijn uitleg: ‘Nu wordt het voorste gedeelte losgekoppeld. Daarna rijdt dat deel naar Den Haag en wij gaan door naar Rotterdam.‘ Wanneer zijn we dan gedraaid?’ vraagt het zoontje. ‘We zijn niet gedraaid.’ Maar we zijn toch helemaal voorin ingestapt. Hoe kunnen we nu achteraan zitten?’ De conversatie gaat zo nog even door: dat aan beide zijden van een trein een cabine zit en de trein dus naar beide kanten kan rijden, ook bij de hondenkop, dat er koppelingen tussen treinen gemaakt kunnen worden, maar dat er ook een flexibel tussenstuk in een trein kan zitten, dat niet losgekoppeld kan worden enz. Het jongetje sluit de conversatie af met: ‘Ik begrijp het pas, als we zijn uitgestapt en ik het gezien heb.’

Een pontje gedaan, nog 67 te gaan.

8 september 2013.