Wel of geen oortjes?

De deelnemers aan de Omloop Het Nieuwsblad gingen zaterdag toch zonder de veelbesproken oortjes van start. Zondag leg ik de vraag voor aan Josephine: ‘Wel of geen oortjes?’ ‘Daar moet een ledenvergadering voor belegd worden,’ antwoordt ze ad rem. Die konden we meteen gaan houden; alle leden waren immers aanwezig. We kwamen al snel tot de conclusie dat we ze niet nodig hebben. Bij richtingverandering gaat gebaar voor wat er gezegd wordt. Beiden hebben we moeite met links en rechts. Als Josephine zegt dat we naar rechts gaan en ze wijst naar links, bedoelt ze links. Bij een bord ‘Koffie met appelgebak’ krijgen we allebei prompt een Pavlov-reactie: we stoppen en gaan het desbetreffende etablissement binnen. Verder valt er niets te communiceren.

Zegveld
Bij 5ºC, windkracht 6 en onophoudelijke regen verlaten we station Woerden om naar de Woerdense Verlaat te rijden. Heen zullen we tegenwind hebben en dus terug voor de wind. De enige verandering is dat de wind zal draaien van Noordwest naar Noordoost. Na 6 kilometer komen we in Zegveld aan en de plaatselijke snackbar is nog niet open. In de luwte van de bar drinken we een beker thee; tenminste dat was de bedoeling, maar Josephine maakt een inschattingsfout met haar heupen bij het zitten gaan en de thee valt om. De rest delen we.

Woerdense Verlaat
In het plaatsje Woerdense Verlaat gaat net de kerk uit. Ik riskeer dat ik met pek en veren wordt bedekt en vraag waar het pontje is. De vader staat me te woord met een vriendelijke twinkeling in zijn ogen: Terug naar de Uitweg en dan halverwege zullen we het Pietersenpad zien, waar het pontje aan ligt. Ik haal eerst Josephine op, die al is doorgereden en samen rijden we weer terug. Maar ja, wat is halverwege? Is de weg 5 of 10 kilometer lang? Even later fietsen we hem lopend met zijn gezin voorbij en ze zwaaien vrolijk naar ons. Toch niet zo’n zware kerk? Maar ze lopen wel!

Pietersenpad
In het pontjesreglement staat dat we de veerstoep fietsend moeten kunnen bereiken. Ik schat dat het een paar honderd meter lopen is naar het pontje. ‘Dan is dit gewoon een heel lange veerstoep,’ zegt Josephine gedecideerd. Het is fijn dat het vereiste quorum voor een beslissing altijd aanwezig is.
Het touw hangt in het water en ik vis het op en haal het pontje naar ons toe. De ganzen aan de overkant vliegen al gakkend op.’Komt dat door ons?’ vraagt Josephine. ‘Ik ben bang van wel.’ We varen heen en weer.



Mijn handschoenen waren al nat, maar ik heb nu het gevoel dat er een liter water is bijgekomen.
In een bushokje eten we een boterham met een Cup-a-soup. Bij de bushalte is een tijdelijk stoplicht en de mensen in de auto’s reageren wisselend op ons, getuige hun gezichten: van ‘die zijn gek’ tot ‘wat gezellig zien die twee eruit’.

Voor de wind
In de helft van de tijd, die we voor de heenreis nodig hadden, zijn we weer in Woerden. Bij een café in de buurt van station Woerden drinken we wat. Als het water in onze schoenen lauw is geworden, voelen we ons voldoende gesterkt om onze weg te vervolgen.

Virtueel nog 28 te gaan.

27 februari 2011