En de winnaars zijn...

Stefan & Wendy met de volgende oplossing:

Wij kennen deze vrouw. We herkennen het roltasje met de bandrecorder. Zij heet Trijntje en heeft een weblog http://treinperronnetjes-enandereverhalen.blogspot.com/. Op haar weblog schrijft zij allerlei verhalen over mensen die op het perron staan te wachten. Waarschijnlijk had ze na 10 minuten afluisteren, genoeg stof voor een verhaal (of misschien wel twee). Misschien is het verhaal al te lezen op haar weblog? ;-)
Josephine is enig jurylid en daarmee kan niet gecorrespondeerd worden.

Andere inzendingen waren (in volgorde van binnenkomst):
1. Ze had koude voeten.
2. Ze was haar steunkousen vergeten.
3. Heb ik het gas wel uitgedaan?
4. Ze realiseerde zich ineens dat ze niet op zondag mocht reizen.
5. Ze moest plotseling naar het toilet en bleek diarree te hebben.
6. Ze had trek in een sigaret.

De fietsbel voor dochter Sanne is onderweg.

In Volendam volgden we de bordjes naar de veerboot naar Marken. Als snel moesten we afstappen, omdat de hele weg in beslag werd genomen door drommen mensen. Josephine was geschokt dat er zoveel mensen op de been waren. Te voet gingen we verder langs de horecagelegenheden en souvenirwinkels. “Foto’s in klederdracht” stond er bij een zo’n winkel en ik stelde voor om een foto te laten maken. Tot mijn verbazing zei Josephine meteen ja. We werden de zolder opgestuurd met het verzoek om jas en schoenen uit te doen en klompen uit te zoeken. Een paar meisjes hesen je in een jurk, deden een bloedkoralenketting en een dasje om en zetten een mutsje op. Onderwijl keken we toe hoe voor elke groep een andere setting werd ingericht. “Schouw of haven?” werd aan iedereen gevraagd. In onze aanwezigheid antwoordde iedereen “Schouw”. Zo ook Josephine.

De kleinsten kregen een plastic vis als attribuut en zij gingen er onmiddellijk op sabbelen. Een effectieve manier om ziekten te verspreiden, leek mij. Ik kreeg een bos plastic bloemen en Josephine een paar rode ronde kaasjes.

Daarna moesten we nog een half uur wachten op de afdrukken. De veerboot zou binnen een kwartier gaan. Dan maar eerst koffiedrinken. In het café-restaurant werd Japans bier aangeboden. Ik begrijp wel dat ze dat doen om de Japanse toerist te behagen, maar ik zou zeggen: “Blijf bij lokale dranken.”

Nadat we de foto’s hadden opgehaald, voeren we om 13.00 uur weg uit de haven van Volendam richting Marken. Het IJsselmeer was rustig en we zaten lekker in het zonnetje. Tot onze schrik zagen we dat we op de dijk naar Amsterdam wind tegen en van opzij zouden hebben en het waaide behoorlijk. De boot meerde af bij de winkel van Sijtje Boes.

Over een smal paadje reden we Marken uit. Even later passeerden we een tijdelijk wegmonument in de vorm van een bloementapijt voor een gevallen slachtoffer. Mmmm zou het slachtoffer van de dijk afgeblazen zijn? Een surfer, die aan lager wal was geraakt, keek ons hulpeloos aan. Wij hadden genoeg moeite om overeind te blijven en we reden door. In een bocht protesteerde milieudefensie tegen IJburg II: een metropool in wording in het IJmeer tussen Amsterdam en Almere.

Vrolijke fietsers op huurfietsen uit Amsterdam rijden ons tegemoet en wij vragen ons af of ze ook nog terug moeten. Voor ons uit fietst een man op een gele huurfiets en op 100 meter afstand volgt een vrouw ook op een gele fiets. “Zouden die bij elkaar horen?” “Ik hoop voor die vrouw van niet,” zegt Josephine. Op een gegeven moment wacht de man tot de vrouw weer is bijgefietst.

In Uitdam zien we een bankje bij een speeltuintje. Zoals gewoonlijk staat de bank vol in de wind. “Laten we in het speelhuisje gaan zitten.” Ook daar waai je uit je jas, maar het is wel knus. Ik zeg tegen Josephine dat ik verbaasd was dat ze ja had gezegd om een foto te laten maken. Josephine kent me langer dan vandaag en die had al zitten broeden wat ze zou antwoorden als ik het zou vragen. Ik vraag dat soort dingen half serieus en half grappenderwijs. Ik weet dan zelf nog niet of ik het wel wil.

In elk familiealbum is wel zo’n foto aanwezig en het is goed om tradities in ere te houden. Ik vertel dat er ook zo’n foto van mijn vader was, maar dat mijn moeder hem had weggegooid omdat hij er niet mooi op stond. Zijn vooruitstekende tanden waren prominent aanwezig op de foto. Een andere foto had ze weggegooid omdat z’n hoed zo raar op z’n hoofd stond. Ja, zo kunnen we wel aan gang blijven met foto’s weggooien. Van de weggooiwoede van mijn moeder maak ik nog wel eens aparte weblog.

We zijn pas halverwege de dijk, maar we voelen ons toch versterkt door de soep.

Alle bankjes staan in de schaduw, in de wind en met gezicht op het land. Ineens ontwaren we een plastic bank in de zon, uit de wind en met uitzicht op het water. We denken dat de bank vanaf de tegenoverliggende camping hiernaar toe is gedragen. De gebruikelijke bierflesjes ontbreken echter. Tijd voor thee. We laten ons lekker opwarmen door de zon.

Durgerdam, 2 kilometer ten noorden van Amsterdam kent zijn eigen verkeersproblematiek. Het dorp bestaat eigenlijk uit maar één straat: de Durgerdammerdijk. En die dijk staat vol met auto’s. Het is passen en meten. Je moet er niet aan denken dat de Durgerdammers in de toekomst niet meer over hun geliefde water kunnen staren door IJburg II. Bij Durgerdam is een pontje in de jachthaven. Daar hebben we nu even geen zin en we fietsen verder.

Over de Zeeburgbrug rijden we Amsterdam binnen en bereiken zo Amsterdam Centraal.

Nog 72 te gaan.