De heer Van Galen komt met twee vrouwen de showroom binnen.
“Dit is de fiets die ik voor u op het oog heb. Hij kost 699 euro en ik geef u 299 voor uw oude fiets”
De aangesproken vrouw kijkt weifelend, de andere vrouw loopt om mij heen en voelt en trekt hier en daar en ze knikt. “Een goeie deal.”
“Als jullie nu even boodschappen gaan doen, maken we hem rijklaar en zetten de accessoires over.”
“Is er ergens een pannenkoekenhuis?” vragen de dames.
“Op de boulevard van Katwijk zit er een. Ik geef u wel even een fiets mee.”
Het is 3 december 2005 en ik dacht al dat ik dit jaar niet verkocht zou worden. Zou het nu echt gebeuren? Ik word meegenomen naar de werkplaats en de monteur begint mij te oliën en de bidonhouder over te zetten.
Na een uurtje komen de dames terug en rekenen af. Het avontuur kan gaan beginnen!
We rijden richting Leiden en bij het station gaan we naar
binnen. Wat zouden we hier gaan doen?
“Als we snel zijn, halen we trein nog naar Den Haag Centraal.”
Piep. We gaan door een poortje. De vrouw stapt op een bewegende trap. De treden
ontvouwen zich en de vrouw zet m’n voorwiel dwars. Ze houdt me stevig vast. Ik
hoef niet bang te zijn. Boven worden de treden weer vlak. We stappen het perron
op en daar loopt de trein het station al binnen. Kijk eens op de deur staat een
tekening van mij. De deuren sissen open en de vrouw tilt mij op en loopt de
twee treetjes op. Op het balkon staat ook weer een tekening van mij. Zowel de
fiets van Josephine als ik worden tegen elkaar aan gezet.
“Die staan hier goed. Wij gaan naar binnen.”
Bij station Den Haag Centraal gaat alles in omgekeerde
volgorde.
“Ik ga naar huis. Jouw trein staat op perron 2. Tot volgend jaar.”
Wij gaan weer een trein in. Op Rotterdam Centraal gaan we met een rollende trap
naar beneden. Ook weer een trein, richting De Terp. Oh Help, we rijden onder de
grond. In Capelle komen we weer boven de grond. Met de lift naar beneden.
Tussen de huizen door en dan houdt de vrouw halt voor een deur waar ze de
sleutel van heeft. We stappen naar binnen. Ah, gezellig een herenfiets. Verder
zie ik een wasmachine en planken met plastic dozen.
“Ik ben er weer.” roept de vrouw
“Fijn dat je er bent. Kom gauw boven; hier brandt de kachel.”
“Ik heb een fiets gekocht.”
“Een fiets gekocht?”
De vrouw zet mij op slot en gaat naar boven. Dit lijkt me wel een leuk gezin.
De dagen erna ga ik met de vrouw boodschappen doen, naar de
golfbaan, naar Pilates en nog meer. Twee maanden later, komt de vrouw naar
beneden en zegt: “We gaan een pontjestocht maken.”
We gaan weer met de metro en de trein naar Leiden en daar ontmoeten we
Josephine.
“Welk pontje gaan we vandaag doen? Op de kaart wijst de vrouw Valkenburg aan.
“Deze over de Oude Rijn.”
Josephine vouwt de fietskaart zodanig dat zowel Leiden als Valkenburg erop
staan. Na enige tijd roept de vrouw “Daar is ‘ie.” We gaan aan boord. Oeps, wat
schommelt dat. De veerman start de motor en we varen over het water naar de
overkant en daar stappen we af. We fietsen weer verder tot we weer bij het
station zijn. Dit ritueel ken ik inmiddels wel.
Op een gegeven moment moet ik mijn eerste servicebeurt
hebben. De vrouw gaat daarvoor niet helemaal naar Katwijk, maar besluit mij bij
de plaatselijke fietsenmaker te brengen. De eigenaar kijkt misprijzend naar
mij. Van het merk Target heeft hij nog nooit gehoord. “Ja,“ zegt ‘ie ”mensen
kopen hun fietsen ergens anders en ik mag ze onderhouden en repareren. Kijk
eens, die Shimano-versnelling is bijvoorbeeld niet echt. En dat achterlicht is
ook niet echt.”
De vrouw is niet onder de indruk en laat mij achter in de werkplaats.
U zult zich wel afvragen, waarom vertelt die fiets dat ons.
Dat komt omdat ik een beetje sta te mijmeren. Vandaag word ik namelijk
opgehaald door een vrijwilliger van de ANWB en ga ik een nieuw avontuur aan. De
vrouw heeft mij gedoneerd aan het ANWB-kinderfietsenplan. Volgens dat plan
krijgen kinderen van armlastige ouders een fiets cadeau, zodat ze naar school
kunnen fietsen.
Ik sta al twee jaar in de berging te niksen, want de vrouw had twee jaar
geleden een elektrische fiets gekocht, omdat ze onvoldoende kracht en adem had
om mij voort te bewegen. Ze pompte regelmatig m’n banden op en verdraaide m’n
wielen, zodat ik rijklaar bleef.
En nu is ook nog het evenwicht van de vrouw verstoord en komt er een
driewielfiets. Er moet dus ruimte in de berging komen en moet ik weg. Ik vind
het niet erg, want ik was er wel aan toe. Aan een nieuw avontuur.
Hoeveel kilometers hebben wij samen
eigenlijk gefietst. De vrouw heeft het bijgehouden: 25.499 kilometer in 17 jaar
en hoeveel pontjes hebben we gedaan? Ook dat heeft de vrouw genoteerd: 223.
En wat een variatie aan pontjes: een motorveerpont,
roeiboot, zeilboot, hovercraft en zelfbedieningspontjes. En we gingen altijd,
wat voor weer het ook was. Hitte, regen, storm, sneeuw en ijzel, we hebben het
allemaal getrotseerd.
Het water dat we moest overvaren liep van een sloot tot het IJsselmeer.
Nu sta ik klaar om opgehaald te worden. De vrijwilliger
heeft haast en zet me gauw in zijn busje. De vrouw roept naar mij “Bedankt voor
alle fijne avonturen en bedankt dat je me nooit in de steek gelaten hebt. Veel
plezier in je nieuwe leven.”
Target, fiets, opgetekend door Bettie van Veen op 23
oktober 2025.
