Potlooddatum II

 Op 1 februari maakten we een afspraak voor 29 maart voor een volgende pontjestocht omgeven door allerlei mitsen en maren. Josephine had al een datum voor de operatie: 10 maart. Hoeveel ze op de potlooddatum kan, is in de nevelen van haar revalidatievoortgang gehuld.

Ik had uitzicht op half mei voor het vervangen van mijn rechterheup. Mijn conditie was zodanig achteruitgegaan dat ik nog maar 200 meter kon lopen en noodgedwongen het golfen en het fietsen had opgegeven.

 29 maart

Josephine: “Dat is het voordeel van met 1 kruk lopen. Ik hoef niet meer op een krukje in de keuken te eten.
Ik heb ook de thuishulp opgezegd. Ik kan lopen naar een paar supermarktjes in de buurt. Desnoods iedere dag. Ook de afwas en was kan ik wel zelf doen.”

Bettie: “Met de rollator loop ik als een kievit.

Zuster Jim heeft de pleister eraf gehaald en me geholpen met douchen. Ben doodop van het douchen. De misselijkheid begint langzaam af te nemen. Ben gestopt met de Oxycodon. Ben weer met eten begonnen.”

24 mei

Vertigo is een gebogen spiegel van 5500 kilo roestvrij staal van kunstenaar Anish Kapoor.

We lopen allebei weer en hebben afgesproken bij Museum De Pont in Tilburg. 
Een aparte tentoonstelling Theaters of Life van de Japanse kunstenaar Meiro Koizumir.
De angst om als mens je keuzevrijheid te verliezen is een grote drijfveer voor hem. Hij laat je nadenken over het opgeven van je individualiteit in ruil voor collectieve doelen of technologische vooruitgang.

Een militair (nu 99) heeft over de verschrikkingen van de Tweede Chinees-Japanse Oorlog een boek geschreven. De man zelf kan nauwelijks meer praten. Jongelui lezen fragmenten voor of beelden ze uit. Alles is op video vastgelegd.

Zijn vader tekent de bommenwerper B29, die Hiroshima en Nagasaki bombardeerde, op het plafond voor de 8-jarige Meiro. De vader heeft een microfoontje in zijn hand en zo hoor je het schrapen van het potlood wat het dreigende geluid van de vallende bommen oproept. Dat geluid achtervolgt je bij de hele tentoonstelling.

Na deze indrukken zijn we wel toe aan een ouderwetse pannekoeck. In Oosterhout op landgoed De Hannebroeck in Oosterhout bevindt zich het pannekoeckenhuys.

Onderweg passeer ik een paar fietsers gehuld in regenkleding en denk aan de vele keren dat wij ook zo reden en ik ben nu blij dat ik in m’n warme auto zit.
Een gekwetter verwelkomt ons zodra we de deur open doen. Een goed teken: kinderen. Aan de muur oude werktuigen, ook een goed teken. De kaart laten we gesloten: een pannenkoek naturel en een pannenkoek spek met appel. Deze keer geen tekening om te kleuren, maar een rebus. 

We detecteren al snel een roodborstje, buizerd en een Vlaamse gaai. Hé, bij de ijsvogel houd ik drie vakjes over. Dan is het vast een ijsvogeltje. En dat plaatje is een muis, slechts drie letters ervoor: relmuis?

We komen er niet uit. Dan maar Google raadplegen: het vogeltje is een boomklever en de muis is een bosmuis. Nooit van gehoord. We vullen de letters in de genummerde vakjes, in de op te lossen zin: 

                “De Oosterhouter al eens geproefd?” ‘

Dat is een pannenkoek op het menu,’ zegt de serveerster.

Voor een toetje raadplegen we wel het menu. ‘Mmmm, een dame blanche,’ mompelt Josephine. ‘Oh maar ook ijs met advocaat. Sorry Gerard , ik ben je ontrouw en neem ijs met advocaat.’

Ik neem aardbeien met slagroom. Oh, lekker, echte slagroom en ook nog eens heel veel.

We hadden – toen we de rebus hadden opgelost - al na zitten denken wat we met de prijs zouden doen . Daar hadden we niet over na hoeven denken.                                             

24 mei 2025.