We blijven tot onze laatste snik pontjes doen

 Als ik een pontje uitzoek, kijk ik altijd of we de tocht kunnen combineren met een ander pontje. Zo kwam ik op het pontje van Eemdijk naar Eemnes, maar die hebben we al op 14 juni 2009 gedaan. Ik lees dan altijd even mijn verslag van die dag. Op die dag blijkt een van de passagiers (Ria) jarig te zijn, hetgeen ze viert op het pontje. Van de weeromstuit worden wij ook door elke passagier gefeliciteerd. We protesteren dat wij niet bij de groep horen. ‘Na ‘Mogen we u dan geen hand geven? geven we de strijd op en nemen de felicitaties in ontvangst. In het intro van dat verhaal lees ik de volgende conversatie op het perron van Nieuwerkerk aan den IJssel

De vrouw van een echtpaar vraagt zich af of ik last heb van mijn slot als ik moet opstappen. Ik antwoord dat ik gewoon mijn been over het zadel zwaai en er dus geen hinder van heb. ‘Dan moet je wel opletten dat er niets boven het zadel uitsteekt’ zegt haar man als ervaringsdeskundige. Ik geef toe dat ik ook wel eens moeite heb om mijn been erover heen te zwaaien, als ik moe ben.

 

Anno 2009

                                    

Anno 2024

 Wat een jeugdige overmoed! Anno 2024 heb ik al moeite met de lage instap van m’n elektrische fiets.

Vandaag geen verjaardag. We zijn slechts met z’n zessen aan boord van het veer van vakantiepark Eemhof naar Spakenburg.

 

Ondanks dat het pontje rondom is afgedekt, hebben we het toch koud. Het stinkt naar diesel. Maar de veerbaas is welgemoed en praat aan een stuk door. We snellen het Eemmeer over naar Spakenburg. Bij aankomst moeten we een opstap naar de kade maken. De veerbaas steekt zijn hand uit om me te helpen. Er zitten toch wel voordelen aan 75 jaar zijn.

Wij slaan af naar rechts om het havenhoofd af te lopen. ‘Het centrum met de kerstmarkt is naar links,’ horen we achter ons. We lopen door.

We willen de aalscholvers niet opjagen en lopen niet door. Als we terugkomen, is het voor de veerbaas alweer tijd om terug te varen.

 

 Nu zit de boot helemaal vol met vakantieparkmensen die van de kerstmarkt komen.

 

 ‘Zouden die huisjes op het vakantiepark wel verwarming hebben,’ vraag ik me rillend af.

‘Tegenwoordig hebben alle huisjes verwarming‘ verzekert Josephine mij.

Ik laat mij weer van boord helpen. Het regent nog steeds.

In de blokhut op de kade nemen we een warme chocolademelk.

Josephine vertelt dat de orthopeed haar te jong vindt om haar aan haar versleten heup te opereren. Als ze protesteert dat ze niet voor niets een elektrische fiets met lage instap heeft gekocht, omdat ze haar been niet meer over het zadel van de analoge fiets kon zwaaien, belooft hij het te heroverwegen en mag ze over twee maanden terugkomen.

Ik weet pas op 21 januari wat de uitslag van de gemaakte foto en MRI is: een versleten heup of een neurologisch probleem.

Dit jaar dertien pontjes gedaan.

21 december 2024.