De werkelijkheid is weerbarstiger dan mr. Google

‘Wie met een pontje wil overvaren, kan beter even bellen,’ roept de gastvrouw van Hotel Lely in Oude Tonge, bij het ontbijt. ‘Die naar Steenbergen vaart bijvoorbeeld niet,’ voegt ze eraan toe. Wij zijn gehard in pontjes die niet varen. Vooral in Zeeland hebben we al veel tevergeefse tochten gemaakt: de pont is opgeheven, de motor is stuk, de veerbaas is ziek, de windkracht is te hard, net vandaag doet hij deze halteplaats niet aan, dit is de enige dag in de week dat hij niet vaart enz.

We hadden ons weekend uitgebreid naar vijf dagen in de hoop vijf pontjes te kunnen doen, maar de werkelijkheid bleek anders.

Noord-Beveland

‘Als we nu woensdagmiddag vertekken naar Goes en vandaar naar Wolphaartsdijk rijden en overvaren (reeds gedaan in 2005) naar Kortgene op Noord-Beveland en slapen in Wissenkerke kunnen we de volgende ochtend de boot naar Zierikzee nemen,’ schreef Josephine.

Om half vijf rijden we de oude kern van Wissenkerke binnen, waar Gerard op het terras van Hotel de Kroon zit te wachten. Hij heeft al ontdekt dat er slechts een winkel is. We verkleden ons en we kunnen tot laat in de avond buiten zitten.

Schouwen Duiveland

De wind blaast ons naar Kamperland Sophiahaven. We zijn de eersten. Later volgen gezinnen met kinderen van de nabijgelegen camping. Het miezerige weer zal daar wel debet aan zijn. Als de Zeelandbrug in zicht komt, ga ik even boven kijken. De veerbaas maakt een ererondje onder de brug door. Hij zit gebogen over zijn mobieltje terwijl het roer uit zichzelf draait. Mijn gedachten gaan even naar het treinongeluk in een buitenwijk van de Noord-Spaanse stad Santiago de Compostela.

Maar alles gaat goed en we komen veilig aan in Zierikzee, via een lang kanaal. We fietsen over een zogenaamde inlaagdijk (een tweede dijk die het water moet tegenhouden na een dijkdoorbraak) naar Schuddebeurs. Zo genoemd wegens het ongenoegen over de hoge kosten van de inpoldering. Openheid maakt hier plaats voor chique villa’s en buitenplaatsen tussen het lommer. Verder gaan we weer over de dijken naar ons logeeradres Resort Land & Zee in Scharendijke. De hotelkamers lijken aan de buitenkant op cellen in een gevangenis, maar de kamers zijn heerlijk licht en op het terras kun je je fiets stallen.

Almanak van de Zeeuwse pontjes 2013

Ik geloof mijn eigen ogen niet als ik ’s avonds nog even in de Almanak controleer of De IJmond morgen wel vaart en constateer dat hij op vrijdag juist niet vaart. Dan moeten we de Brouwersdam maar helemaal overfietsen om Goeree Overflakkee te bereiken. Dat blijkt geen straf te zijn. We rijden over een verhoogd fietspad en hebben aan de ene kant uitzicht op de Noordzee en de andere kant het Grevelingenmeer. De wind blaast fors maar we hebben hem nooit pal tegen, meestal opzij. We rijden toch nog even naar de afvaarplaats, maar de feiten blijven de feiten: Hij vaart op vrijdag niet. Laten we nu ook maar de pontjes voor zaterdag controleren. In Middelharnis constateren we dat de Klipperaak ‘Linquenda’ II deze plaats niet aandoet op zondag. Het veer naar Tiengemeten vaart wel op zaterdag en zondag. We roepen naar elkaar ‘Avontuur’ om onze teleurstelling te verbergen.

In Middelharnis moeten we een brug over die we met een knop kunnen bedienen. Zodra je de knop indrukt, gaat er een tijdbalk lopen die van 10 naar 0 minuten aftelt. Als de teller op 0 staat, komt van de overkant een brugdeel onze kant op. Een boot negeert het rode sein en de brug trekt zich schielijk terug. Als we nu maar niet weer 10 minuten moeten wachten. Gelukkig, even later komt het brugdeel weer in beweging. Het hek klikt open en we kunnen oversteken.

’s Avonds blader ik nog wat in de almanak en ontdek dat door het wegvallen van mogelijkheden aan de noordkant van het eiland, de zuidkant ineens perspectieven biedt. We kunnen morgen naar Sint Philipsland varen.

Rouwstand

Vandaag is de begrafenis van prins Friso, die beschermheer was van de molens en alle molens staan in de rouwstand. Dat betekent dat de onderste wiek iets naar rechts wordt gezet.Die staat dan voorbij het molenlijf. Dat geeft aan: het is voorbij, het gaat weg, het is klaar. Het is de manier van de molenaars om de laatste eer te bewijzen aan de prins.

De windturbines zijn zich van de prins geen kwaad bewust en draaien onbekommerd hun rondjes.

St.Philipsland

‘Op internet stond dat de eerste afvaart om 10 uur zou zijn,’ zegt een medepassagier op de WR92. ‘Toen heb ik niet gevaren,’ antwoordt de veerman cryptisch. Zijn we nu ook al aan de luimen van de veerman overgeleverd? In mijn hoofd hoor ik: ‘Het veer Anna Jacoba Polder Zijpe vaart niet.’ Tot 1988 kwam deze veerdienst vaak voor in nieuwsberichten op de radio. Storm, ijs, mist en hoge (of lage) waterstanden zorgden er nogal eens voor dat de veerdienst gestaakt moest worden

Na 20 minuten arriveren we aan de overkant waar de kok van het veerhuis ons opwacht. Geroerd door dit hartverwarmend welkom nemen we koffie met appelgebak.

We besluiten om niets aan het toeval over te laten en gaan terugrijden over de Philipsdam en de Grevelingendam. Sint Philipsland is goed voorzien van natuurgebieden, zowel binnen- als buitendijks. Rechts zie je tractoren omgeven door zeevogels die een graantje proberen mee te pikken. Links zie je slikken, schorren en kreken.

In de dorpjes zie je altijd genoeg fietsers, maar zodra je je maar een paar kilometer hiervan verwijdert, waan je je alleen op de wereld.

Tiengemeten

Vanuit Stad aan ’t Haringvliet varen we over naar Tiengemeten. Tevoren heb ik geïnformeerd of ze wel varen, want de wind is inmiddels toegenomen tot 6 Beaufort. ‘Ja, wij varen,’ is het antwoord. ‘Vaart de klipperaak ook vanaf Tiengemeten?’ ‘Ik ben bang van niet, wegens de harde wind en ik heb hem ook niet zien liggen.’ Dan varen we mee tot het vasteland.

We fietsen zo rechtstreeks mogelijk naar Spijkenisse alwaar we de metro willen nemen. Koud staan we op het perron of horen we een stem: ‘Vandaag mogen fietsen niet mee in metro.’ Daar worden wij niet vrolijk van, maar we schikken ons in ons lot en kijken wat het dichtstbijzijnde NS-station is. Terwijl we ons over de kaart buigen, komt dezelfde stem uit de hoge die ons aanmaant. We roepen dat we toch wel een plan de campagne mogen maken. Beneden in de hal treffen we een groep studenten met de fiets aan en ik vertel dat ze niet meekunnen. Onmiddellijk worden de smart phones geraadpleegd en wordt er geroepen: ‘We kunnen naar Schiedam of Delft fietsen.’ Onderweg zien we nog meer groepjes studenten die allemaal dezelfde terugtocht maken. In Pernis worden onze schone longen weer bevuild. Voor het eerst gaan we door de Beneluxtunnel. Het is goed weer en de harde wind hebben we hoofdzakelijk in de rug.

In Schiedam scheiden onze wegen. Ik ga naar Rotterdam Alexander en Josephine naar Den Haag Centraal. Onderweg stuitte ik nog op een kapotte trein, maar ik was voor het avondeten thuis.

Ondanks het teleurstellende resultaat kijken we toch terug op een gezellig weekend met dijken, schorren, kreken, bruggen, duinen, dammen, bomenrijen, veerboten, dorpen, kerktorens, akkers, zout, zoet en brak water, mooi weer, veel wind en tot laat buiten zitten.

Drie pontjes gedaan; nog 68 te gaan.

14, 15,16,17 en 18 augustus 2013.