Voortdurende post-operatieve lacunes

In januari had ik tegen Josephine gezegd: ‘Laten we nu maar gewoon een pontjesweekend in augustus boeken, anders zijn de hotels vol. Dan zijn we vast wel weer op de been’.

Zo gezegd zo gedaan. Het werd uiteindelijk juli, omdat de boot van Ameland naar Terschelling niet in augustus voer.

Josephine had een strak schema ontworpen: met de auto naar Harlingen (Josephine zette haar auto op een lang-parkerenparkeerplaats) en fietste naar het ontmoetingspunt: Paviljoen ’t Zilt. Daar zet ze haar fiets op mijn drager erbij. We rijden naar Holwerd, laden de fietsen af en rijden naar de boot. En varen naar Ameland waar een hotel is geboekt. De volgende dag van Ameland naar Terschelling, alwaar ook een hotel is geboekt. De dag daarna overvaren naar Harlingen en doen daar het pontje in de haven. Kunt u het nog volgen?

Beide fietsen op één drager ging goed:

En toen weer afladen in een loods in Holwerd.

 

 Hebben we alles? Met sterke tegenwind fietsen we de 2 kilometer naar de afvaartplaats. Josephine rijdt zo van me weg. Ben ik zo hard achteruit gegaan in conditie? Later bekent Josephine dat ze een hogere stand in de ondersteuning had gekozen.

Wij zijn de enigen met een helm in de wachtrij.

Je vraagt je af of dit wel een pontje is, maar hij is geregistreerd als Fr03 in het verenboekje. ‘Holwerd – Ameland over de Waddenzee met motorveerbot “Sier” of “Oerd”.

 

Nog steeds met een flinke tegenwind fietsen we naar ons hotel, alwaar we uitgeput op bed ploffen.

‘Mmmm,’ zegt Josephine bij het ontbijt ‘ik had gevraagd of er fietsen meekonden op de boot naar Terschelling. Daar had ik geen antwoord op gekregen, maar nu net krijg ik bericht dat de fietsen niet mee kunnen. “U kunt ze naast het schip parkeren”.
Wat doen we nu? De feiten zijn de feiten. Laten we eerst even vragen of we hier nog een nacht kunnen blijven. Ja. Dat kan.
Dan gaan we toch maar met de beoogde boot meevaren en de zeehonden op de Boschplaat aanschouwen.

‘Zou jij, normaal gesproken, zo’n robbentocht hebben geboekt?’
‘Nee, jij?’
‘Ik ook niet, maar we zijn hier nu toch en hebben al betaald.’

De vrouw die de kaartjes controleert, zegt nog eens een keer ‘Het staat op de website dat fietsen niet mee mogen.’

 

We installeren ons in de kajuit en nemen koffie resp. thee. Vele gezinnen met jonge kinderen vergezellen ons.

“Het komt door mijn post-operatieve hoofd, die niet alles meer op een rijtje heeft,’ verontschuldigt Josephine zich. Ik troost haar en zeg dat ik verkennend onderzoek had gedaan, voordat ik de pontjes aan haar opgegeven en toen zag ik al dat het een onduidelijke website was. Ze exploiteren drie schepen en op twee daarvan kunnen fietsen mee. We stellen vast dat wij een duidelijkere website gemaakt zouden hebben.

 

‘Jij mag dan een post-operatief hoofd hebben, ik heb een post-operatieve conditie. M’n heup kan ik goed gebruiken, alleen regelmatig steken, maar die conditie …’

We proberen te raden in welke talen alles zal worden opgeroepen: Duits, Frans en Engels? Het blijkt alleen Duits te zijn. De overgang van Nederlands naar Duits is ons niet altijd duidelijk. De woorden worden op z’n Duits uitgesproken, maar of het allemaal Duitse woorden zijn, betwijfelen we.

We arriveren bij de Boschplaats

Foto: Josephine Bakker

De vrouw van de kapitein komt naar ons toe en zegt, daar is Oost-Terschelling, maar daar is geen haven, ziet u wel.
Ja, nu weten we het wel.

Bij aankomst stappen we weer op de fiets, de kinderstemmetjes nog steeds in onze oren. ’s Avonds eten we in de Heksenketel. Bij het nagerecht zegt de jongen die het brengt, trots en verlegen tegen Josephine “ik heb het nagerecht, zelf gemaakt.”

We evalueren het weekend en ik zeg dat ik door de, door de huisarts geconstateerde, gestoorde evenwichtsstoornis en achteruit geholde conditie ik het niet meer zie zitten om de pontjestochten met de fiets te doen. Bovendien ben ik angstiger geworden in het verkeer. En ook heb ik geconstateerd dat de angina pectoris (hartkramp) weer terug is. Dat merkte ik toen we tegen de harde wind in fietsten.
Het is een harde conclusie, maar ik moet het aanvaarden. De pontjestochten gaan door, alleen anders.

Bij de kassa staat een glazen kom met potloden en ik vraag “Wanneer krijg je zo’n potlood?” Als je jarig bent en ik geloof dat het vandaag uw verjaardag is.” En hij overhandigt een potlood.

 

 De volgende dag varen we weer terug naar Holwerd, we zetten onze fietsen er weer op en rijden naar Harlingen.

 

Daar moeten we nog een pontje in de haven doen.

Het is een zogenaamd ‘stap op en stap af’-veer. Op verschillende plaatsen in de haven kun je opstappen en op een ander moment weer ergens anders afstappen. Wij blijven de hele ronde aan boord.

 

Wij stappen op bij de Sas-steiger.

 Het pontje vaart tot aan het einde van de havenhoofden. In de verte zien aan de veranderende kleur van het water dat daar de Waddenzee begint.

 

Foto Josephine Bakker

 In de haven liggen veel houten zeilboten.

Foto Josephine Bakker

Er liggen ook kotters uit Yerseke. De veerman vertelt dat die kotters op de Waddenzee naar mosselen vissen, naar Yerseke varen. Daar worden de mosselen vijf weken in Zeeuws water gelegd. Dat is nodig om ze als Yerseke mosselen te verkopen.

Ondanks dat het weekend niet helemaal het scenario heeft gevolgd, zijn we tevreden. Het was gezellig en we hebben twee pontjes gedaan.

Door allerlei afspraken kunnen we dit jaar geen gezamenlijke vrije weekenden meer vinden. Josephine werkt nog full time. In het nieuwe jaar hervatten we weer de pontjestochten.                                                                                                

23 tot en met 26 juli 2025.