woensdag 29 juli 2015

Dan kijk je de trein in de kont

‘Ik geniet het meeste van de verhalen over de mensen, die je in de trein tegenkomt,’ schrijft een van mijn trouwe volgers. Soms liggen de verhalen voor het oprapen. Andere keren heb ik geen zin om te praten; sommigen geven je echter geen kans om je terug te trekken. Zoals deze keer, twee spraakwatervallen verenigd in een Brabants echtpaar.

Stadsvesten langs de wallen in Veere

Volgens de routeplanner zou de fietsafstand van Middelburg naar Veere 7 kilometer bedragen. Het eerste bordje gaf 9 kilometer aan, het volgende 5 en de daarop volgende 8. Gooi het maar in mijn pet.
In Veere aangekomen zien we gelijk al wallen, maar geen pontje. Na wat heen en weer gerij, schieten we toch maar een wandelend echtpaar aan. ‘Je kunt Veere op twee manieren binnenkomen. Jullie zijn aan de oostkant binnengekomen. Je moet aan de andere kant zijn. Dus, bij het kruispunt linksaf en dan zie je een klaphekje en een bank.’
Een paar honderd meter verder zien we inderdaad een hekje en een bankje en even verder ligt het pontje mooi te wezen.


Zelfbedieningskabelveerpont over de Veste van Veere

Meestal is zo’n trekpontje een eenvoudige ijzeren bak en een hekje met daardoor heen het touw. Hier was echt aandacht aan de vorm besteed. De bak was schuitvormig en de touwen liepen door fraaie bogen.


Elegant oog waar het touw doorheen gaat

Fraai vormgegeven mechaniek

Arnemuiden

Op weg naar het andere pontje van ‘s-Gravenpolder naar ’s Heer-Abtskerke komen we bij Arnemuiden. De Gereformeerde gemeente, de Gereformeerde gemeente, de Hervormde gemeente en de Hersteld Hervormde gemeente heten ons welkom. De koffie/thee kunnen we wel op onze buik schrijven.

Mallardtunnel

Wat een rare naam voor een tunnel. Mallard is het Engelse woord voor ‘wilde eend’.
Een monument geeft het antwoord. In de Tweede Wereldoorlog was de Sloedam (destijds een dijk van 1.000 meter lang en slechts 45 meter breed) de enige toegang tot Walcheren vanuit Zuid-Beveland.
Zowel aan het begin als aan het eind van de oorlog is er hier hevig gevochten. Engelse, Franse en Canadese soldaten  streden voor onze vrijheid tijdens de operatie Mallard van 30 oktober tot 5 november 1944. Het ontroert me altijd dat  soldaten uit andere landen bereid zijn om te sneuvelen voor de vrijheid van jou.

Lewedorp

De Sloedam is verworden tot een slapersdijk. Walcheren loopt naadloos over in Zuid-Beveland. In Lewedorp is zowaar cafetaria De Goede Verwachting open. Een cappuccino, een thee en twee appelgebak worden precies gedekt door het sponsortientje van de Vereniging van Vrienden van Voetveren. De voorspelling van Buienradar komt dreigend dichterbij in de vorm van grijze wolken. We fietsen gauw naar Goes om daar de trein te pakken.




Dan kijk je de trein in de kont

Op het treinbalkon staan al twee fietsen van hetzelfde merk als die van Josephine: Santos.
Dwars daarop staat twee gevouwen vouwfietsen. Onze fietsen kunnen er nog net bij. Op de tegenoverliggende bank worden twee plaatsen voor ons vrij gemaakt door een Brabants echtpaar. De fiets van Josephine wekt altijd bewonderende blikken.  De riemaandrijving en het antidoordraai balhoofd worden steevast geprezen. Troostend wordt gezegd dat ik ook een mooie fiets heb.
Van het echtpaar zijn de vouwfietsen. Ze keren van hun caravan in Zeeuws-Vlaanderen met twee volle weekendtassen met vuil wasgoed terug. De bagagedrager is vervangen door een handig rek waar de weekendtassen goed op passen.
Vandaag hadden ze geluk: De trein sloot aan op de boot van Breskens naar Vlissingen. De man sluit af met: ‘Het is toch sneu als je een trein in de kont kijkt.’

Een gedaan. Nog 66 pontjes te gaan.

26 juli 2015



maandag 6 juli 2015

Kent u Michiel de Ruyter?

 Als we onze pontjestochtjes voorbereiden, lijken de kilometers korter en de zoektochten naar het pontje eenvoudiger. Zo hadden we vandaag bedacht dat we drie pontjes zouden doen. In Vlissingen, Middelburg en Veere.


Watertaxi Vlissingen

‘U loopt uit het station naar de kop van de sluis naast het tonnenmagazijn van Rijkswaterstaat.’ Maar ja, wat is nu een tonnenmagazijn? Gelukkig staat er bij de uitgang van het station meteen een bord met Watertaxi en daaronder een pijl.
Nadat we onze fietsen stevig vastgemaakt hebben aan het hek, lopen we naar het gele bootje. Een jongeman zit ons al op te wachten. We zijn de enigen. De veerman wijst ons op de verschillende soorten schepen. Op een gegeven vraagt hij:
‘Kent u Michiel de Ruyter?’
‘Die is toch van de zilvervloot?’ probeert Josephine.
Een verwarrende stilte volgt.
Gelukkig weten we wel wat baggerschepen zijn.

De "splijtbakken " Castor " en " Pollux " ( Limassol )

Splijtbakken Castor en Pollux
De roerganger laat ons de achterkant van de splijtbakken Castor en Pollux zien als bewijs.
Wie zijn ook alweer Castor en Pollux? De informatie over hen is nogal verwarrend. Ze namen namelijk verschillende gedaantes aan. De ene keer vochten ze aan de zijde van de Grieken en dan weer aan Romeinse zijde. Op prachtige witte hengsten verschenen ze ineens in veldslagen.
En waar ligt Limassol? Op Cyprus.
Boeien worden ook wel tonnen genoemd

Als we bijna weer terug zijn, wijst de roerganger op de vrolijk gekleurde boeien en het speciale schip dat de boeien uitzet. Ineens valt het kwartje. Boeien worden ook wel tonnen genoemd. Dit is het tonnenmagazijn.

Biggekerkse Watergang


We onderdrukken onze dorst naar koffie respectievelijk thee en fietsen langs de Westerschelde en vervolgens naar het Noorden. 
Ten westen van Middelburg is een wandelroute uitgezet naar Domburg met daarin vijf veerpontjes. Het Pontjesreglement volgt het verenboekje van de Vrienden van de Voetveren. Als de vereniging slecht één nummer toekent aan de vijf, hoeven we er slechts met een over te steken om ze als 'gedaan' te beschouwen.
Thuis had ik al even uitgezocht waar het fietspad het dichtst langs de wandelroute liep. Op de Breeweg linksaf de Perduinsweg op tot de Biggekerkse Wetering; daar moet een van die pontjes liggen. 

Gelukkig staat het maïs nog niet zo hoog

En ja hoor, ik zie even verderop touwen boven het water hangen. Maar hoe komen we daar? Door dat maïsveld? We worstelen ons tussen twee rijen door. Op de hoek gekomen, zien we dat de touwen niet naar onze kant toe lopen, maar naar een andere overkant. Goed, weer terug. We verwachten elk moment dat een boer aan komt stormen om ons te verjagen. Maar we blijven geheel alleen. Ik loop het fietspad terug en stuit op het bordje: Van harte welkom op dit wandelpad. Vanaf dat moment zijn we zo bij het pontje en varen heen en weer

Geocaching


Terwijl we een boterham zitten te eten, komen er vier mensen aan de overkant aangelopen, die het mechaniek van het  pontje van alle kanten bestuderen. Wij roepen: “Gewoon trekken.”
We schudden ons hoofd over die jongelui die denken dat je alles met een touch screen kunt oplossen en het echte handwerk niet geleerd hebben.
 
Zoek de schat
Na verloop van tijd komen ze naar de overkant en we vragen wat ze nu eigenlijk zochten. “We doen aan geocaching, dan verstopt er iemand een schat (cache) en zet de GPS-coördinaten op de website geocaching.com. Anderen, zoals wij, gaan dan zoeken. Heb je de waterdichte doos met logboek gevonden, dan teken je in dat boek aan wanneer je de schat hebt gevonden. Buiten het logboek liggen er soms kleine cadeautjes in de doos. Je mag er een uithalen, maar dan moet je wel een klein presentje terugleggen. Thuis meld je op de website dat je de schat hebt gevonden ”
Ik had er wel van gehoord, maar nu heb ik voor het eerst mensen ontmoet, die dat ook echt doen.

Pannenkoekenhuis De Kabouterhut

Nee, voor het geplande pontje in Veere is het te laat. Bovendien moeten we onze pannenkoek nog hebben. Grumpie, Niezel, Dommel, Doc, Giechel, Stoetel en Bloosje in diverse gedaantes kijken op ons neer, terwijl we onze pannenkoek  eten.
We hebben ons vandaag gerealiseerd dat Piet Hein niet Michiel de Ruyter is. Een tonnenmagazijn is de opslagplaats van boeien. We weten nu dat Limassol op Cyprus ligt, dat splijtbakken worden gebruikt om zand te storten in het water en we hebben kennis gemaakt met geocachers.

Twee gedaan. Nog 38 pontjes te gaan.

28 juni 2015