‘Ik
kan niet kaarten, dus dat kunnen we niet doen op Pampus, maar we vinden wel wat
denk ik,’ antwoordde Josephine op mijn aankondiging dat we 2,5 uur moesten
stukslaan op Pampus. Natuurlijk kun je met een gids mee, maar wij zijn niet van
die volgers. We gaan liever onze eigen weg. In het reisschema zag ik dat we om
11 uur zouden vertrekken van IJburg en dat er om 13:30 uur weer een afvaart zou
zijn. Mmmm, misschien kunnen we wel gelijk terugvaren.
Uitzonderingen
bevestigen de regel
Station Nieuwerkerk aan den IJssel
De fietsen laten we thuis omdat ze niet mee mogen op de Sailboa en je op Pampus niet mag/kan fietsen. Manlief merkt op dat in het Pontjesreglement staat: ‘… dat de veerstoep al fietsend moet worden bereikt.’ Wij wuiven dat luchthartig weg.
Dit weekend mogen we de klok terugzetten en het is altijd spannend of wij beiden hieraan denken. Op de juiste tijd wacht ik op een desolaat station om half negen op de sprinter als ik een Whatsapp krijg: ‘Zit in de trein. En de juiste.’Ik bericht terug: ‘Hulde’.
Dit weekend mogen we de klok terugzetten en het is altijd spannend of wij beiden hieraan denken. Op de juiste tijd wacht ik op een desolaat station om half negen op de sprinter als ik een Whatsapp krijg: ‘Zit in de trein. En de juiste.’Ik bericht terug: ‘Hulde’.
IJburg
De Sailboa aan de kade in Amsterdam IJburg
Eerste hindernis genomen. Op Amsterdam Centraal vinden we elkaar via de mobiele telefoon. En dan tram 26 naar IJburg, halte Pampuslaan. Ik heb mijn mond nog niet opengedaan om te vragen waar de veerboot ligt, of de bestuurder zegt: ‘Links de trappen op.’
Het is de laatste dag van de herfstvakantie en er verzamelen zich veel gezinnen op de Krijn Taconiskade. De veerboot van Muiden naar Pampus was al volgeboekt, maar vanaf IJburg was nog plaats. Bij de loopplank wordt gecontroleerd of je geboekt hebt en aan boord betaal je.
Het is de laatste dag van de herfstvakantie en er verzamelen zich veel gezinnen op de Krijn Taconiskade. De veerboot van Muiden naar Pampus was al volgeboekt, maar vanaf IJburg was nog plaats. Bij de loopplank wordt gecontroleerd of je geboekt hebt en aan boord betaal je.
God op het IJtje
Elsbeth Fraanje heeft een intrigerende documentaire gemaakt
over dominee Rob Visser die huis aan huis aanbelt in IJburg om met de mensen
over het geloof te praten als een Don Quichot die het verschil niet begrijpt
tussen stad en dorp. Het lukt de dominee om bij verschillende mensen binnen te
komen en een serieus gesprek over het geloof aan te gaan. Met jonge en oude
mensen, mannen en vrouwen, wel of niet-gelovigen in opgeruimde interieurs weet
hij een gesprek met verrassende wendingen aan te gaan. Het continue snijden
tussen de gesprekken werkt goed.
Voor een trailer, zie http://vimeo.com/76937394
De sluis van IJburg
‘Niemand mag zich op de gangboorden bevinden, als we door de
sluis varen, want de boot past er precies in en we willen geen afgevaren
vingers.’ Inderdaad is er nauwelijk ruimte tussen het schip en de wanden. Als
we op het IJmeer komen, neemt de wind en de deining behoorlijk toe.
‘Eerst varen we naar Muiden, daar halen we de vrijwilligers
op,’ roept de schipper om.
De vrijwilligers van
Pampus
Vervolgens steken we over naar Pampus. We krijgen het
verzoek om allemaal te gaan zitten en we mogen niet op de gangboorden zijn of
voorop de boeg. De schipper moet vrij zicht houden en de bemanning moet ongehinderd
zijn werk kunnen doen. Nu begint het schip serieus op en neer te bewegen, wat
tot een gil hier en daar leidt. De losse stoelen, waar we op zitten, schuiven
van links en rechts en we proberen ons aan van alles en nog wat vast te houden.
In het Pampus Paviljoen worden we welkom geheten door de gastvrouw, Maartje
Terwindt, die hier met man en zoontje, Olivier woont. Nu horen we pas dat we de
enigen zijn – met zo’n honderdtien man - die vandaag op Pampus zijn. Alle
andere afvaarten zijn afgelast. Normaal zou de boot om 14:45 uur vertrekken,
maar dat zal iets later worden omdat de vrijwilligers ook weer mee moeten. En
dus varen we ook weer eerst langs Muiden. We kijken elkaar aan: Een vroege
thuiskomst kunnen we dus vergeten.
Onder leiding van de gidsen verspreidt iedereen zich over
het eiland. Voor de kinderen zijn er speciale ‘gids voor kids’. Wij gaan eerst
poffertjes eten en thee drinken.
Na de Frans-Duitse oorlog was Nederland bang dat het nieuwe Duitsland vroeg of laat ook Nederland zou kunnen binnenvallen. Als je in die tijd de hoofdstad van zo'n klein land als Nederland had ingenomen, had je het hele land in je macht. Daarom werd in 1880 begonnen met de bouw van de Stelling van Amsterdam: een 135 km lange ring van forten in een straal van ongeveer 15 kilometer rond het centrum van Amsterdam. In de Zuiderzee werd op het ondiepe deel Pampus een fort gebouwd als onderdeel van die linie.
De droge gracht
We
dwalen door het fort heen met zijn droge gracht, geschuttorens, binnenfort en
commandopost.
Op
het hoogste punt staan twee mannen van de reddingsbrigade op de uitkijk.
Bij
terugkomst in het paviljoen constateren we – terwijl we de Zodiac van de
reddingsbrigade zien uitvaren naar een schip in nood - dat we vandaag ook de tocht
van Muiden naar Pampus hebben gedaan en zodoende dus 2 pontjes hebben gedaan.
De terugreis
Iedereen keert het water de rug toe
Om kwart
over drie verlaten we met de vrijwilligers Pampus. Nu hebben we wel een plaats
op een vaste bank kunnen bemachtigen. Ik trek m’n regenbroek aan, omdat ik het
koud heb. Even later blijkt dat een goede zet, want ineens slaan er grote
golven over het dek. Binnen een paar minuten is het bovendek leeg en zit
iedereen in de benauwde kajuit.
Josephine
stelt voor om in Muiden van boord te gaan, met de bus naar station Weesp te
rijden en vandaar met de trein naar huis. Het is een kwartier lopen vanaf het
Muiderslot naar de bushalte, volgens de openbaar-vervoerapp. ‘Nee hoor,’ zegt
de vrijwilliger achter de bar, het is maar 7 minuten lopen. En er vertrekken
volop bussen, allemaal naar station Weesp.’ Ik bekijk het super slanke figuur
van de vrouw en ik vermoed dat ze een hardloopster is. Enfin, we zullen wel
zien. Het blijkt dat de waarheid in het midden ligt. Helaas gaan de bussen om
het half uur en blijkt er een wisselstoring te zijn, zodat ik ‘om’ moet reizen
via Utrecht. Om 6 uur stap ik het huis binnen, waar onze dinergasten net zijn
gearriveerd, verlaat door files.
Twee pontjes gedaan, nog 65 te gaan.
27 oktober 2013.