Ik druk op de knop met de pijl naar ons toe.
Aan de overkant wordt de loopplank volautomatisch ingehaald. Verder gebeurt er
niets. Geen beweging. Als een ongeduldige Randstedeling druk ik nog een keer op
de knop. Warempel, het maakt zich van de kant los. Langzaam maar gestaag komt
hij onze kant op. ‘Ik denk dat we de trein van 5 over 4 niet gaan halen,’ zegt
Josephine. Halverwege vindt er ineens een versnelling plaats. We zien de kabels
aan onze kant sneller lopen. Het aanleggen duurt nog zo’n 2 minuten. We gaan
aan boord. Josephine drukt op de knop met de pijl de andere kant op. De
loopplank wordt opgehaald. Ha, dat is het geheim: ‘nadat de loopplank is
opgehaald, nog een keer op de knop drukken’ luidt de instructie. Ik was dus
niet ongeduldig; het was gewoon technisch inzicht. Terwijl we over de reling
hangen, ploegt het pontje zich door de golven. Aan de overkant gaat weer
automatisch de loopplank naar beneden. We stappen aan wal en weer aan boord. Op
de terugreis stelt Josephine vast dat dit pontje toch wel heel erg Zen is.
Een druk op de knop zet het pontje in
beweging
Een kort
asymmetrisch kapsel
Op de waarschuwing dat het wel laat zal worden, krijg ik thuis
de reactie: ‘Maar ik wil wel voetbal zien.’ Ik ontmoet Josephine op het perron
van Gouda. Vanuit de verte zie ik al het korte asymmetrische rode kapsel zoals
we dat nog kennen uit de jaren tachtig. Josephine is een echt
jaren-tachtig-kind waarvan gezegd werd dat hun vooruitzichten hopeloos waren
met de oplopende jeugdwerkeloosheid, maar het is helemaal goed gekomen met haar
en haar generatiegenoten.
Na een treinreis van 2 uur arriveren we in Ommen en we drinken eerst wat in de stationsrestauratie ‘Spoor 7’.
Na een treinreis van 2 uur arriveren we in Ommen en we drinken eerst wat in de stationsrestauratie ‘Spoor 7’.
Alleen
op de wereld
Over romantische bospaadjes in het Zeesserbos, Junnerveld
en Beerzerveld bereiken we Mariënberg. Het lijkt wel of we alleen op de wereld
zijn.
Het korte
asymmetrische rode kapsel van Josephine steekt mooi af tegen het groen.
Altijd
maar weer zoeken naar het pontje
Eerst maar eens soep met een boterham. Verder gaat het
door het Bentinkbos, de Boswachterij Hardenberg en door Hardenberg heen rijden
we richting Gramsbergen. Maar waar is het pontje nu? In het Engelandse Bos zien
we eindelijk een detailkaart en we constateren dat we aan de verkeerde kant van
de Vecht zijn. De afgedamde Vecht ligt precies aan de andere kant. Dan maar
door naar Gramsbergen en aan de andere kant terug naar Hardenberg. Josephine
had uitgerekend dat we maar niet door de 32 kilometer-grens kwamen met onze
tochten. Nu, vandaag lukte dat uitstekend.
De
Loozensche linie
De
Loozensche Linie was een verdedigingswerk
uit de tijd van Napoleon, bedoeld om de Bataafse Republiek te beschermen. Van
de linie zijn nog enkele herkenbare delen overgebleven, zoals een gedeelte van
een bastion, waterstructuren en een overblijfsel van een voormalige meander. Over
deze meander vaart ons doel van vandaag volautomatisch.
Die
apps zijn handig, maar je moet natuurlijk wel goed kijken
Op de app van de NS hebben we gezien dat we op station
Zwolle 8 minuten hebben om over te stappen op de intercity naar Den Haag
Centraal. Ik moet dan in Gouda overstappen op de sprinter naar Capelle
Schollevaar. De lift komt tergend langzaam naar beneden op spoor 15; we lopen
naar spoor 3,4,5 en gaan traag naar beneden. De dubbeldekker staat al klaar en
het fietsbalkon is naast de lift. We stappen snel in om te constateren dat er
al 6 fietsen staan. We zetten de fietsen los neer en gaan op de trap zitten.
‘Gek, dat hij om 16:45 vertrok; ik had op de reisplanner gezien dat hij om
16:48 zou vertrekken.’ We vergelijken onze uitkomsten van de reisplanner op
onze telefoons. ‘Waarom heb jij nu spoor 3 staan en ik spoor 5?’ vraag ik.
Josephine kijkt naar buiten en constateert droog: ‘We zitten op de Hanzelijn,
die via Lelystad naar Den Haag gaat.’ Nu gaat het mij dagen; de lift ging naar
perron 3, 4 en 5 en we namen aan dat de gereedstaande trein de goede was. Maar
we hadden ons al hier moeten splitsen. Josephine naar perron 3 en ik naar 5.
Geen nood, we kijken waar de aansluiting op deze lijn is, naar Rotterdam. Dat
is Duivendrecht. Eigenlijk is dit ook wel weer heel erg zen; we laten de dingen
gewoon gebeuren. Rechts zien we de Oostvaardersplassen met zijn on-Nederlands
landschap: ruige grasvlaktes en de wilde heckrunderen, konikpaarden en
edelherten.
Na kwartier wachten in Duivendrecht kan ik in een
praktisch lege sprinter stappen. Thuis staat mijn portie avondeten klaar; ik
hoef het alleen maar op te warmen. Ik eet onder de klanken van gefnuikte of
gehaalde doelen aan het eind van het voetbalseizoen.
Een pontje gedaan; nog 73 te gaan.
15 mei 2013.