In het hotel vertelde de manager ons dat ‘to ford’ betekent ‘een rivier oversteken op een doorwaadbare plaats’ en dat ‘burn’ de Schotse naam is voor een beek. Thuis zocht ik het nog een keer na en toen kwam ik er achter dat het woord ‘voorde’, ‘doorwaadbare plaats’ betekent. Pontjes varen vaak bij vroegere voordes, zo ook het Marskampveer.
Het Marskampveer
Het Marskampveer verbindt de buurtschappen (oud) Bergentheim en Rheeze/Diffelen met elkaar, op de plek waar vroeger een doorwaadbare plaats in de Overijsselse Vecht was.
Als we de veerstoep naderen, zien we dat er net een fietser aan het overvaren is naar de andere kant. Op een bankje wachten een vrouw en een man (moeder en zoon?) en we hopen dat zij ook moeten overvaren; dat scheelt weer in het draaien. ‘Nee, ze zitten hier gewoon van de natuur en het mooie weer te genieten.’ We zien dat de man inmiddels aan de overkant is aangekomen, maar hij doet diverse pogingen om eraf te komen, maar dat mislukt telkens. Eindelijk stapt hij af en wij beginnen het pontje naar onze kant te halen. ‘Zal ik het even overnemen? Jullie moeten aanstonds op het pontje ook al draaien,’ vraagt de man. Dat aanbod nemen wij graag aan.
Het fietspad en het pontje zijn in 2007 aangelegd door de Timmerhuisgroep. In de nieuwsbrief van die groep werd vermeld dat het draaiwerk erg zwaar was en voor sommige mensen te inspannend en daarom vervangen was door een lichter exemplaar. We vonden het nog steeds zwaar en gedurende de overtocht wisselen wij regelmatig af; op het eind met steeds kortere tussenpozen. Aan de overkant zien we wat het probleem van de man voor ons was geweest en nu voor ons ook. Het pontje sluit niet aan bij de kant. De klep van het pontje gaat niet omhoog met de wal mee. Eerst even getest of ik via de naar beneden gerichte klep toch op de wal kan komen. Dat is zo. Terwijl Josephine het draaiwiel op z’n plaats houd, rijd ik beide fietsen eraf. Josephine ontsnapt via de zijkant aan de pont.
Onthaasten
De man en de vrouw aan de overkant zitten er nog steeds; we zwaaien dat we het gehaald hebben en zij zwaaien terug. Tijd voor een cup-a-soup en een boterham. We stellen vast dat wij eigenlijk twee ongeduldige Randstedelingen zijn. Aan de overkant zitten twee mensen, niet ver van hun huis schat ik naar het dialect te oordelen, en die zitten op hun gemak een uurtje op een bankje. Als dat geen onthaasten is, dan weet ik het niet meer.
Loozensche Linie
Maar… wij hebben nog een doel voor vandaag. De elektrisch aangedreven veerpont in de Loozensche Linie. Dit is ook een nieuw pontje – sinds 2009 – en aangelegd in een oude meander (oude rivierarm) van de Vecht. Maar helaas; hij is tijdelijk uit de vaart. Aangezien dit pontje maar tot 1 november vaart, is hij een volgend seizoen pas weer aan de beurt.
Wat gaan jullie hierna doen?
Dit is de op één na meest gestelde vraag aan ons. Trouwe volgers zijn altijd bang dat we niet meer weten wat we moeten doen met onze vrije tijd als we alle pontjes van Nederland hebben gedaan. Echter, bij elke nieuwe druk van het verenboekje constateren we dat er weer pontjes zijn bijgekomen. We verwachten dan ook dat we nog een flink aantal jaren bezig zullen zijn. In de Sallander (13 juni 2007), het weekblad voor Noordoost-Overijssel, lees ik tot mijn schrik: ‘Het Marskampveer is de eerste in een serie. Er zijn plannen gemaakt voor nog zes pontjes. De volgende wordt waarschijnlijk een pontje bij de Loozensche Linie tussen Hardenberg en Gramsbergen, waar een oude Vechtarm uitgegraven wordt.‘ Die was dus nu even uit de vaart. We zullen maar wachten tot ze er alle zes zijn.
Virtueel nog 19 te gaan.
16 oktober 2011
